In september heb ik mogen meedoen bij de Dijkenloop , de Mergelland marathon en in Berlijn.
“soms gaat het beetje harder”
Toen ik 40 jaar oud werd begon ik, zoals gebruikelijk voor die leeftijd, mijn haren in te ruilen voor wat meer tailleomvang. Economisch gezien was dit wellicht een goed ruil want ik kreeg er aanzienlijk meer kilo's bij dan ik aan haren inleverde. Toch zag ik mij regelrecht op een mid-life crises afstevenen. Dit wilde ik absoluut voorkomen. Nu zijn er volgens mij maar drie manieren om een mid-life crisis te voorkomen. Deze zijn: of een vriendin nemen, of een Ferrari kopen of en marathon lopen. Over de vriendin nemen kan ik kort zijn. Uiteraard ben ik meer dan gelukkig getrouwd met een geweldige vrouw, maar zelfs als dat niet zo was, op mijn site staat soms per ongeluk een foto van mij zelf. Dus iedereen die mij eens gezien heeft zal het met mij eens zijn dat het vinden van een vriendin niet geen uitdaging maar een utopie genoemd mag worden. Dus bleven de Ferrari en marathon over.
Uiteindelijk is het dus de marathon geworden. Toen ik zondag onderweg was naar de Dijkenloop in Beneden-Leeuwen stopte naast mij bij het tankstation een Ferrari. Uiteraard trok het fel glimmende rode blik meteen mijn aandacht en moest ik even aan die keuze terugdenken. Snel werd mij duidelijk dat ik de juiste keuze gemaakt had. Het voordeel van zo’n lage auto is dat je eer vrij gemakkelijk over heen kunt kijken en dus had ik tevens een fraai uitzicht op de benzinepomp, meer precies op het venster waar je het af te rekenen bedrag kunt aflezen. Het tellertje liep nog sneller dan Usain Bolt op de 100 meter en liep een hele tijd langer, dus ik denk dat het gezicht van de pompeigenaar net zo hard glom als de auto. Het inschrijfgeld voor deze marathon bedroeg 9 euro. Ik draaide voor dit bedrag 42,2 kilometer en de fraaie bolide nog geen 10 Engelse mijl. Daarnaast zou mijn plezier ook nog een keer of 60 langer duren. Bovendien kreeg ik toen ik het startnummer thuis gestuurd kreeg ook een entreekaartje voor de tuinen van Appeltern ter waarde van 10 euro. En dit kwam wel heel erg goed uit, want deze marathon viel namelijk samen met de verjaardag van mijn schoonmoeder. Dus ik stond voor de moeilijke keuze tussen haar verjaardag en deze marathon. Uiteindelijk heb ik het lot laten beslissen en is dit helaas de marathon geworden. Nu kon ik haar niet alleen verblijden met mijn afwezigheid maar ook met een heel origineel cadeau.
Het was weer zo’n typische zomerse zondag dus was de Ferrari het enige stralende wat ik die dag te zien kreeg. Gelukkig werd het gebrek aan zon ruimschoots gecompenseerd door een zeer stevige wind en de nodige forse buien. Ideaal weer om een marathon te lopen; zeker een punt tot punt loop op een dijk.
Samen met Willem Mütze kwam ik ruim op tijd in Beneden–Leeuwen. Uiteraard wemelde het hier weer van de bekende marathon- en ultralopers. Alles was hier tot in de puntjes geregeld; dus na het afgeven van mijn tasje en het toch maar aantrekken van mijn regenjas en lange tight ging het met de bus naar Altforst.
De snelle lopers gingen hier even inlopen; zo te zien kwam de wind vrijwel recht van voren, dus liep ik een zaaltje in om nog meer koffie te drinken en een beetje te communiceren. Dus 2 minuten voor half twaalf kon ik rustig richting start gaan. Mijn planning was volstrekt helder en gezien het weer zeer verstandig: een rustig duurloopje van een uurtje of 4. Daarom ging ik ook met de bekende veellopers netjes op de laatste startrij staan. Toen er opeens erg veel ruimte voor ons kwam realiseerde ik mij dat de marathon gestart was.
