http://www.laufen-in-der-euregio.de/lt-beverau/eifelsteig/eifelsteig2009.htm
Één slagroomgebakje is lekker en smaakt naar meer. Uiteraard wordt dit “lekker zijn” veroorzaakt door de smaak. Toch komt het ook een beetje doordat je het niet iedere dag en in onbeperkte hoeveelheden krijgt. Dus is twee slagroomgebakjes na elkaar eten ook nog lekker maar het genot neemt een beetje af. Een hele bakkerij leeg vreten geeft misschien wel een kick maar er komt een moment waarop het echt niet meer lekker is. Het is dus de kunst van en de uitdaging voor de ware genieter om net zo vaak en net zoveel gebakjes te eten dat het nog steeds superlekker is. De vraag die bij mij ontstaat, is hoe je deze kunst leren kunt.
In het kader van dit leerproces stond ik zondagmorgen 31 mei voor de derde keer aan de start van de 7 daagse Eifelsteig. Ook al wordt deze loop in Duitsland door het voortreffelijke Duitse organisatieteam, bestaande uit Martine en Helmut Hardy en Gabi Silzer georganiseerd, het begint toch bijna een Hollands loopje te worden. Want van de 16 lopers die de volledige loop zouden gaan doen waren maar liefst 7 van Nederlandse afkomst. De overige lopers kwamen naast een Zwitser uit geheel Duitsland. Deze lijst met Nederlanders werd gevormd door Erwin Borrias, Bram van der Bijl, Thijs van Heugten, Willem Mütze, Martin van Nieuwenhoven, Wim Reumkens en ondergetekende. Daarnaast waren er bij de lopers die een of meer etappes liepen Wilma Dierx, Wilma Vissers (ook al woont zij in Zwitserland, zij blijft natuurlijk een Hollandse meid) en Annemarie Hosli. Trouwens de conclusie dat alleen de mannen in staat zijn om de hele loop te volbrengen slaat absoluut nergens op. Een betere is: de mannen gaan lekker gaan lopen en laten de boel de boel terwijl de dames veel meer verantwoordelijkheidsgevoel hebben c.q. onmisbaar zijn en na een paar dagen thuis de leiding weer op zich moeten nemen.
Normaal heb ik bij een loopje maar één onderwerp op mijn agenda staan en dat is: genieten. Genieten van het lopen, de omgeving en het gezelschap van andere lopers. Ook nu stond dit weer zeer prominent bovenaan maar er stond nog een puntje bij. Ik had de laatste tijd een beetje last van een heup en was vast besloten om door een weekje lekker ontspannen te lopen hier een einde aan te maken. Daarom had ik mij voorgenomen om gewoon mijn eigen tempo te lopen, dus gewoon zo te lopen als ik op een bepaald moment voelde dat ik lopen wilde. Alles wat daarvoor nodig was had ik mee, immers ik had de routes in mijn Garmin en 2 liter water in mijn rugzak.
(43,3 km 1.762 m onhoog 1.502 m omlaag)
De start of eigenlijk is vertrek een beter woord was heerlijk chaotisch en maar 15 minuten later dan afgesproken. Mooi was te zien dat er meteen 3 lopers aan kop liepen die geen flauw idee hadden waar we naar toe moesten. Gelukkig zaten zij er ook niet mee en heb ik weer een nieuw stukje route leren kennen. Officieel begint de Eifelsteig in Kornelimünster. En daar begint ook de markering. Als je eenmaal Aken verlaten hebt is de weg naar Kornelimünster vrij goed te vinden en is het in principe een groot fietspad. Kornelimünster is een leuk dorpje dat in een dal ligt en de afdaling is dan ook zeker de moeite waard, zeker als je weet dat je dan ook nog beloond wordt met een mooie klim om weer op de route te komen. Bovendien zaten daar toevallig op een mooi zonovergoten terras mijn echtgenote en zoon. Ik kon dus in aangenaam gezelschap even kijken in hoeverre de groep nog een groep was.
Hier werd het weer een prachtige natuurloop, met voor elk wat wils. Bossen, riviertjes, weiden, smalle paadjes, heuveltjes en zelfs aan de trappenpartijen was gedacht. Vorig jaar had ik erg veel foto’s gemaakt. Om te voorkomen dat ik weer dezelfde zaken zou vastleggen heb ik het dit jaar wat rustiger aan gedaan. Toch staan hier nog 100 plaatjes die ik deze eerste dag gemaakt heb.
