http://ultramarathon.czechian.net/
In 1976 ben ik voor de eerste keer in mijn leven in het toenmalige Tsjecho-Slowakije geweest. Dat was in de tijd van “Oostblok” en “IJzeren gordijn”. Die reis heeft op mij een onuitwisbare indruk gemaakt. Dit was met name door het bijna tastbare gevoel van onvrijheid. Grenzen met prikkeldraad, wachttorens en stukken niemandsland en veel en overal soldaten met geweren in de aanslag. Gaan en staan waar je wilde was in die tijd gewoon onmogelijk.
Vorig jaar hoorde dat er in het oosten van Tsjechië de Moravsky Ultra Marathon (MUM) georganiseerd werd. Dat leek mij wel wat! Zeven dagen gewoon lekker daar rond rennen zonder dat er iemand in de gaten hield waar je uithing. Toen wist ik nog niet dat ik dit laatste wel erg letterlijk in de praktijk zou brengen.
Met redelijk wat zoekwerk heb ik de internet site van de organisatie gevonden. Vervolgens heb ik daarop ook een soort document gevonden waarmee je inschrijven kon. Dit document was zelfs in allerlei talen beschikbaar. Er achter komen of de inschrijving ook daadwerkelijk op de juiste plaats aangekomen was heeft wat meer werk gekost. Maar dat was nog niets vergeleken bij het krijgen van een antwoord op de vraag of het inschrijfgeld ontvangen was. Ook al had ik er bewust voor gekozen om niet zoals men voorstelde een enveloppe met contant geld op te sturen maar gewoon per bank over te boeken.
Ik kreeg dus het vermoeden dat dit een hele onderneming zou worden. Ook al heb ik een grote klep, toch weet ik best wel dat als dingen echt moeilijk worden, ik beter de hulp van experts kan inroepen. En zoals wij mannen wel weten moet je voor het oplossen en soms zelfs voor het voorkomen van echte problemen bij een vrouw zijn. Zodoende is het niet vreemd dat ik mij in heel wat bochten gewrongen heb om Jannet Lange er van te overtuigen dat de MUM absoluut niet in haar loopjes verzameling mocht ontbreken. Om te voorkomen dat mijn zachte g helemaal het onderspit zou delven heb ik ook Jack Hendricks bereid gevonden om met ons mee te gaan. Achteraf bleek dit een briljante zet want Jack heeft ons versteld doen staan van het tempo waarmee hij zich de Tsjechische taal eigen gemaakt heeft. Dit hield gelijke tred met het fenomenale tempo waarmee de inhoud van de pakjes tabak in rook opgingen. Toen ook Willem Mütze samen met Annemarie besloten om op verkenningstocht in Moravia te gaan moest weer gezocht worden naar enige compensatie voor de zachte g’en. Toen niemand minder dan Adrie van Dijk aangaf om mee te willen was dit probleem ook weer opgelost.
Omdat ik het dichtst in de buurt van Lomnice woon, werd besloten dat we bij mij thuis zouden verzamelen. Van daaruit hebben we dan ook maar een kleine 12 uurtjes hoeven te rijden. Opmerkelijk was trouwens dat de mevrouw van de gps ons helemaal door het centrum van Praag stuurde.
Lomnice is een plaatsje met minder dan 1.000 inwoners. Tijdens de MUM zouden wij hier in de school slapen. Dit was tevens de plaats waar wij dagelijks geacht werden te finishen. Op de een of andere manier had zich in mijn hoofd het idee gevormd dat wij in een of ander klein gebouwtje terecht zouden komen. Toen wij in het donker aankwamen zagen wij een enorm gebouw, dat ze bovendien grondig aan het verbouwen waren. Dit in combinatie met het feit dat er niemand was deed bij mij het vermoeden ontstaan dat wij minimaal bij het verkeerde gebouw stonden en waarschijnlijk zelfs in het verkeerde Lomnice. Uiteindelijk vonden we een deur die open of beter gezegd niet zo goed afgesloten was. Hoe hij het gedaan heeft weet ik niet maar na verloop van tijd kwam Jack met Adam de organisator van de MUM aan. Hij bracht ons naar een klaslokaal met het formaat van een kleine loods waar naast de nog te monteren nieuwe ramen en opgeslagen meubels meer dan genoeg plaats voor de Hollanders was. Daarna kregen we van Adam een rondleiding zodat we wisten waar de keuken en de douches waren. Hierbij toonde hij ons ook een groot inpandig zwembad. In het midden hiervan lag een Duitse loper die zo hard snurkte dat ze hem hier onder gebracht hadden. Ook werd ons een route door een aantal kamers en hokken getoond naar een meterkast. Hierin moesten wij twee schakelaren omdraaien als wij licht in de douches wilden. Gelukkig was ik topfit en kon zowel de plek van de meterkast als ook de juiste schakelaar onthouden. Tevens was ik geen moment bevreesd dat ik dit verkeerd onthouden zou en per ongeluk de knop zou indrukken waardoor het zwembad weer met water gevuld zou worden.
Ik had beloofd om ook een plekje voor Willem en Annemarie te reserveren. Die hadden zaterdag nog even de ronde van Amsterdam georganiseerd en zouden dus ergens tussen 6 en 7 uur in de ochtend arriveren. Ik vroeg mij af hoe zij ons stekkie zouden vinden. Gelukkig was ik te moe om daarvan wakker te liggen. Hoe het ook zij, ’s morgens heel vroeg deed ik mijn ogen open en keek recht in het gezicht van Willem. Een zeer opmerkelijke ervaring die desondanks niet voor herhaling vatbaar is. Wie gedacht had dat W en A vervolgens zouden gaan slapen vergist zich dierlijk. Eerst moest het Holland House ingericht worden. Ik heb dus de lucht die ik opgespaard had om tegen te sputteren maar gebruikt om oranje ballonnen op te blazen.
Klik hier voor mijn foto's, hier voor de foto's van Adrie van Dijk en hier voor de plaatjes van Katka.
5 juli Lomnice Lomnice: “Het feest kan beginnen”
De foto's van Jannet Lange en van Daniel Orálek .