De eerste kilometer liep ik perfect op schema, maar het liep absoluut niet lekker. Ik had het gevoel dat ik te veel op de rem moest staan en hierdoor een hele ongemakkelijke stap maakte. Dus maar even op mijn gevoel gaan lopen. Ik zag een flink stuk voor mij een groep van een stuk of 8 lopers; dus ben ik daar maar even naar toe gelopen. Deze groep liep een stevig tempo maar het voelde wel behoorlijk comfortabel. Ik schatte dat ze op een schema van rond de 3:17 liepen. Dus nu had ik een dilemma: als ik hierbij bleef zou ik veel te snel lopen en dus niet de geplande rustige duurloop.
Inmiddels had ik besloten om te genieten van het mooie parkoers en mij maar niet al te druk te maken over de snelheid. En zo kon ik mooi rondkijkend de dijk volgen die mij naar Appeltern bracht. Vervolgens ging het naar Maasbommel en toen via Alphen naar Dreumel. Toen was Wamel aan de beurt en kwam ik voor de tweede keer die dag in Beneden-Leeuwen. En inderdaad: als er een Beneden-Leeuwen is zal er ook wel een Boven-Leeuwen zijn. Nadat ik dat vastgesteld had kwam ik voor de derde keer in Beneden-Leeuwen.
Dit was weer een loopje door een verrassend mooi stukje Nederland. En dit was een prima verzorgde marathon door het mooie land van Maas en Waal: netjes iedere 5 kilometer verzorgingsposten, geheel verkeersvrij en veel en heel aardige vrijwilligers. Dit maakte het leed dat ik niet naar de verjaardag van mijn schoonmoeder kon een heel stuk beter te verdragen.
En het weer…………het is achteraf toch veel leuker om te zeggen dat je een marathon in wind en regen gelopen hebt !
Kortom ik heb weer genoten en kan deze marathon aan iedereen aanbevelen.
Inderdaad was mijn inschatting van het tempo vrij goed; ik kwam na 3:17:27 als 5e recreant over de mat. Op zich is dit een tijd die zeker gezien het weer heel acceptabel genoemd mag worden. Zeker als je bedenkt dat dit mijn 35ste marathon (of langer) dit jaar was. Dus het feit dat ik mij niet aan mijn planning gehouden heb zal ik maar even vergeten, maar volgende week bij de Mergelland marathon zal ik er echt alles aan gaan doen om niet onder de 4:00:00 te lopen.
Gezien het slechte weer heb ik mijn camera maar thuis gelaten. Wel staat hier de gebruikelijke animatie van de gelopen route.
Hoe ziet het weekend van een marathonloper uit ? Meestal wordt de marathon op zondag gelopen, dus de staat zaterdag ook in het teken van de marathon. Er moet gerust worden en de loper kan met niets anders bezig zijn dan met de marathon. Klusjes uitvoeren of iets gezelligs met het gezin doen kan niet. Immers dit kan van invloed zijn op de marathon. En so wie so kan van iets gezelligs doen helemaal geen sprake zijn want de loper is die dag een groot stuk chagrijn en kan aan niets anders meer denken dan aan de loop. Lekker eten kun je ook wel vergeten want die dag moet spaghetti of andere pasta gegeten worden. Uiteraard zonder saus en dus ook zonder smaak. Gelukkig moet er die dag wel veel gedronken worden, jammer dat het water of sportdrank is. Dan volgt de nacht waarin de sporter de hele tijd heeft liggen te woelen en draaien in zijn bed tot het moment dat zijn partner wakker is en niet meer in slaap kan komen door het gesnurk van de inmiddels in coma verkerende atleet. ’s Ochtends staat alles in het teken van zo vroeg mogelijk ontbijten en allerlei stress om niet te laat aan de start te komen. Als de partner c.q. het gezin echt pech hebben mogen ze mee naar de wedstrijd. Dus staan ze 3 uren voor de start ergens in de middle of nowhere met een vent waar geen land mee te bezeilen is. Die 4 keer zijn startnummer opnieuw opgespeld moet krijgen, 15 keer moet plassen en alleen maar staat te vertellen hoe slecht hij voorbereid is. Vervolgens is de start en bestaat er 95 procent kans dat de familie de loper niet