We waren die ochtend met ruim 25 lopers in Aken gestart. Ik schatte dat als ik om mij heen keek dat ik ongeveer 8 lopers zag. De rest zat dus ergens anders op de Eifelsteig te genieten. Op zich is dit geen probleem want de route was uitstekend gemarkeerd dus iedereen had een goede kans om het etappedoel voor die dag te bereiken. Maar de Eifelsteig begint ook zijn tradities te ontwikkelen; een daar van is rond kilometer 20. Daar is in de tuinen achter het huis van Christa een overvloedige lunch. En toevallig is dit een punt dat een beetje van de route afligt en een beetje moeilijk te vinden is. Ik kwam hier nu voor de vierde keer, wat natuurlijk erg knap is omdat dit pas de derde editie van de Eifelsteig is. Ik weet zeker dat ik bij alle 4 mijn bezoeken via een totale verschillende route hier beland ben. Zoals ik al verwachtte streken wij hier met het groepje van 8 neer en waren er nog geen andere lopers. Ik raakte er dus van overtuigd dat de rest voor ons lag en de route aan het volgen was. Mentaal begon ik er mij dus op voor te breiden dat ik bij de lunch noodgedwongen de rol van de ontbrekende lopers moest overnemen.
Tot mijn grote verbazing kwamen, tegen de tijd dat de lunchpauze voorbij was, de eerste lopers, waarvan ik overtuigd was dat zij vóór ons zaten, opeens binnen. Hoe ze het hebben kunnen vinden is mij nog steeds een raadsel en waar ze overal gelopen hadden ook. Wel was duidelijk dat ze ruim 4 kilometer extra hebben kunnen genieten. Na enig veeg- en zoekwerk is het ook gelukt om de rest van de groep hier naar toe te dirigeren. Met uitzondering van 4 etappelopers die al hadden mogen opgeven was er zodoende weer een mooie groep voor de traditionele groepsfoto.
Na de foto konden we weer een tijd als groep gezamenlijk genieten. Ik kon mij nog heel goed herinneren dat we na verloop van tijd de bossen moesten verlaten en een stukje door de Belgische hoge venen mochten lopen. En inderdaad ging het over een houten pad en weer een bos in. Hierna kwamen we op een rechte weg. In mijn herinnering was die heel erg lang en kwam dan weer in Duitsland uit. Dus echt erg vond ik het niet dat daar nergens meer markeringen stonden. Toen we op een t-splitsing kwamen begon ik daar echter heel anders over te denken. Gelukkig wist niemand van de lopers hoe het hier verder mocht. Dus werd het tijd om mijn gps in te schakelen. Tot mijn geruststelling gaf die ook aan dat we van de koers geraakt waren. Met vereende krachten, lokale kennis en een beetje geluk hebben we toch weer de route gevonden. Dit bleek die eindeloos lange rechte weg te zijn die gelukkig ook nog behoorlijk omhoog ging. Hier kwam ik dus heerlijk in mijn ritme en ben ik samen met twee andere lopers heerlijk gaan lopen. Dit betekende dat binnen de kortste keren de rest van de lopers niet meer te zien was. Maar omdat dit een lange rechte weg was maakte ik mij geen zorgen dat zij kwijt zouden raken. ’s Avonds kwam ik er echter achter dat er niet alleen lopers zijn die beter dan ik kunnen lopen maar ook lopers die zich ook beter kunnen verlopen.
Als beloning voor het stevig doorlopen mochten we het laatste stuk nog een paar mooie bergpaadjes overwinnen en een heel, leuk stukje langs een riviertje. En bij de beklimming naar de burcht konden we nog even dat laatste beetje overtollige energie kwijtraken. Doordat ik tussentijds even snel de gps wilde inschakelen had ik zoveel knopjes ingedrukt dat ik de afstand op mijn Garmin niet helemaal vertrouwde. Omdat ik 100% zekerheid wilde dat ik minimaal de marathonafstand afgelegd had besloot ik toch nog maar een paar kilometertjes extra te lopen. Eigenlijk was het de bedoeling om dit samen met mijn zoontje te doen. Want wat is er leuker om na afloop van een geslaagde loopdag in een zonovergotene toeristenplaats nog even met je zoontje rond te paraderen. Schijnbaar had ik het laatste stukje zo stevig doorgelopen dat ik nog niet binnen verwacht werd en dus was hij er ook nog niet. Dus konden de talrijk aanwezige toeristen hun aandacht niet richten op mijn zoon maar mochten ze hun ogen uitkijken op een bezweet en bestoft figuur dat tussen hen door slalomde.
De jeugdherberg was al gewaarschuwd dat er een groep erg hongerige lopers op bezoek was, toch kon de keuken het tempo waarmee alles wat eetbaar leek verslonden werd absoluut niet bijhouden. Kortom het was weer prachtig om gade te slaan hoe er verwoede pogingen gedaan werden om de schotels met allerlei eetbare spullen te vullen.