Inmiddels was het dus zondag, de eerste loopdag. Dit was volgens de planning ook de meest relaxte dag. Als eerste stond het ontbijt op het programma. De dames van de catering (lees de moeder en tante van de organisator) zorgde dat je broodjes en botterhammen gesmeerd waren en continu aangevuld werden. Vervolgens moesten wij de tijd tot de lunch kapot slaan met rusten. Een taak die ik met veel plezier uitgevoerd heb.
De start was om 15:00 op het dorpspleintje van Lomnice, een kilometer van de school die naast onze verblijfplaats ook iedere dag de finish (in Tsjechisch:Cil) was. Maar eerst werden wij om 14:00 bij de burgemeester verwacht. Na een hartelijke begroeting werden daar ook alle atleten voorgesteld. Ook kregen wij daar een plastic zak met kadootjes en dus ook ons eerste probleem, immers waar laat je zoiets als je gaat lopen ? Toen heb ik dus geleerd waarom Willem naar ieder loopje Annemarie meeneemt.
Nadat deze hobbel genomen was kon ik mij concentreren op mijn echte problemen. Ik vroeg mij namelijk af of ik überhaupt in staat was om deze etappe uit te lopen. Mijn hele loopplanning was dit jaar gericht op de 100 Kilometer van de nacht van Vlaanderen in Torhout op 19 juni. Ik wilde wel eens weten wat ik zou kunnen presteren op een 100K. Ik had hier heel serieus voor getraind. Ik was er helemaal klaar voor, de kracht , snelheid en conditie waren er. Ook mentaal was ik er klaar voor, totdat ik tijdens de Eifelsteig last van mijn heup kreeg. Bij terugkomst in Nederland ben ik op audiëntie geweest bij mijn huisarts. Hij concludeerde dat ik artrose had. Uiteraard geloofde ik hier geen zak van maar ben wel trouw de medicatie hier tegen gaan slikken. Dit in combinatie met rust zorgde er voor dat ik toch weer in Torhout ging geloven, zei het dat er sterke twijfel was of dit verstandig was. Uiteindelijk heb ik, volgens sommigen tegen beter weten in, op donderdag de beslissing genomen om toch te gaan deelnemen. Vrijdag heb ik een autoritje gemaakt van een goed half uur en hield het hierna niet meer uit van de pijn. Dus in de wetenschap dat het een ritje van ruim twee uur naar Torhout was heb ik besloten om niet te gaan. Uiteraard was dit een heel verstandige beslissing maar ik heb zelden zo gebaald. Hoe het ook zij, de dag er na ben ik begonnen met trainen en om eerlijk te zijn heb ik heel hard getraind. En dat ging perfect 5 dagen achter elkaar. En toen ging helemaal niets meer. Niet alleen hardlopen deed pijn, ook lopen, zitten, liggen etc.. Het zal er wel niets mee te maken hebben gehad dat inmiddels de medicijnen op waren. Mijn huisarts was inmiddels ook tot de conclusie gekomen dat ik geen artrose had en heeft mij door verwezen naar de orthopeed. Omdat ik toch niet meer lopen kon had ik tijd genoeg om daar naar toe te gaan. Hij vermoed dat ik een beschadiging (scheurtjes) aan het labrum heb. In ieder geval zit ik nu in de molen en ben benieuwd hoe dit afloopt. Tot aan de MUM heb ik geen meter meer gelopen, vandaar dus dat ik mij heel sterk aan het afvragen was of ik deze etappe wel uit kon lopen.
Omdat wij tot aan de start bijna een uur in de brandende zon rond gehangen hadden stond ik prima opgewarmd aan de start en heb dus in tegenstelling tot een aantal snelle dames en heren warm lopen en losmaken van de spieren maar overgeslagen.
Na de start ging het meteen omhoog richting “onze school” en daarna ging het ruim 2,5 kilometer echt naar boven. Ik voelde niets of om het beter te zeggen ik voelde dat het gewoon lekker ging. Wat mij nog meer verbaasde is dat ik in de kopgroep liep. Sterker nog, ik vroeg mij af waarom zij niet meer gas gaven. Ik moest echt moeite doen om niet nog sneller te lopen. Schijnbaar is een paar weken rust toch niet zo erg als ik gedacht had. Toen ik omkeek zag ik dat het gat met de rest van de lopers al zeer aanzienlijk was. Gelukkig ging het daarna stijl bergaf door de bossen en door mijn totale gebrek aan souplesse kon ik de echte toppers met een gerust hart voor laten gaan. Daarnaast had ik nog iets moois om mijn ongebreidelde enthousiasme af te remmen: mijn drinkfles. Er waren een stuk of 6 verzorgingsposten gepland. Omdat het erg warm was had ik toch maar mijn heupgordel om gedaan. En omdat je aan een gordel alleen niets hebt had ik ook een extra grote drinkfles meegenomen. Maar soms is té gewoon té. Dus de fles schoof steeds een beetje uit de gordel. Ik was dus met niets anders bezig dan dat ding weer terug te duwen. Omdat er toch veel te zien was onderweg was ik soms afgeleid en vergat ik met mijn drinkfles bezig te zijn. Tijdens de eerste 8 kilometer is mijn fles 4 keer gevallen. En dus mocht ik weer stoppen, bukken en dat ding oprapen. Bij de eerste verzorgingspost heb ik dus een heel originele donatie aan de Tsjechische ultrabond gedaan: een extra grote drinkfles. Daarna stond niets meer het grote genieten in de weg. Dit was een prachtig loopje. Mooie natuur, stevige klimmetjes, prachtige landschappen en een ondergrond waarop ik redelijk uit de voeten kwam. Na 4:16:30 kwam ik als 13e man over de finish. Ik had dus zonder problemen weer een ruime marathon gelopen.