ziet, of wat nog mooier is, een prachtige foto maakt van zijn kont en/of de schoenen van de loper er vlak achter. Na X uren komt de loper weer terug en ook hier is de kans niet denkbeeldig dat de glorieuze finish samenvalt met een hoognodige pitsstop van de fans. Uiteraard kan het ook gebeuren dat de loper sneller finisht dan de camera nodig heeft om aangezet te worden of uit slaapstand te geraken. Uiteraard is er dan alle aandacht voor de trouwe fans, zei het dat er eerst nog “even” gepraat moet worden met allerlei andere lopers. Als hij dan uitgeluld is moet hij natuurlijk eerst naar de douche omdat hij anders te snel afkoelt. En dan is het tijd om naar huis te gaan. Uiteraard is het meer dan verdiend om daar dan de rest van de dag op de bank te gaan liggen. De laatste tijd neem ik vreemd genoeg de tendens waar dat de gezinnen om zwaar wegende redenen helaas niet in staat zijn om de loper op de grote dag van de wedstrijd te vergezellen. Ik zou niet willen beweren dat ze die dag gebruiken om leuke dingen te doen en te recupereren van de oergezellige dag voor de loop. Maar als de loper dan thuis komt dropt hij in ieder geval voordat hij op de bank gaat liggen een flinke hoop nat bezwete kleren, zodat zijn partner die dan even kan wassen.
Omdat ik vrij regelmatig een loopje doe wil ik voorkomen dat ik mijn gezin iedere week het hierboven beschreven feest bezorg. Dus probeer ik met name te voorkomen dat ik nat bezwete sportkleren heb. Dus probeer ik zo te lopen dat ik niet zweet. De ellende met zweet is dat dat niet zoals bijvoorbeeld bij een douche met een knop te regelen is. Dus moet ik hierop iets vinden. Daarom ben ik dus op het idee gekomen om de komende marathonnetjes in 4:00:00 te lopen. Dus ben ik afgelopen zondag fluitend naar Meerssen getogen om daar in genoemde 4 uurtjes een marathonnetje te lopen.
Het blijft mij verbazen hoeveel mensen ik inmiddels in het loopwereldje ken, dus het was weer hartstikke leuk om met heel wat mensen even de kletsen. Opvallend was ook dat veel mensen van mijn 4 uurs plan op de hoogte waren. Bij velen bespeurde ik ook een lichte ondertoon van ongeloof op het punt van haalbaarheid van deze doelstelling. Om de spanning niet te hoog te laten oplopen zal ik maar meteen de afloop verklappen. Het is perfect gelukt !. Wellicht verdient dit voor degenen die niet zo bedreven zijn in het lezen van uitslagenlijsten een kleine toelichting. In de uitslagen staat een nettotijd van 3:26:59. Dit is afgerond in uren en minuten 3:27. Zoals iedereen weet wordt in de tijdsberekening 27 minuten afgerond naar een half uur. In de algemene rekenregels dient een half naar boven afgerond te worden. Ergo was deze jongen mooi in (afgerond) 4 uur binnen.
De Mergelland is een mooie marathon. Ook dit jaar mochten de eerste 100 voorinschrijvers weer gratis deelnemen. Toch neemt het aantal deelnemers aan de marathon niet echt substantieel toe. Wel groeit het aantal deelnemers aan de 25 kilometer en de estafette marathon. En omdat deze drie groepen samen starten was het weer dringen aan de start of om het anders te zeggen de markt van Meerssen was vol. Tot en met vorig jaar was de tijdsregistratie handmatig en daar was men dit jaar vanaf gestapt. Nu gebeurde de registratie met de race-timer. Helaas stonden er nogal wat lopers ruim voor de boog met sensoren. Dus moest het hele startveld een meter of negen naar achteren. Het blijft prachtig om naar zo’n operatie te kijken. Ook werd de lopersgroep voor de start gezegend door de deken van Meerssen. Als katholieke jongen vond ik dit wel wat hebben. Met name de toespraak die hij hield vond ik persoonlijk erg toepasselijk. Ik ga zelfs geen flauwe grapjes maken of het feit dat ik door het besprenkelen met wijwater al een beetje nat was voor de start.