Tevens is die avond onomstotelijk bewezen dat ik iemand ben met een geweldig gevoel voor romantiek. Mijn echtgenote was de dag voor de start van de Eifelsteig terug gekomen van een 3 weken durende reis naar Zuid- Amerika. Om te voorkomen dat wij elkaar vier weken niet zagen ( je moet immers je vrouw niet te veel verwennen) waren wij op het geweldige idee gekomen om haar de eerste anderhalve dag mee te nemen naar de Eifelsteig. Zodoende kon ik een nacht met mijn echtgenote in een zes persoonskamer in een jeugdherberg doorbrengen. Tevens lagen mijn zoon, Bram en een Zwitserse en een Duitse loper op die kamer. Als dat niet romantisch is dan weet ik het ook niet meer.
(43,5 km 2.242 m onhoog 2.347 m omlaag)
Een van de kenmerken van een tweede dag van een etappeloop is dat je die dag een beetje last hebt van stramme spieren. Opmerkelijk was dat ik daar nu totaal geen last van had. En dat kwam ook wel goed uit want je mag eerst helemaal afdalen en vervolgens weer helemaal naar boven klimmen. Die dag waren 4 lopers een half uurtje eerder vertrokken. De hoofdgroep werd aangevuld met 5 etappelopers en liep de eerste paar kilometer samen. Vrij snel daarna viel de groep weer uit elkaar doordat iedereen zijn eigen tempo ging lopen. Dit was een erg mooie etappe, opvallend was dat dit een heel ander type parkoers dan de dag ervoor was. Door het lekker kunnen lopen van je eigen tempo, de mooie uitzichten, af en toe de technisch uitdagende stukjes en de leuke gesprekken was dit weer puur genieten.
Op een kleine 10 kilometer voor het einde van deze etappe passeer je vestingplaats Vogelsang. Uiteraard krijg je dit uitstapje niet voor niets. Je ziet ongeveer recht voor je het zeer indrukwekkende complex liggen. Dus begin je heel enthousiast aan een stevige klim. Tijdens het lopen begin je te merken dat de weg van het complex af draait en als compensatie veel meer stijgt dan verwacht. Na verloop van tijd zit je dus weer heel ver van je doel af. Gelukkig gaat dan de weg weer omlaag zodat je straks weer flink mag stijgen. Uiteindelijk sta je dan toch aan de onderste trappen. Uiteraard ben ik, voordat ik de route vervolgd heb, toch nog even naar boven en naar binnen gegaan. Vorig jaar heb ik ook hier rondgelopen en was ik zwaar onder de indruk van de omvang van het complex. Dit jaar heb ik hier dus weer rondgelopen en vond ik het op de een of andere manier heel erg luguber. Toch was ik ook blij dat mijn zoontje hier ook was; hopelijk lukt het mij om hem uit te leggen dat hier een van de donkerster periodes uit onze geschiedenis heel tastbaar was en die hopelijk nooit meer terug komt.
Na deze momenten van bezinning kon ik gelukkig mijn hoofd weer helemaal leegmaken door te genieten van een lekker stukje hollen. Toen ik bij onze finish plaats in Gemünd aan kwam was er nog iets anders helemaal leeg, en dat was de accu van mijn nieuwe fototoestel. Gelukkig was wel mijn extra grote sd-kaart helemaal vol. Deze camera kan namelijk ook heel mooie filmpjes maken. Ik ga binnenkort een avond organiseren waarop deze film ga vertonen. Ik weet alleen nog niet wie ik allemaal moet uitnodigen voor een avondvullende film over de binnenkant van mijn rugzak. Tevens heb ik die avond geleerd dat ook al koop je hetzelfde merk camera en ziet de accu er hetzelfde uit als de accu van je oude camera, dat wil nog niet zeggen dat hij in de oude oplader pas. Doordat mijn vrouw echter nog even langs kwam om mijn zoon, die vreemd genoeg een weekje mee lopen veel leuker vond dan weer naar school gaan, op te halen zijn deze 66 foto’s niet de laatste die deze week door mij gemaakt zijn.
(60,3 km 2.574 m onhoog 2.570 m omlaag)
Deze dag stond de langste etappe op het programma. Tevens was de verwachting dat de weergoden een zonovergoten dag met een kleine 30 graden voor ons in de aanbieding hadden. De bedoeling was dat er in verschillende groepen gestart zou worden waarbij de mensen die het wat rustiger aan wilden doen als eersten weg zouden gaan. Op de een of andere manier waren Martin en ik als laatste weg. Dit had als groot voordeel dat wij onderweg met iedereen een praatje konden maken. Ik wist dat de eerste 40 a 45 kilometer schitterend waren en dan zouden we de Eifelsteig gaan verlaten en een kleine 20 kilometer de Ahr gaan volgen. Vorig jaar had ik op dit laatste stuk wat problemen met de oriëntatie gehad. Nu had ik de goede route in mijn gps en zou dit dus niet meer voorkomen. Helaas had ik ’s nacht na het opladen mijn gps op het aan/uit knopje gelegd. Toen ik wakker werd zag ik dat de naam aanknopje een betere omschrijving was. Ook al had ik lang en uitgebreid ontbeten dit was toch niet genoeg tijd om voldoende bij te laden voor de complete tocht. Zodoende was ik er op gebrand om zo snel te lopen dat ik in ieder geval nog genoeg stroom had om het eerste stuk van de vervolgroute te vinden.