(foto Daniel Orálek)
Er was trouwens geen echte tijdslimiet alleen het verzoek van de organisatie om te proberen om voor het donker binnen te zijn. Wat ik wel gelezen had was dat er tussen 18:00 en 20:00 uur voor ons in het plaatselijke restaurant een diner gereserveerd was. Dus toen ik binnen kwam zat ik even te tellen; de meeste lopers waren ruim 5 uur onderweg. Uitgaande van een start om 15:00 uur zag ik opeens een schitterende mogelijkheid om mensen een geweldige diner aan te bieden zonder dat het een cent kost. Na ruggespraak met de organisatie bleek ik dit verkeerd gezien te hebben ; je kon nog tot laat in de avond bij het restaurant terecht. En als het al dicht zou zijn dan zou het eten naar de school gebracht worden. Zodoende had de rest van de Hollandse groep geen enkele reden om niet te douchen en konden we allemaal met een lekkere maaltijd en een koel glas bier terugzien op een geslaagde eerste etappe.
6 juli Boskovice- Lomnice: “it hardly rains”
De foto's van Jannet Lange en van Daniel Orálek .
Die dag zou net zoals de daarop volgende dagen volgens het normale stramien verlopen. Ontbijten, excursie, lunchen, 43 kilometer lopen en dan dineren. De opzet hiervan was mij helder, maar hoe het een en andere concreet in zijn werk zou gaan was mij nog niet geheel duidelijk. Hoe zouden we bij excursie en de startplaats komen? Hoe moest dat met bagage, omkleden en het eten?
Omdat ik mij als wel opgevoede jongen in het buitenland altijd keurig wil gedragen leek het mij niet gepast om in mijn ren-kloffie op excursie te gaan c.q. in een restaurant te verschijnen. Maar om nu midden op straat of in een restaurant mij om te kleden had ik ook geen zin. Zodoende kwam ik op het geniale idee om mijn kleren over mijn loopkleren aan te doen. Bijkomend voordeel hiervan is dat je het ook al is het hartje zomer zeker niet koud krijgt.
Het vervoer was ook heel pragmatisch geregeld. De lopers werden over de auto’s van de mensen die de verzorgingsposten zouden bemannen verdeeld. Met wat pas en meetwerk lukte dat prima. Ik heb ook geleerd dat de verkeersborden in Tsjechië een heel andere betekenis dan in Nederland hebben. Borden waarvan ik dacht dat ze betekenen verboden te parkeren worden daar gebruikt om pal onder te parkeren. Eigenlijk is dat heel slim want doordat er maar weinig mensen zijn die weten dat je daar onder moet parkeren is er daar altijd plaats.
Iedere ochtend hingen de weersverwachtingen, de vertrektijden en de startvolgorde op. Want met ingang van de tweede dag werd de groep ingedeeld in tortoise runners en runners. De eersten starten om 14:00 uur en de rest op 15:00. Nu wist ik op dat moment niet wat tortoise was. Ik kende wel een Engels woord wat er erg op leek en martelen betekende. Inmiddels weet ik dat tortoise landschildpad is. Ik ga er dus maar vanuit dat ze hiermee de groep lopers bedoelden die geen natte voeten wilden krijgen. Tot mijn verbazing was ik ingedeeld bij de 15:00 groep. Uiteraard streelde dat mijn ego maar ik vroeg mij af wat ik bij die echt snelle dames en heren moest doen. Dus heb ik aan de organisatie gevraagd of ik ook niet gewoon om 14:00 mocht starten. Uiteraard was dat geen probleem maar ik moest er dan wel rekening mee houden dat als ik te snel ging de verzorgingsposten niet bemand zouden zijn. Dit leek mij, gezien de hoge temperaturen niet zo’n aanlokkelijk idee. Dus besloot ik om maar voor één keer te proberen om bij de snelle groep te starten.
Voor het zover was, werd het eerst tijd voor wat cultuur. Wij kregen een uitgebreide rondleiding door het museum van Boskovice. Hierna werden wij om 11:00 in een restaurant verwacht. Nu weten we ook dat als je papiergeld wilt wisselen in kleinere coupures en je doet dat bij een machine naast een aantal gokkasten dat je dan een plastic zaak nodig hebt om de muntjes in te doen. Nadat onze voedsel en vocht voorraden weer op peil gebracht waren konden we nog het plaatselijke kasteel en de joodse wijk bezichtigen.
Ons was verteld dat wij het museum konden gebruiken om ons om te kleden en te relaxen voor de start. Omdat ik daar toch wel een beetje moeite mee had heb ik als een zwerver buiten op een bankje liggen uitbuiken. Toen de eerste groep ging starten heb ik mijn stekkie verlaten en ben naar de start gaan kijken. Tot mijn verbazing was de groep veel groter dan het aantal mensen dat op de lijst stond. Na de start ben ik toch maar in het museum naar binnen gegaan. Daar zag ik dat het aantal mensen veel minder was dan op de lijst stond.
Hoe het ook zij, om 15:00 stonden we met een klein groepje voor het gemeentehuis en schoot de burgemeester ons weg. Tot mijn heel groot genoegen liep het gewoon weer lekker bij mij. Dit in combinatie met het schitterende en uitdagende parkoers maakte het lopen tot een groot feest. Ik had heel bewust besloten om tijdens het lopen mijn camera niet mee te nemen. Ik wilde voorkomen dat ik mijn heup door het veelvuldig stoppen en starten extra zou belasten. Zodoende kan ik niet verwijzen naar de mooie plaatje van dit indrukwekkend gebied. Gelukkig hebben Willem, Jannet en Adrie heel wat mooie plaatjes geschoten.
Doordat ik achteraan liep kon ik tevens tegen de mensen bij de verzorgingsposten vertellen dat ze alles wat ik overgelaten had netjes konden in pakken en dat ze daarna verder mochten. Toen ik een dikke twee uur aan het lopen was kon ik dit helaas niet meer doen. Vanaf dat moment begon ik lopers van de eerste groep in te halen. Ik moet eerlijk toegeven dat dat toch wel kicken is, en dat ik het toch wel leuk begon te vinden om in de tweede groep gestart te zijn.