foto afkomstig van Marjo en Gerard van den Ende (www.gvde.nl)
foto afkomstig van Marjo en Gerard van den Ende (www.gvde.nl)
De start op kinderkopjes met zo’n groot aantal lopers waarbij alles na 50 meter de bocht om moet vind ik nog steeds een gevaarlijk avontuur. Daarom ben ik ook redelijk vooraan weggegaan. De marathon bestaat uit een ronde van 5 kilometer, dan eentje van 20 en tenslotte een van 17 kilometer. Het doet mij deugd om te zien dat de organisatie haar best doet om iets te doen met kritiek en echt probeert om steeds verbeteringen aan te brengen. Dit jaar hadden ze met name de eerste ronde veranderd. En deze was inderdaad een stuk mooier en uitdagender dan vorig jaar. Wel was het zo dat een stukje van de eerste vijf kilometer hetzelfde was als een stukje van de 20 en de 17 kilometer. Er stonden wel overduidelijke borden met wat de bedoeling was. Bovenden stonden er verkeersregelaars om twijfelende of analfabetische lopers te helpen. Ik zal in het midden laten of het door de borden kwam of door de verkeersregelaars maar ik heb keurig de eerste ronde voltooid en was dus na 5 kilometer weer terug op de markt. Wellicht was mijn doorkomst iets te snel voor de geplande eindtijd. Maar ik had nog 37 kilometer om dit weer goed te maken. Dus ging het naar de leuke klimmetjes.
Tot mijn verbazing begon ik vanaf kilometer 10 diverse lopers in te halen waarvan ik zou durven te zweren dat zij achter mij gestart waren. Maar vergissen kan altijd. Bij kilometer 11 haalde ik een van de dames van het WRT in; dus tijd voor een praatje. Om het maar netjes te zeggen: het huilen stond haar nader dan het lachen. “Ze hebben mij verkeerd gestuurd, en nu loop ik te weinig…". Echt snappen deed ik het niet , wat was hier gaande ? Een paar kilometer verder zag ik vóór mij twee heel bekende ultralopers. Ook hier weer het praatje en als antwoord een paar heel aardige vloeken. Nu moest ik toch echt weten wat er gebeurd was. Deze mannen waren bewust achteraan bij de marathonlopers gestart. Dus na het stukje waar de 5 kilometer ronde en de 20 kilometer ronde samen liepen waren zij netjes zo als het hoorde naar rechts af geslagen. Toen werden zij tot stilstand gebracht door een motoragent die hen vertelde dat zij verkeerd liepen. Uiteraard resulteerde dit in een hele discussie. Uiteindelijk kwam er nog een verkeersregelaar (of is het verkeerdregelaar?) bij en werden zij netjes op het stuk van de 20 kilometer ronde gezet. Volgzaam als zij zijn dachten ze het bord wel verkeerd begrepen te hebben. Toen zij midden in de beklimming zaten werden zij ingehaald door de kopgroep van de marathon. Omdat hier ook een aantal lopers bijliepen die deze mannen kenden maakten die hun wel duidelijk dat dit toch niet kon kloppen. Dit is dus samengevat: dikke shit. Ik krijg de indruk dat hier een aantal vrijwilligers erg enthousiast aan het werk geweest is en er ook echt van overtuigd is geweest dat de marathon/ 25 K lopers die na een bepaalde tijd langs kwamen in hun 20K ronde zaten en dat zij er ook van overtuigd waren dat die lopers anders de mist in waren gegaan. Zoiets blijft jammer met name natuurlijk voor de mensen die maar een of twee marathons per jaar lopen en hierdoor dus een stukje van hun droom in duigen zien vallen. Voor wat betreft de genoemde twee ultralopers denk ik dat het een beetje hun eigen schuld was; hadden ze maar niet zo’n flitsende loop outfit moeten aan doen. Als je die twee mannen zag kon je ook niets anders denken dan dat daar een aantal supersnelle jongens aankwamen.