Kortom wij waren behoorlijk stevig aan het doorlopen. Na een kleine 10 kilometer kregen we de twee Wilma’s in het vizier. Even dacht ik dat ik droomde want beide dames stonden niet alleen: ze waren ook volkomen stil. Ook wij werden verzocht om stil te zijn. Op zich was dit geen moeilijk verzoek want ik was letterlijk met stomheid geslagen toen ik in de gaten kreeg dat zij helemaal stil waren. De verklaring van dit raadsel was dat zij gezien hadden dat er in het weiland een ree met jong stond.
Die dag stond er een verzorgingspost rond kilometer 16. Toen we daar arriveerden hadden wij vastgesteld hadden dat alle lopers er nog prima bijliepen. Graag wilden we zorgen dat dit ook zo bleef. Dus hebben Martin en ik maar alles wat voor hun verzorging bedoeld was netjes voorgeproefd. Na verloop van tijd kwamen wij in een dorpje waarvan ik uiteraard de naam vergeten ben. De traditie is om daar even van de route af te gaan en de omzet van de ijssalon te vergroten. Martin en ik hadden afgesproken dat we dat niet zouden doen. Mijn verbazing was dan ook groot toen wij ondanks dat ik er van overtuigd was dat we op de route zaten langs die ijssalon kwamen. De verbazing was nog groter toen op dat moment de dames van de verzorging uit de daarnaast gelegen bakker kwamen. Om te voorkomen dat zij voor niets de voorraden weer aangevuld hadden zijn wij dus toen ook maar even meegelopen naar de bus. Dat we van de route af waren was duidelijk, hoe het gebeurd was niet relevant en hoe we er op moesten komen een uitdaging. Als ervaren verloper zou ik inmiddels moeten weten dat de beste methode was: terug gaan naar de laatste markering en vandaar gewoon je ogen openhouden. Zeker omdat ik dit vrijwel letterlijk tegen de lopers die zich de afgelopen dagen verlopen hadden gezegd had. Maar schijnbaar is bij mij de balans tussen eigenwijsheid en gezond verstand nog niet optimaal. Tot mijn verbazing herkende ik opeens een park en na een ererondje hierdoor kon ik een markering vinden en met veel branie vertellen waar we naar toe moesten.
Verbazend snel en vol op genietend bereikten we Blankenheim. Ik wist dat we hierdoor heen moesten en bij een park en zwembad het fietspad langs de Ahr naar Ahrdorf moesten volgen. In Blankenheim zelf werden we door een bouwvakker op de uitermate vriendelijke manier die bouwvakkers eigen is verzocht om een andere straat te nemen. Sommige verzoeken kun je gewoon niet weigeren dus kregen we heel Blankenheim te zien. Het parkje had ik vrij snel gevonden. En ook een pad. Toen we een flinke heuvel beklommen hadden bekroop mij het vermoeden dat dit toch niet helemaal juist was. Gelukkig had ik nog net genoeg stroom in mijn gps om daarop te kunnen aflezen dat wij helemaal verkeerd zaten. Omdat die daarna helemaal leeg was hoefde ik mij hier helemaal niets meer van aan te trekken en konden wij via de kortste weg dus door de doornstruiken en brandnetels afdalen naar het riviertje. Uiteindelijk hebben we het fietspad gevonden en later ook weer verloren. Toen we dus lang genoeg van het uitzicht genoten hadden hebben we weer het fietspad verloren. Door deze capriolen was de tocht weer wat langer dan gepland, op zich helemaal geen probleem zij het dat Martin en ik alle twee finaal door onze drank voorraad heen waren. Toevallig was mij dit vorig jaar op precies hetzelfde stuk gebeurd. Dus wist ik dat daar in de buurt een kerkhof was. Nadat we daar getankt hadden konden we de eindsprint inzetten. Ondanks dat het laatste stuk veel langer was dan ik mij herinnerde, kwamen we toch veel vroeger dan verwacht bij Ahrdorf Bahnhof. Onze bagage was er nog niet en onze gastvrouw raakte in paniek, maar dit was nergens voor nodig want de koelkast was goed gevuld.