Vlak voor mijn vertrek naar Tsjechië had ik een echte sportbril met hele donkere glazen gekocht. En gezien het zeer zonnig weer was ik daar erg blij mee. Maar dat was een beetje erg optimistisch. Op en gegeven moment werd het pikzwart en barstte een hevig noodweer los. Dat ik binnen een paar minuten door en doornat was vond ik niet echt erg. Maar dat ik helemaal niets meer zag was op zijn zachts uitgedrukt vervelend. Ik moest daar net een heel drukke verkeersweg oversteken en zag werkelijk niets. Normaal hou ik wel van een beetje spanning maar dit was complete waanzin. Het modderpad dat ik daarna moest volgen was een perfecte glijbaan. Gelukkig spoelde de regen de modder waarmee ik tijdens mijn 2 valpartijen besmeurd raakte meteen weer weg. Na verloop van tijd kwam ik over asfaltwegen waar minsten 25 centimeter snel stromend water op stond. Dus mijn schoenen zagen er ook weer als nieuw uit. Ik heb dat stuk maar op mijn gevoel gelopen want de pijlen die de route markeerden waren niet te zien. Na 4:27:40 kwam ik ondanks alles weer met een brede smile, ik hoefde immers geen tijd aan het uitspoelen van mijn loopkleren te besteden, bij de school. Ik zag wel tot mijn schrik dat er water in mijn garmin gekomen was.
(foto Daniel Orálek)
Die avond was de stemming weer opperbest. Dit kwam mede doordat we de 200ste marathon/ultra van Adrie konden vieren. Dit cijfer is zeer indrukwekkend. De echte cijfers hierachter zijn iets wat amper te bevatten is: : 4.769 kilometer in 113 marathons en 7.147 kilometer in 92 ultra's, samen 11.916 kilometer. Tel dus maar eens even uit wat een gemiddeld ultraatje dan is. En als klap op de vuurpijl komt dan de bescheidenheid waar dit mee gepaard gaat: “Niet dat dit iets heeft te betekenen in dit gezelschap: vergeleken bij Jack (± 400) en Willem (± 1000) ben ik nog maar een beginnertje”.
7 juli Veverská Bityska – Lomnice: “Het begint een wedstrijd te worden”
De foto's van Jannet Lange en van Daniel Orálek .
Ook tijdens de nacht had ik helemaal geen last van mijn heup gehad. Dus ik zat met enorm goede luim aan het ontbijt. Dat kwam ook een beetje omdat ik de hele nacht had liggen te genieten van allerlei varianten van snurkconcerten.
Tel daar nog bij dat ik inmiddels opgeklommen was tot plaats 9 bij de heren. Normaal loop ik puur om te genieten en wil ik niets liever dan mooie en zware parkoersen. Tijd interesseert mij absoluut niet. Ik geniet er van als ik weer een parkoers bedwongen heb waarvoor ik niet echt gemaakt ben. Dat was hier ook weer het geval. Toch moet ik toegeven dat ik toen ik de uitslag zag ik voor mijn positie in het klassement begon te lopen. Dat werd nog versterkt door het feit dat ik met mijn heupproblemen er in eerste instantie een hard hoofd in had of ik überhaupt de MUM kon uitlopen.
Vandaag stond het bezoek aan een molen annex museum op het programma. Dit was niet echt spectaculair. Ik had ook de indruk dat er in de planning iets niet helemaal goed gegaan was en dat we hierdoor een beperkte ad-hoc rondleiding kregen. Het restaurant was echter weer prima. En hier hadden we dus wat extra tijd. Ik vraag mij nog steeds af wat de normale bezoekers dachten toen ze daar overal lopers zagen liggen. Ik denk dat een loper die languit op een bank lag met een asbak op zijn buik en een sigaret in zijn mond de meeste indruk gemaakt heeft.
De start werd vandaag gedaan door ultraloop legende Tomas Rusek. Omdat ik gezien mijn plotseling opgekomen wedstrijd aspiratie weer besloten had met de 15:00 groep te starten had ik tijd voor een heel prettig gesprek met hem. Dat ik een uurtje langer had stelde mijn lichaam ook erg op prijs want het verteren van een schnitzel van het formaat deurmat kostte ook een beetje tijd.
Dit was weer een prachtig parkoers met voor iedereen meer dan voldoende uitdagingen. Ik zag bij de start dat de 14:00 groep omschreven werd als trutles en snails. De 15:00 als rabbits en horses. Kortom alle lopers waren beesten. Tot mijn verbazing haalde ik vandaag de eerste loopster vlak na de 2e verzorgingspost in.
Die verzorgingsposten stonden trouwens niet echt regelmatig met name in het midden stuk (tussen 3 en 4) zat er ruim 10 kilometer tussen. Dit vond ik erg jammer omdat het behoorlijk heet was. Toen ik bemerkte dat post 3 nog ruim 3 kilometer eerder dan gepland stond begon ik mij wel wat zorgen te maken. Maar ook dat probleem loste zich van zelf op. We moesten op een geven moment een stevige klim maken naar een soort uitkijk/ Gsm toren. Boven aangekomen was er een gesloten hek. Ik heb behoorlijk moeten priegelen om dit hek op te krijgen. Vlak van te voren had ik weer twee lopers ingehaald. Dus toen ik door het hek was heb ik om hen de ellende te besparen het hek provisorisch dicht gedaan. Waar hij vandaan kwam weet ik nog steeds niet. Maar opeens stond er een grote dikke kerel met ontbloot bovenlijf en een woeste baard voor mij. Wat hij allemaal riep verstond ik wel maar begreep ik niet. Ik had meteen in de gaten dat hij niet bezig was met het geven van complimenten over mijn loopstijl. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat er vlak achter mij nog meer lopers waren en dat zij dan het hek wel zouden afsluiten, maar ik geloof niet dat dit tot hem doordrong. Ik zat op dat moment in iets wat wel heel sterk leek op een militair complex en kreeg ook meteen associaties met mijn bezoek aan Tsjechië 30 jaar gelden. Kortom: ik had helemaal geen dorst meer en kon stevig doorlopen.