foto afkomstig van Marjo en Gerard van den Ende (www.gvde.nl)
De 20K ronde is niet gewijzigd en blijft mooi en uitdagend zeker door de stevige klimmetjes die er in zitten. Dus toen de klok 2 uur gestaag door getikt had was ik weer terug op de markt in Meerssen. Volgens mijn GPS had ik trouwens nog een paar honderd meter nodig om de eerste 25 kilometer vol te maken. Maar goed ik dus nog precies 2 uur voor de laatste 17 kilometer, dit moest te doen zijn, ook zouden het nog een paar honderd meter extra zijn. Dus ging het weer terug naar de inmiddels bekende klimmetjes. Het was perfect loopweer, de temperatuur was prima en uiteraard regende het niet, alleen de wind was vrij stevig en zeker op de plateaus merkbaar aanwezig.
Uiteindelijk kwam ik bij de post op kilometer 40 waar ik mij weer kon laven aan mijn favoriete godendrank, cola met extra veel prik. Zodoende kon ik met enige luide boeren mijn binnenkomst op de markt al aankondigen. Een van de leukste stukken in de Mergelland is altijd de afdaling van de Raarberg na kilometer 40. Groot was mijn verbazing dan ook dat ik niet omlaag moest en aan het einde naar links maar midden op de berg door een verkeersregelaar naar rechts gestuurd werd. Vreemd genoeg begon ik toen aan het verhaal van mijn loopmaatjes denken. Tot kilometer 40 bleef er steeds het eerder genoemde verschil tussen de afstand volgens de bordjes en mijn GPS. Het bordje 41 klopte echter weer precies. Toch was ik tot dat moment even een beetje ongerust geweest, ik werd een andere kant op gestuurd dan ik voor mijn gevoel op moest en uit het verleden gewend was en blijkt een stuk van een kilometer bijna 1,5 kilometer lang te zijn. Maar toen was ik weer op het laatste stukje van de eerste 5 kilometer en kon ik mij gaan opmaken om het publiek op de markt te gaan toejuichen. Dus kwam deze jongen kurkdroog zoals gepland op de markt aan. En jawel hoor meteen na de finish viel deze jongen vrijwel letterlijk met zijn neus in zijn geliefde Limburgse doping.
Mooi was dat ook mijn gezinnetje daar stond en dus kan ik met recht zeggen dat ik een gelukkig mens ben. Je zult maar op een mooie zonnige zondag met je gezin, je loopmaatjes en onbeperkt vlaai op een gezellig pleintje staan, je zo fit als een hoentje voelen en ook nog even een leuk stukje gelopen hebben. En als je dan ’s avonds thuis komt en je naam staat niet in de uitslag lijst kan je dat helemaal niets deren want je weet dat de techniek niet onfeilbaar is maar dat er altijd een leuke organisatie is, die dit weer perfect in orde zal maken.
En het mooie van niet gezweet hebben is dat er dus niets gewassen hoeft te worden en dus kon ik ’s avond mooi een stukje met mijn echtgenote gaan fietsen. Op de bank liggen had trouwens toch niet gekund want de kids lagen daar uit te rusten van een zware zondag.
Degene die een leuke looproute door het mergelland zoekt verwijs ik naar de gelopen route.
P.s. Ik heb gelukkig niet opgeschreven dat ik mijn shirtje achterste voren aangetrokken had. Dit komt ook zeker niet omdat mijn vrouw niet bij mij was om mij te helpen met aankleden.
Als je, zoals ik, redelijk veel weg en dus weinig thuis bent is soms heel verstandig om wat extra tijd en aandacht aan je gezin te besteden. Dus toen ik aankondigde dat ik het laatste weekend van september helemaal aan mijn vrouw zou besteden viel dat in goede aarde. Toen ik bij mijn terugkomst uit Londen vertelde dat wij samen dat weekendje weg zouden gaan scoorde ik nog meer pluspunten.