In mijn verslag van vorig jaar heb ik de loftrompet afgestoken over het grandioze vegetarisch/biologische eten daar. Dus mijn verwachtingen waren hoog gespannen. Met het eten de afgelopen twee dagen in de jeugdherbergen was niets mis. Toen ik hier gegeten had wist ik op eens weer het verschil tussen voedsel en eten. Wat ik wel die nacht gemerkt heb is dat het lichaam er ook aan even moest wennen. Het verwerken van een paar bordjes calorieën is toch heel wat anders dan het verteren van echt voedsel met voedingswaarden, vezels en vitamines.
Trouwens dat mijn oude cameraatje nog prima bruikbaar is blijkt wel uit deze 51 foto’s.
(42,6 km 1.764 m onhoog 1.641 m omlaag)
Ik kwam naar deze loop om te genieten en dat was al drie dagen perfect gelukt. Alles zat gewoon mee, het weer, de omgeving, de lopers en ga zo maar door. Ook was ik vast besloten om mijn pijntjes etc. er even uit te lopen. De afgelopen drie dagen was het niet echt slechter geworden maar helaas ook niet beter.
Wij hadden het hele voormalige stationsgebouw tot onze beschikking, dus kamers en ruimte hadden wij meer dan genoeg. Ook al waren alle kamers verschillend, ze hadden een gemeenschappelijk kenmerk: alle bedden waren te kort. Hierdoor had ik die nacht in een erg onnatuurlijke houding door gebracht. Toen ik ’s morgens zat te genieten van een geweldig ontbijt met allemaal verse natuurproducten voelde mijn spieren en gewrichten verre van soepel.
Omdat we de officiële Eifelsteig verlaten hadden was de afspraak gemaakt dat het grootste gedeelte van de groep, zeker tot we weer op het gemarkeerde parkoers waren, bij elkaar zou blijven. Een prima afspraak, zij het dat ik dus niet kon lopen zoals mijn gevoel ingaf.
Na een kilometer of 10 zaten we weer op de Eifelsteig en even later kwamen we bij heel mooie watervallen. Ik was blij dat er nu weer een aantal andere lopers dan vorig jaar waren want anders waren de foto precies hetzelfde geweest. Na verloop van tijd kwamen we bij het kasteel van Kerpen. Vreemd genoeg kon ik mij daar helemaal niets meer van herinneren, terwijl dit toch heel erg mooi was en de tocht er letterlijk midden doorheen ging.
Daarna kwamen we in een dorpje, hier herkende ik onmiddellijk het terras waar we vorig jaar erwtensoep met ijs en appeltaart gegeten hadden. Vreemd trouwens dat je zoiets blijft onthouden. Toen er aanstalten gemaakt werden om weer op dit terras te landen besloot ik om hier van af te zien en alleen verder te gaan. Het lopen ging op zijn zachts uitgedrukt stroef en ik wilde op zoek gaan naar een tempo waarin ik deze etappe zo prettig mogelijk kon uitlopen. Om een lang verhaal kort te maken; dit tempo heb ik die dag niet meer gevonden. Het ging steeds stroever.
Zelden heb ik mij zo dubbel gevoeld; enerzijds was het een heel mooie etappe (vandaar 125 foto’s gemaakt) en anderzijds wist ik dat hier het venijn in het staartje zat. Het eindpunt van deze etappe is namelijk Gerolstein, meer specifiek de jeugdherberg die boven op de berg ligt. Na een aantal heuvels zie je voor je Gerolstein en zelfs de jeugdherberg liggen. Je kunt zo het dorp in lopen en dan even na een kort klimmetje douchen en gaan rusten. Maar de officiële route is nog ruim 8 kilometer en wat voor kilometers. Er ligt op eens een hoge rots partij die je letterlijk op handen en voeten op mag zien te komen en als beloning ook weer af. En dan komt de klap op de vuurpijl: een rotsige heuvelpartij waar je helemaal naar boven mag klauteren en, nadat je ongeveer bij de jeugdherberg in de slaapkamers gekeken hebt, weer omlaag te stuiteren . Dus daar stond ik dan: het liep voor geen meter en ik had de keuze tussen even de trappen pakken en gaan douchen of nog anderhalf uurtje (!) mijn pijnlijke heup mishandelen. Het voordeel van nog even mogen lopen is dat je weer wat tijd hebt om na te denken. Zodoende realiseerde ik mij dat volgens de oorspronkelijke planning deze etappe korter is dan een marathon. Dus toen ik eindelijk letterlijk voor de deur van de jeugdherberg stond heb ik toch maar besloten om nog even 3 kilometer extra te lopen. Als ik dit zo lees snap ik niet dat het moeilijk is om mensen die soms toch al een beetje vreemd tegen de loperij aankijken uit te leggen hoe ontzettend leuk sommige loopjes zijn. Of het toeval is weet ik trouwens niet maar het eerste wat ik zag toen ik de jeugdherberg binnen kwam was de invalidenbadkamer en ik toen ik daar uit kwam voelde ik mij helemaal herboren.