Aan het einde van de etappe baalde ik er opeens heel erg van dat ik niet om 14:00 vertrokken was. Toen ik nog een kilometer of 5 voor de boeg had werd het weer heel erg donker. In de beschrijving van de MUM stond “it hardly rains”. Dit was de vertaling van de oorspronkelijke Tsjechische beschrijving. Volgens mij had de vertaling echter moeten zijn “it rains hard”. Het was dus weer een complete wolkbreuk. Onbeschrijfelijk hoe nat en koud je binnen één minuut kunt worden. Ik haalde op dat moment net Jannet en Jack in en besloot dus maar gas te geven zodat ik kon zorgen dat er voor hen droge handdoeken klaar lagen. Het laatste stuk was gelukkig asfalt en ging 12% omlaag. Normaal heb ik daar grote moeite mee maar door de enorme wateroverlast in combinatie met mijn maatje 48 gleed ik als vanzelf omlaag. Onder aangekomen kwam mijn favoriete stukje dat ik geduurde de hele MUM 4 keer heb mogen lopen. De klim naar de kerk van Lomnice, een heuvel in vergelijking waarmee de muur van Battice een vluchtheuvel is. Dus 800 meter lang puur plezier met een stijgingspercentage van meer van 25 procent.
(foto Daniel Orálek)
Aangekomen bij de school stond, zoals iedere dag, Daniel Oralek, de winnaar, weer klaar met zijn camera om iedere loper te feliciteren en op de gevoelige plaat vast te leggen. Daniel, onder meer de winnaar van Winschoten 2008, ging ’s morgens naar zijn werk. Kwam ’s middag even een wedstrijdje winnen. Pakte dan zijn camera en maakte de plaatjes. Als iedereen binnen was dronk hij met ons nog even een biertje en ging dan rustig naar huis. Dit zegt wel genoeg over de sfeer. Ondanks die geweldige sfeer en het feit dat ik weer met een geweldige smile binnenkwam kreeg ik ’s avonds toch even goed de smoor in. Mijn Garmin was weer vol met water gelopen en had nadat ik de bestanden op mijn p.c. gezet had de geest gegeven. De garantie was net een paar maanden verstreken. Dus per saldo was dit helemaal niet zo’n goedkoop loopje.
8 juli Kunštát –Lomnice: “en toen ging het mis”
De foto's van Jannet Lange en van Daniel Orálek .
Na 3 etappes was ik opgeklommen tot plaats 5 bij de mannen. Er bestond bij mij geen twijfel meer over dat ik de MUM zou uitlopen. Omdat ik wist dat nummer 3 er over 1 of 2 dagen uit zou stappen behoorde zelfs plaats 4 tot de mogelijkheden. Daarom besloot ik die dag strategisch te gaan lopen. Ik had al een aanzienlijke voorsprong op de twee lopers na mij in het klassement. Als ik die voorsprong nog een beetje kon uitbouwen dan hoefde ik de laatste drie dagen maar bij hun in de buurt te lopen en dan was het “kat in het bakkie”.
Vandaag werd eerst geluncht en stond vervolgens het bezoek aan het kasteel op het programma. Bij het kasteel was ook de begroeting van de burgemeester gepland. Tevens was daar de start. De rondleiding was heel interessant; eigenlijk wel jammer dat de gids alleen maar Tsjechisch praatte.
Vandaag moeten we de felle afdaling uit het kasteel richting dorp lopen en dan over de hoofdstraat. Achter het dorp moesten we een rondje van een kilometer of 10 door de bossen en over de heuvel lopen. Dan terug over de hoofdstraat en dan via een paar stevige heuvels naar onze school. Organisator Adam waarschuwde ons dan ook dat we niet raar moesten opkijken als we in de hoofdstaart pijlen naar twee richtingen zouden tegen komen. Mijn strategie was om de lus achter het dorp zo behoudend mogelijk door te komen en dan op het laatste stuk, wat mij qua ondergrond wel lag, flink te geven gas.
Gister had ik spijt dat ik laat gestart was. Was ik vroeg gestart dan was ik voor het noodweer binnen geweest en had mijn Garmin het overleeft. Nu was het omgekeerd. Want toen de 14:00 groep 15 minuten onderweg was kwam er een heel stevige bui.
De eerste 3 kilometer liep ik samen met de latere winnares bij de dames. Bij een afdaling in het bos stond ik weer op de rem. Dus was ik vanaf dit punt alleen. Door dat ik mijn Garmin niet meer had, had ik geen idee van mijn tempo. Tot mijn verbazing was ik binnen een uur bij de 2e verzorgingspost, volgens de planning stond die op kilometer 11. Ik had dus het moeilijke stuk dat ik behoudend wilde lopen achter de rug en kon aan mijn tempo stuk beginnen. Ik lag dus al behoorlijk voor op mijn planning. Nu moest ik weer over de hoofdstraat en dan zou het na het verlaten van Kunštát richting Lomnice gaan. Als ervaren loper loop ik altijd links van de weg. Toen ik de hoofdstraat in liep kwam ik van rechts en omdat er redelijk wat verkeer was besloot ik te wachten met oversteken tot het minder druk was. Toen ik het dorp bijna uit was zag ik een fel oranje pijl naar rechts. De pijl had dezelfde kleur als de pijlen waarop ik de afgelopen dagen gelopen had. Maar in tegenstelling tot de eerdere pijlen had deze aan beide kanten een pijlhoofd. Gelukkig herinnerde ik mij dat Adam daar iets over gezegd had. Dus rechtsaf. Normaal hingen er ook papieren lintjes. Die zag ik hier niet. Maar ik had de vorige dagen al gemerkt dat de regen er voor zorgde dat die lintjes letterlijk opgelost werden.