Spanning moet je opbouwen, dus vertelde ik niet waar we heen zouden gaan. Wel liet ik mij ontglippen dat we met het vliegtuig zouden gaan. Er weer zie je mijn pluspuntenteller een sprong omhoog maken. Toen ik aangaf dat zelf mijn tasje wel zou inpakken zag ik echter een lichte frons.
Nadat ik mij van deze taak gekweten had en mijn tas een ogenblik alleen gelaten had kwam mijn vrouw mij met een lichte vorm van paniek in haar ogen vragen waarom ik een laken ingepakt had. Wij zouden toch niet gaan kamperen of iets dergelijks. Dankzij een mooie glossy website kon ik gelukkig deze crisis bezweren. Even later kwam ze weer en toen met de vraag of ik een rode badhanddoek had ingepakt en of we dus naar de zon gingen. Dit moest ik helaas ontkennen maar ik kon meteen weer een paar punten scoren door te vertellen dat wij naar Berlijn gingen. De reactie hierop was: “O wat leuk! Hier zijn wij toch 2 jaar geleden ook geweest voor de marathon”. Ik kon dus alleen maar reageren met:”O Ja, dat is waar ook!”. Even later kon ik weer mooi een bruggetje maken door te zeggen: “nu je het zegt; Jos gaat daar inderdaad zijn eerste marathon lopen, misschien kunnen we hem een plezier doen en hem mee nemen naar het vliegveld.”
Ondanks dat wij zaterdagmorgen erg vroeg mochten vertrekken was de stemming opperbest, toch vond mijn vrouw het best vreemd dat ik om 5:30 vroeg waar de snoeischaar lag. Ze is heel wat vreemde capriolen van mij gewend, maar toen ik vervolgens een aantal laurierstruiken begon te snoeien en de takken hiervan in onze handbagage begon te stoppen wist ze echt niet meer wat ze met mij aan moest. Ik denk dat ze toen maar gauw even gecontroleerd heeft of ze het nummer van onze huisarts in haar telefoon had staan.
De vlucht naar Berlijn duurt een klein uurtje. Dit was voor mij net genoeg tijd om mijn vrouw met het idee te laten komen dat het misschien toch leuk voor mij zou zijn om, als wij toch in Berlijn waren, even de marathon mee te lopen. Dus toen zij mij daarvan overtuigd had konden wij nog even het staartje meepikken van de Breakfastrun en vervolgens even naar de sportbeurs gaan om een startnummertje te bemachtigen. Dat even kan ik trouwens wel weglaten. Dit was verre van goed geregeld. Om te beginnen was de sportbeurs naar een nieuwe locatie verplaatst. Omdat deze redelijk ver van een metro station lag had de organisatie voor pendelbussen gezorgd. Op zich een prima idee maar als het verkeer compleet vast staat heb je niet veel aan bussen. Vervolgens was het een complete chaos om in de allerlaatste hal te komen waar je je startnummer moest afhalen. Gelukkig had ik nog steeds punten genoeg maar door deze ongein kwam de bodem van mijn voorraad al bijna weer in zicht. Het voordeel van een kleine tegenvaller is echter dat het daarna alleen maar beter kan worden. En dat was nu ook weer het geval. Het was schitterend weer, wij hadden vakantie en Berlijn is een prachtige stad. Dus de terrassen, de sfeer en het uitstekende restaurant kwamen nog beter uit de verf.
Dus nadat mijn punten weer in de dubbele cijfers waren kon ik even nog een klein vuiltje weg werken. Ik had namelijk nog iets uit te leggen over een laken, een rode badhanddoek en een aantal takken laurier. In de Ultraloper deel 3 staat een verhaaltje over mijn vakantie.
Samengevat is dit als volgt:
Vakantie in een heel heet land.
’s Morgens heel vroeg lopen.
Klaar, dus willen drinken en douchen.
En dan begin iemand aan je kop te zeuren
“Haben Sie gelaufen?“
“Ich bin auch ein Laufer, Ich laufe denn Marathon von Berlin“
“Heb ik ook gelopen“
Uiteraard stom om te zeggen; want dan kom je niet van die vent af.