(49,3 km 2.805 m onhoog 2.890 m omlaag)
Vorig jaar stond ik bij deze etappe met koorts aan de start. Dus was ik dit jaar in de gelegenheid om na te gaan of deze etappe echt zo mooi was of dat ik aan het ijlen geweest was. Vol goede moed ging ik weer met Martin van start. Mijn geplaagde heup was de organisatie dankbaar dat ze op de wegen en paden niet al te veel stenen gegooid hadden. Direct na de start voegde ook Erwin zich bij ons. Na een kilometer of 8 kregen we ook Thijs en Wim in het vizier, dus van het verdiepen van mijn kennis van de Duitse taal is niet veel terecht gekomen. Op een gegeven moment zagen we boven in een bos een ruïne liggen; schijnbaar ben ik in mijn enthousiasme hier naar toegelopen om een foto te maken en is dit de rest ontgaan. Omdat ik ook wel eens de achterkant van een ruïne wilde zien ben ik even helemaal uit beeld geweest. Vervolgens was bij mij de route uit beeld. Vervolgens heb ik ook nog ontdekt dat er een tweede ruïne was. Het heeft trouwens maar twintig minuten gekost om weer de route te vinden. Op zich niet vreemd dat de rest mij daarna niet meer gezien heeft. Na verloop van tijd zag ik onder mij het stadje Daun liggen. Ik wist heel goed dat ik hier doorheen moest. Toch lukte het mij niet om dat stuk van de route te vinden. Ik heb toen een vergelijkend onderzoek tussen het lopen in lang gras en doornstruiken ingesteld. Nadat ik Daun vanuit alle windstreken bekeken had bleek toch het gemarkeerde bospad het beste te lopen.
Toen ik uit het bos kwam zag ik onder mij een supermarkt liggen. Vorig jaar had ik hier een 2 liter fles cola gekocht, dit aangevuld met mijn ziektekiemen en heel genereus aan de andere lopers aangeboden. Dus nu stormde ik zonder na te denken weer de trappen af om beneden tot de conclusie te komen dat hier weer de markeringstekens ontbraken wat logisch was, want ik zat niet meer op de route. Nadat ik maar twee verkeerde toegangswegen tot het dorpje geprobeerd had zat ik goed en weer op de route.
Degene die hier de route bedacht heeft kan een bepaald gevoel voor humor absoluut niet ontzegd worden. Je loopt het dorp in dan loop je het meteen weer uit, maakt een flinke klim gaat over het terrein van een school en loopt na twee kilometer op vrijwel het zelfde punt als je het dorp verlaten hebt dit weer in. Vervolgens is het een heel gepuzzel om door het dorp te geraken. Naar mijn eerdere avonturen die dag was ik er op gebrand om dit foutloos te doen. Dat dit geen sinecure was bleek ’s avond toen twee lopers die in het dorp op een terras een kopje soep gegeten hadden hun verhaal vertelden. Zij hadden lopers komend uit allerlei richtingen door het dorp zien rennen. Ook hadden zij sommige lopers eerst uit de ene richting zien komen en vervolgens weer van een andere kant.
Na Daun stond het bezichtigen van de zogenaamde Maare’s op het programma. Je mag er een stevig stukje voor klimmen maar het uitzicht is dan ook geweldig. Nu kan ik wel vertellen dat ik daar op een bankje zat om van het uitzicht te genieten, maar dit is maar half waar. Ik zat daar omdat ik schijnbaar een zooltje dubbel had zitten en na 25 kilometer het langzaam tijd vond om dit in orde te maken. Over de blaar die dit opgeleverd had was ik dan ook niet verbaasd, wel verbaasd was ik er over dat opeens Bram achter mij stond. Spontaan besloot ik dan ook de rest van deze etappe therapeutisch met Bram verder te lopen.
De laatste 13 kilometer van deze etappe volgen het riviertje de Liese. Dit is weer zo’n prachtig stuk. Toch lukte het mij om hier, na een plas-pauze, van de route te raken. Nu bleek dat het samenlopen met Bram een heel slimme zet was.
Onze uitstekende slaapplaats was een boerderij een paar kilometer achter Manderscheid. Als ervaren rot wist ik dat je op een gegeven moment het prachtig pad uit het dal moest verlaten en een heel klein paadje naar boven moest lopen. Als je wist waar je op moest letten kon je zelfs het bordje dat dit paadje aangaf vinden. Uit het feit dat we niet in de rij hoefden te staan voor de douche en ook iets later zijn gaan eten dan gepland blijkt wel dat dit bordje toch wel over het hoofd gezien kon worden. Trouwens de gedachte aan de hoeveelheden en de smaak van het eten dat de boerin voor ons had gekookt, toveren nog steeds een brede grijns op mijn gezicht.