Bij het lopen op pijlen weet je dat je bij iedere kruispunt weer een pijl tegen moet komen. Is dit niet het geval dan heb je iets fout gedaan en mag je terug naar de vorige pijl. Dus toen ik bij het eerst volgende kruispunt kwam en weer een pijl zag wist ik dat ik goed zat. Ik miste mijn Garmin en moest mijn snelheid en de afstand dus in schatten aan de hand van de verzorgingsposten. De volgende post zou er over 6 a 7 kilometer moeten zijn. Exacte wetenschap was dit niet want soms stond hij wel eens een kilometer eerder en soms een kilometer of 3 verder. Toen ik na een minuut of 40 nog geen post gezien had vond ik dit niet echt alarmerend. Na een uur ook niet , maar toch…. Vreemd was nog steeds dat ik perfect via de pijlen liep. En dit waren ook absoluut verse pijlen. Na anderhalf uur voelde ik behoorlijk nattigheid, net zoveel als ik heel graag wilde drinken. Na 2 uur wist ik heel erg zeker dat er iets goed mis was. Ik stond namelijk in een heel mooi dorpje en de pijlen waren op. Inmiddels had ik 3 uur stevig gerend waarvan de laatste 2 uur zonder iets te drinken. Ondanks het feit dat ik de naam van dit dorpje niet kan uitspreken zal ik hem nooit meer vergeten: Olešnice. In het centrum van het dorpje stond een bord met een landkaart. Plaatsen met schitterende namen stonden hierop maar Lomnice niet. Ik heb toen een aantal mensen gevraagd waar Lomnice lag c.q. hoe ik daar komen kon. Maar de taal is echt een probleem. Ook kan ik mij wel voorstellen dat als ik Lomnice zeg de gemiddelde Tsjech denkt dat ik op zoek ben naar een Chinees specialiteiten restaurant. Daarom wees ik op mijn startnummer waar de plaats heel netjes op stond. Dit hielp ook niet. Toen schoot mij te binnen dat wij bij de start een kaartje met de route gekregen hadden. Omdat ik geen andere plek wist had ik dit op mijn lichaam gedragen. Dit was de leesbaarheid niet ten goede gekomen. Toch kon ik in de linker bovenhoek de naam van een plaats zien waar ik een hele tijd geleden door gekomen was. Lomnice lag helemaal in de linker onderhoek van het kaartje. Normaal gesproken zou het meest verstandige zijn om de route die ik had gelopen weer terug te lopen naar Kunštát. Ik was nu 3 uur onderweg. Na twee uur zou ik dan in Kunštát zijn en dan zou ik nog 31 kilometer moeten lopen. Totaal zou ik dus minimaal 8 uur aan het rennen zijn. Hiervan zou ik de laatste 7 uur zonder iets te drinken moeten lopen. Dit zou waarschijnlijk tot serieuze problemen lijden (en hier staat bewust een lange ij!). Bovendien zou ik waarschijnlijk de laatste 1,5 a 2 uur in het donker moeten lopen. Dat ik dan geen pijlen zou zien was geen probleem want die had ik nu ook niet gevonden maar toch leek mij dat niet verstandig. Gelukkig had ik mijn telefoon en mijn geld goed opgeborgen in de school. Dus hoefde ik mij daar geen zorgen om te maken. Kortom ik had een probleem en om het eerlijk te zeggen: ik zat niet ver van vette paniek af. Uiteindelijk besloot ik maar die richting uit te lopen waar volgens mijn gevoel Lomnice moest liggen. Ik heb zelden zo hard gelopen. Paniek geeft vleugels.
Na verloop van tijd zag ik een oranje pijl. Ik kon wel janken van blijdschap. Toch was er een stemmetje in mij dat zei, wacht nog even met feesten. Want ik zat dan (hoopte ik) op een MUM route maar dat wilde nog niet zeggen dat deze rechtstreek naar de finish ging. Voor hetzelfde geld zat ik aan het begin van een route en had ik nog een kleine 40 kilometer voor de boeg. Dus bleef het tempo er nog stevig in zitten of om het anders te zeggen de paniek was nog niet voorbij. Toen ik op een geven moment in de verte de kerk van Lomnice herkende was ik onbeschrijfelijk blij.
Toen ik na 4:23:02 arriveerde was ik niet de enige die blij was. Omdat ik niet bij verzorgingsposten gearriveerd was, is men naar mij op zoek gegaan. Ze hadden fietsers met een foto van mij het parkoers laten na fietsen. Een geweldige actie die ik erg op prijs stelde. Alleen was het parkoers nu precies de enige plaats waar ik niet was. Maar goed, toen ik vertelde waar ik gestrand was (spreek uit in Olieschnitsel) wist men ook wat ik gedaan had. Op 18 juli wordt er de TMMTR georganiseerd. Deze TransMoravian Masochist Trail Race deze tocht over 161km draagt volgens mij niet alleen een erg toepasselijke naam maar kruist ook de MUM. Als ik dus in Kunštát meteen aan de linker kant van de weg gelopen had, had ik die pijl nooit gezien en had ik dus een heel mooi stukje van Moravia niet gezien.
Hoe het ook zij, bij analyse door de organisatie bleek dat ik vandaag heel wat kilometers extra gelopen had. Daarom stond ik ‘s avond ook mooi als 7e finisher op de lijst en schoof ik op naar plaats 5 bij de mannen. Eigenlijk interesseerde mij dat geen hol : ik was blij dat ik dit avontuur zonder verder kleerscheuren overleefd had. Dus ’s avond bij het eten was ik echt uitgelaten en was het een dolle boel.
9 juli Tišnov – Lomnice: “Dikke shit”
De foto's van Jannet Lange en van Daniel Orálek .
Inmiddels was loopdag 5 aangebroken. Vandaag stond Tišnov op het programma. Hier stond een mooi kloostercomplex op het programma. Helaas konden wij de kerk niet van binnen bekijken. Na de prima lunch ging het richting gemeentehuis. Daar werden wij met kadootjes en drinken door de burgmeester in de raadzaal ontvangen.
Vervolgens stond de raadzaal tot onze beschikking. Als ervaren MUM’er had ik er geen enkel probleem mee om in de raadszaal van een aantal stoelen een bedje te bouwen. Dit is best comfortabel.
Voor het lopen was mijn doelstelling heel simpel. Niet verlopen! Gisteren had ik geleerd dat ik veel beter geschikt ben voor fun-runner dan wedstrijdloper. In dit kader stelde ik ook op prijs dat ik door de organisatie op een aantal kritieke plekken in het parkoers gewezen werd. Met name bij een verzorgingspost moesten we een stukje op en neer lopen. Dit zou toch moeten kunnen lukken.
Het eerste stuk liep ik samen met een Duitse loper die op plaats 3 stond maar die helaas na vandaag uit zou stappen. Hij sprak zijn verbazing uit over dat ik bergop rende terwijl iedereen wandelde. Ik had mij inderdaad voor genomen om te proberen om alles te rennen. Uiteindelijk zijn er op de 7 dagen 2 stukjes geweest waar ik heb moeten wandelen. Of dit zinvol was weet ik niet want ook al rende ik bergop, de afstand die ik hiermee vooruit liep was nooit echt spectaculair, en bergaf leverde ik dat dubbel in.
Ook al had ik afgeleerd om tegen de klok te lopen ik wilde toch bewijzen dat ik weer helemaal hersteld was van mijn avontuur. Dus liep ik stevig door ook al liep ik bij de geringste twijfel even terug.
Na verloop van tijd kwam ik bij de eerder aangekondigde verzorgingpost. Deze zat rond kilometer 20 en de volgende 10 kilometer zou er geen post meer zijn. Toen ik richting de post liep kwam Iryna Rysina uit Rusland mij tegen. Deze loopster heeft ook heel wat overwinningen op haar naam staan. En toen ik haar de eerste dag bezig zag was ik ervan overtuigd dat zij bij de dames winnen zou en ook in het algemeen klassement heel hoog zou eindigen. Dat ik haar hier tegen kwam kon of betekenen dat het “op en neer” stuk erg lang was of dat zij in de problemen zat.
Uiteindelijk bleek het met haar niet echt goed te gaan. Ik heb haar toen op sleeptouw genomen tot de volgende verzorgingspost bij een tankstation. Die post werd bemand door onze arts. Daar heeft zij een aantal keren overgegeven. Het contrast kon trouwens niet groter zijn want op dat moment kwam Willem met een reuze ijs uit het tankstation. Achteraf was dit weer en slimme zet want wij gingen niet door Tišnov maar een flinke heuvel naast het dorpje omhoog en daarna uitaard weer omlaag.
Hierna ging het meteen weer flink omhoog en begon ik de finish te ruiken. Uiteraard was dit wel een beetje optimistisch want eerst kwam er nog een geweldig mooi fietspad. Volgens mij een van de weinige stukjes onbeschadigd asfalt in Moravia. Aan het einde zag ik Jack. Het leek mij geweldig om samen met deze geweldenaar over de finish te komen. Helaas hield op een gegeven moment het asfalt op en kregen we ter compensatie een erg steil paadje richting Lomnice centrum. Door die ongein moest ik uiteindelijk aan de finish nog ruim 2 minuten op Jack wachten.
Deze etappe heeft mij 4:14:06 gekost. Dus was ik weer meer een ruim kwartier op de volgende in het klassement uitgelopen. Na een kopje soep, een fles bier en een heerlijke douche was mijn dag meer dan goed. Toen we gingen eten hing de bijwerkte uitslag weer in de gang. Tot mijn grote verbazing was mijn tijd van gisteren vervangen door DSF en stond ik ineens op een plaats ergens in de 20. Ik snapte het even niet. En mijn goede zin sloeg meteen om naar pokkezin. Eerlijk is eerlijk, ik was gekomen om te lopen en uitslagen tijd etc. boeiden niet. Maar dit raakte mij. Of om het duidelijk te zeggen: het voelde of iemand mij gigantisch hard in mijn edele delen
(hier stond eerst iets anders) getrapt had. Ik was de rest van de avond dan ook niet te genieten en zelfs het eten smaakte mij niet.
Uiteraard ben ik gaan nadenken wat mij nu dwars zat. Een feit was dat ik niet de vorige etappe van de MUM gelopen had. Dus als men toen gezegd had “jammer dan”, had ik daar alle vrede mee gehad. Maar men had mij met de tijd die ik gelopen had op een buiten discussie langere afstand onder dezelfde omstandigheden in vergelijkbaar terrein in de uitslag meegenomen. Niet onredelijk, zeker als je hiermee bedenkt dat de degenen die achter mij in het klassement stonden niets te kort gedaan waren. Wat mij het meeste stoorde was dat men nu zonder enige vorm van overleg tot iets anders besloten had. Nadat ik mij eerst 2 uur geërgerd heb, ben ik toch maar met Adam gaan praten. Dit was ook al door de Duitsers gebeurd die de hele gang van zaken niet echt fraai vonden. Uiteindelijk was het verhaal dat ik niet de officiële etappe gelopen had en daarom niet ik de uitslag kon komen. Op zich klopt dit ook, de eerlijk gebied mij ook te zeggen dat ik denk dat als ik als organisator iets dergelijks aan de hand gehad had ik ook zo beslist zou hebben. Omdat ik een bevestiging wilde dat ik minimaal 300 kilometer in een bepaalde tijd gelopen had heb ik afgesproken dat ik met 43 kilometer en de tijd die ik onderweg geweest was in de lijst zou komen en dat ik als laatste van de 300 km lopers gerankt zou worden. Voor mij een prima oplossing waarbij ik niemand iets te kort deed en mijn prestatie toch tot zijn recht zou komen. Zoals het onder sportmensen hoort heb ik Adam toen een hand gegeven en hier ook geen woord meer aan vuil gemaakt. Zeker nu ik hier na een weekje over nadenk is dit een prima oplossing. Ik heb ook absoluut geen negatieve gevoelens meer bij. Ik vind dit zo’n schitterend gebeuren waar absoluut geen negatieve bijklank bij hoort. Bovendien ben ik best een beetje trots dat ik zo toch maar mooi gezorgd heb dat alle Nederlanders weer een plaatsje opschoven in het algemeen klassement. En tenslotte in mijn eigen verhaaltjes presenteer ik mij toch lekker als nummer 4.
10 juli Bystřice n Perstejnem-Lomnice: ”ik loop weer met plezier”
De foto's van Jannet Lange en van Daniel Orálek .
Vandaag hebben we een schitterend kerkje bezichtig. We kregen een heel uitgebreid verhaal in het Tsjechisch en vervolgens een zeer kernachtige vertaling in het engels.