Wie een indruk wil krijgen naar wat er nog meer onderweg te zien was, verwijs ik naar deze 68 plaatjes.
(42,5 km 2.076 m onhoog 2.262 m omlaag)
Vorig jaar was dit met afstand de minst mooie etappe. Of het eraan lag dat we nu daarom de aanval hierop wat langer wilden uitstellen weet ik niet, maar in ieder geval hebben we nu later en langer ontbeten dan normaal. Achteraf bleek dit een van de mooiste etappes te zijn. Een beetje blijkt dat denk ik wel uit de 53 foto’s.
In ieder geval was het een totaal andere etappe dan vorig jaar. Deze etappe had alles wat je bij een natuurloop kunt wensen. Prachtige paadjes, een kabbelend riviertje met watervalletjes, schitterende vergezichten en ga zo maar door. Dus puur genieten.
Toen we een watertje overstaken zagen we boven op een bergje iets boven de vallei uitsteken. Helemaal naar boven geklommen bleek dit een uitzicht platform te zijn. Een prachtige manier om van de natuur te genieten had men hier voor ons geregeld.
Een dagje therapeutisch lopen in combinatie met een goed bed hadden er voor gezorgd dat ik redelijk kon lopen. Dus wat kon ik nog meer wensen. Bovendien wist ik dat deze etappe eindigen zou in het kasteel van Bruch, het vooruitzicht hierop maakt de feestvreugde compleet.
Toen ik bij het kasteel arriveerde werd ik meteen door de kasteelvrouwe herkend, dit streelde mijn ego. Dit was de enige reden dat ik het jammer vond dat ik meteen weer weg moest, ik schatte immers dat ik voor de zekerheid nog een kleine 5 kilometer nodig had om mijn marathonnetje vol te maken. Het feit dat ik wist dat wij hier een arrangement inclusief alle wensbare dranken hadden en dat er een tafel stond die doorboog van het gewicht van al het gebak had hier uiteraard niets mee te maken.
Voordat wij konden genieten van een uitstekende maaltijd kregen wij trouwens nog een heel interessante rondleiding door het kasteel. Na afloop praatte ik nog even met de kasteelvrouwe en zij vertelde mij dat zij vorige jaar perplex was hoeveel de lopers gegeten had. Zij was er van overtuigd dat zij nu zoveel eten had dat wij dit nooit op zouden krijgen. Na een grandioos buffet met voorgerechten, kwam er als tussen gerecht spaghetti. De tafels waren heel mooi gedekt met onder de echte borden grote onderborden. Toen ik op een gegeven moment een loper (uiteraard kan ik mij niet meer herinneren wie het was) met dat onderbord richting spaghetti zag lopen schoot mij te binnen dat ik even naar de keuken moest om een glas te halen. In de keuken had ik het genoegen om het gezicht te zien van onze gastvrouwe toen die zag hoeveel spaghetti er met een beetje efficiënt stapelen op een onderbord pas. Dit was een gezichtuitdrukking die ik niet gauw vergeten zal. Daarom is dit niet terug te vinden in de 53 foto´s van deze dag.
(46,3 km 2.640 m onhoog 2.710 m omlaag)
Helaas was de laatste dag van dit avontuur alweer aangebroken. Een dichter zou zeggen:"Zelfs de goden waren hier verdrietig over een uitten dit door het overvloedig plengen van hun tranen". Een gewone jongen zoals ik zegt dan:" Het zeikte van de regen ".
Die regen was geen probleem en eigenlijk was ik blij dat het al regende bij de start en niet dat het droog was terwijl er regen voorspeld was. Nu hoefde ik niet te twijfelen over mijn loopkleren: ik kon gewoon mijn jasje aan doen. Wat ik ook zeker wist was dat ik mijn doelstelling (even alle pijntjes eruit lopen) zeker niet gehaald had. Sterker nog, mijn heup voelde verre van goed. Optimistisch als ik ben dacht ik nog dat dit als ik even stukje warm c.q. los gelopen had het wel goed zou komen. Die droom was na een kleine twee kilometer helemaal voorbij. Bij het lopen hoort denk ik af te toe een pijntje en soms denk je ook wel dat het gebruik van een verkleinwoordje wel erg eufemistisch is. Maar dit was niet leuk meer; bij iedere stap was het alsof er met een mes in mijn heup gestoken werd. Ik kreeg snel in de gaten dat deze etappe ergens rond de 48 kilometer uit zou komen. Doordat het zo´n pijn deed begon ik geheel automatisch mijn pas kleiner te maken. Zeker omdat ik per se niet wilde wandelen. Ik begon mij dus te realiseren dat ik nog heel wat passen voor de boeg had. Nu weet ik dat als je een mes maar vaak genoeg gebruikt het hartstikke bot wordt en je er dus niet goed meer mee kunt steken. Onnozel als ik ben dacht dus dat ik dan ook geen pijn meer hebt. Inmiddels weet ik dat het proberen om iets plastisch voor te stellen misschien wel helpt om iets uit te leggen, maar voor de rest schiet je er niets mee op. Of misschien toch wel: met een bot mes gestoken worden doet nog meer pijn.