De lunch was in een cafetaria-achtige tent en met afstand de slechtste tot nu toe. Positief als ik ben zou ik ook kunnen zeggen dit was normaal en de rest was erg goed. Daarna ging het richting museum. Na de speech van de burgemeester was het best goed rusten op de grond onder abstracte schilderijen. Niemand begreep trouwens waarom ik zo enorm moest lachen tijdens de toespraak van de Burgemeester. Uiteraard wil ik dat wel toelichten. Deze maand had ik besloten om na 31 jaar trouwe dienst mijn baan op de zeggen. Uiteraard heb ik ook de daad bij het woord gevoegd. Een van de neveneffecten hiervan dat ook niet meer de maandelijkse fooi binnen kwam. Mij interesseerde dat niet zo. Mijn echtgenote dacht daar heel anders over. En dus gedachtig de woorden van Gerard van het Reve :”een man moge veel weten een vrouw begrijpt alles”. heeft mijn vrouw mij gestimuleerd om toch maar weer een baantje te zoeken. En laat ik mij nu met name bezig gaan houden met de controle op de door de EU verstrekte subsidies. Dus toen de burgemeester vertelde dat het centrum van de stad een grote puinhoop was maar dat dit dankzij de bijdragen van de EU (en hij bedankte zelfs Nederland) heel mooi zou worden. Kon ik een grijns niet achterwege laten; zeker toen hij nog toevoegde dat het voor hem alle maal niet zo luxe hoefde maar ja als je geld toch zomaar kreeg…..
Over het lopen kan ik kort zijn. Leuk, uitdagend, een bruggetje dat helemaal rot was, 43 kilometer, 4:31:07, 6e plaats dagetappe en niet verlopen. Althans op een geven moment kwam ik in een t-splitsing in een bos en daar stonden pijlen naar rechts omlaag en naar links naar boven Ik wist het dus even niet meer. Toen een klein stukje naar boven gelopen was herinnerde ik mij dat ik hier de eerste dag ook gelopen had. Dus omlaag. Gelukkig kwam na een kleine 2 kilometer de verzorgingsposten en wist ik zeker dat ik goed zat.
(foto Daniel Orálek)
Deze avond was een barbecue avond in ons restaurant. Tevens was er live muziek en gelegenheid tot dansen. Adrie is vegetariër. Over het algemeen ging dat in de restaurants best goed toch was ik benieuwd hoe ze dat tijdens de BBQ zouden oplossen. Ik moet zeggen de oplossing was heel creatief. Hij kreeg 5 donuts. Het was echt koud die avond. Omdat de BBQ en het dansen buiten was en wij niet echt op koud weer gekleed waren besloten wij toch om redelijk vroeg terug te gaan naar de school. Schijnbaar was iedereen na 6 dagen lopen toch wel een beetje moe. Want er werd zo hard gesnurkt dat ik iedere moment het orkest aan de deur verwachte met het verzoek om wat zachter te zagen omdat ander het publiek hun muziek niet kon verstaan.
11 juli Lomnice- Lomnice: “het feest is weer voorbij”
De foto's van Jannet Lange en van Daniel Orálek .
In middels was alweer de laatste dag aangebroken. Gelukkig waren nog alle Nederlanders in de race. Dus zouden we allemaal het t-shirt wat wij de eerste dag gekregen hadden mogen aan trekken.
Vandaag was de start en finish bij onze school. De gemiddelde snelheden van de afgelopen week waren berekend en op grond daarvan was de startvolgorde bepaald. De start vond plaats tussen 8:50 en 11:45. Ik zat vrij achteraan en kon dus de meeste lopers zien starten.
(foto Daniel Orálek)
Vandaag waren het twee rondjes waarvan het eerste stuk hetzelfde was.
We ging omlaag het dorp in en toe het pad af waar we aan het einde van de vijfde etappe omlaag gekomen waren. Na zes dagen lopen worden je spieren toch wel een beetje stram en dan is meteen steil omlaag niet echt prettig. Daarna kwamen we op het heerlijk vlakke fietspad. De eerste verzorgingspost stond na 6 kilometer. Hier kwam ik na iets meer dan 26 minuten door, Als je die tijd ziet realiseer je je pas hoe zwaar de rest van de parkoersen was. Daar kwam je trouwens daarna meteen weer achter. Tot de vervolgende post ging het stevig omhoog . En toen kwam een stuk waar ik ben moeten gaan wandelen. Als je daar dan zo omhoog strompelt is het heel plezierig om te weten dat je dat stuk straks nog eens voor je kiezen krijgt.
Inmiddels was het weer zaterdag en waar er weer heel wat lopers die de eerste etappe gelopen hadden of die vandaag even een stukje wilden lopen. Dus werd ik aan het einde van de tweede etappe een aantal keren ingehaald.
In ons gezelschap was al de hele week een loper uit Rusland die alle etappes met zijn mountain bike gefietst had. Hij vertelde mij dat hij ook een aantal redelijke marathons gelopen had (p.r. 2:18 !) Deze dag liep hij toch ook maar eens mee en toen hij mij inhaalde zag ik dat hij het verlopen niet verleerd had.
Uiteindelijk was ik na 4:02:31 binnen en was ik een tevreden mens dat ik de MUM gelopen had.
Nadat de vochtreserves weer adequaat aangevuld waren en het laatste zweet weggespoeld was ging het richting afsluit ceremonie. Eigenlijk vond ik het wel grappig dat ik officieel laatste geworden was. Nu kreeg ik tenminste als eerste mijn diploma.
Samenvattend
Als ik terug kijk is het een fascinerend loopgebeuren geweest. Ik heb een serieuze blessure. Ik heb ingeschreven en betaald en beloofd dat ik rijden zal. Dus ben ik op reis gegaan naar het verre Tsjechie. Ik heb geen flauw idee of ik in staat ben om een etappe te lopen. Uiteindelijk gaat het zo goed dat ik serieus begin te geloven dat ik hoog in het klassement kan eindigen. Door een stomme samenloop van omstandigheden raak ik het spoor even helemaal bijster. Uiteindelijk kom ik toch weer boven water. Uiteindelijk heb ik een geweldige loop meegemaakt. Hier zat denk ik alles in wat lopen fantastisch maakt. Hoge toppen en diepe dalen zowel fysiek als emotioneel.
Nu is al de afspraak gemaakt dat ik volgend jaar terug ga en ik weet zeker dat ik niet de enige bewoner van Holland House ben die terug komt. Of ik volgend jaar geen stommiteit uit haal weet ik helaas niet zo zeker…..
En over onzekerheden gepraat. Inmiddels is de uitslag van de MRI scan bekend. Het enige positieve hieraan is dat ik nu weet wat er aan de hand is.