Hoe het ook zij, een feit was dat ik daar stond of meer specifiek liep en wist dat ik nog een flink stuk voor de boeg had. Uiteraard had ik mijzelf er van kunnen overtuigen dat zes dagen achter elkaar lopen al heel netjes was. Maar ik was gekomen om de Eifelsteig uit te lopen en die is zeven dagen en de route is vastgelegd dus af- c.q. inkorten is geen optie. Naast het feit dat het pijn deed was ik ook niet in staat om snelheid te maken dus had ik afscheid moeten nemen van mijn medelopers en was bij Willem gebleven die door problemen met zijn knie ook niet echt lekker ging. Om eerlijk te zijn ik had de grootste moeite om bij Willem in de buurt te blijven.
De groep had ergens een pauze in gelast. Toevallig kwamen zij net naar buiten toe wij daar langs kwamen. Vol verbazing zei een loper toen hij mij zag: "Ik dacht dat jij allang in de wagen zat". De reactie van een andere loper raakte de spijker precies op zijn op zijn kop: "De enige wagen waar je Henk in krijgt is een lijkenwagen".
Ik schrijf dit nu allemaal wel heel stoer op maar er zijn heel wat momenten die dag geweest dat ik mijn principes vervloekt heb. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat het niet allemaal regendruppels waren die over mijn wangen liepen. Uiteindelijk kwam het er op neer om te kiezen tussen een dag pijn verbijten of weken pokkenzin (lees: geestelijke pijn). Uiteraard kun je oeverloze discussies hebben of dit verstandig, gezond of wat weet ik allemaal is. Schijnbaar zit ik zo in elkaar: ik ben van plan om iets te doen en ga dan ook door.
Dit zo schrijvende lijkt het of het allemaal kommer en kwel is geweest. Vreemd genoeg heb ik ook nog van deze etappe genoten. Het was een schitterende etappe. Het mooiste stukje was een soort ontdekkings/avonturenpad rond een riviertje. Geweldig. Soms moest je langs en dan weer door het riviertje. Er waren touwbruggen, watervallen, modder en heerlijke glibberstukken. Omdat het zo hard regende zijn helaas de foto´s niet echt gelukt maar genoten heb ik wel. Prachtig om te zien hoe twee grote kerels ondanks alle looptechnische ongemakjes zich weer heerlijk onbezorgd spelende kinderen kunnen voelen.
Het lijkt trouwens net of het aantal foto´s omgekeerd evenredig met de ellende is, want nu heb ik er toch nog 106 kunnen maken.
Trouwens de plaatjes van Erwin, Horst en Willem zijn ook meer dan de moeite waard.
Uiteindelijk kwam ik op het eindpunt. Toevallig wist ik dat er in mijn toilettas een zware ibruprofen pil zat. Dit spul doet inderdaad wonderen en ik kan mij nu ook voorstellen dat er lopers zijn die dit tijdens een wedstrijd gebruiken. Zelf denk ik dat het effect hiervan bij mij verstrekt is door de kick die ik kreeg omdat ik niet opgegeven had. Toen ik lekker gedoucht in het busje naar huis zat was ik zó trots dat ik een van de 10 lopers was die de gehele Eifelsteig dit jaar uitgelopen had, waardoor alle ellende als sneeuw voor de zon verdween. Uiteraard had de verdovende werking van de pijnstiller hier helemaal niets mee te maken.
Samenvattend
Ik heb mij weer kostelijk geamuseerd. Na het lezen van mijn capriolen op de laatste etappe komt dit wellicht over als een holle frase. Natuurlijk was het laatste stukje echt geen kwestie van met een grote smile rond stappen. Maar bij het zoeken naar je grenzen hoort ook dat je doorbijt en leert met tegenslagen om te gaan. En ja, ik ben best trots dat ik die dag doorgebeten heb. Ook kan ik mij voorstellen dat dit koren op de molen van de criticasters is. Ook mensen die ervan overtuigd zijn dat veel lopen per definitie té veel lopen is, kunnen hier wel een paar mooie argumenten vinden om hun stelling te staven. Misschien hebben ze gelijk maar misschien ook niet. De tijd zal het leren. In ieder geval ben ik waarschijnlijk zo verstandig om de komende weken mijn ambitieuze plannen een beetje te temperen.
Let wel ik gebruik de woorden waarschijnlijk en de komende weken.
En tenslotte ik hou nog steeds van slagroomgebakjeS.