“Dann habe Sie mich sicher gesehen”
Wat een idioot. Er zijn daar meer dan 30.000 lopers.
“Aber Ich bin Asterix”
Shit, die heb ik inderdaad gezien!
Mijn eerste reactie was toen: man doe niet zo idioot en ga gewoon een marathon lopen. Later (nadat ik gedoucht en gedronken had) heb ik begrepen waarom deze man of eigenlijk die groep als Asterix en Obelix loopt en heb ik daarnaast nog heel wat plezierige loopjes met hem gedaan. Ook heb ik geleerd dat het soms heel verstandig is om even te wachten met het vormen van mijn mening.
Het verhaal achter het verkleed lopen voor hem was enerzijds dat een marathon voor het grote publiek en vooral de kinderen strontvervelend is. Je ziet in een flits de toppers en dan zie je 5 a 6 uur lang 40.000 mensen langs komen die allemaal een geweldige prestatie leveren maar waar niet echt veel variatie in zit. Dus als er dan iets afwijkends tussen loopt en die gedragen zich ook wat anders dan is dat ook heel leuk voor het publiek. En natuurlijk is het ook voor jezelf weer een heel andere manier om een marathon te beleven. Omdat ik alles wel een keer meegemaakt wil hebben vond ik het dan ook zeker de moeite waard om dit eens te ervaren. Dus toen mij de rol van Julius Caesar aangeboden werd heb ik dit graag aangenomen.
Zondagmorgen ben ik als een van de ruim 40.000 lopers naar de Hauptbahnhof gegaan. Mijn Caesar pakje zat netjes in een plastic zakje, ik heb immers wel een grote mond maar toch maar een klein hartje. Op het station heb ik de rest van de groep ontmoet en mijn pak aangetrokken. Niet te filmen wat er dan gebeurd. Vanaf dat moment staan er continu mensen om je heen die een praatje met je maken en met je op de foto willen. Opvallend is ook dat vrijwel iedereen die richting start gaat een gespannen trek op zijn gezicht heeft. Op het moment dat ze zo’n groep zien begint iedereen te glimlachen.
Het stuk naar het marathonterrein schiet zo dus niet echt op, maar leuk is het wel. Vervolgens was het binnenkomen van het terrein weer een complete catastrofe. Ruim 40.000 lopers door een klein gaatje in de omheining zien te krijgen waar één suppoost, die zo te zien zijn leesbril vergeten heeft, staat en die moet kijken of je inderdaad een startnummer op hebt is een redelijk tijdrovende actie. Dit heeft onvoorstelbaar veel tijd gekost. Wij moesten namelijk naar het podium bij de start. Door deze ongein haalden wij dit niet op tijd. Daarom hebben ze ons uiteindelijk voor de startvakken op de verhoging tussen de beide startkanten gezet. Eerlijk gezegd vond ik dit nog een schitterender plek dan op het podium. Magnifiek om daar de start mee te maken. Meer dan 40.000 lopers is onbeschrijfelijk veel. Eerst is de eerste start; hier komt geen einde aan: een blok van meer dan 10.000 lopers. Dan wordt de tweede nog veel grotere groep gestart. Dit duurt bijna twintig minuten. En dan komt de derde groep: wij werden voor deze groep gezet. Absoluut kippenvel.
Uiteindelijk begin je dan te lopen en overal hoor je Asterix, Obelix, Galliërs en “Ave Caesar”. Ik geloof niet dat er meer dan 10 kinderen langs het hele parkoers waren die niet Asterix en of Obelix geroepen hebben. Maar mijn Duitse vrienden konden er ook wat van. Continu waren ze met het publiek en de andere lopers bezig. Uiteraard werden we ook zeer regelmatig door het publiek uitgenodigd om even een slokje van hun drinken of een hapje van hun eten te pakken.
In Berlijn staan naast de ruim 1 miljoen toeschouwers ook heel veel bandjes langs het parkoers. Asterix kenners weten dat de Galliërs ook gezegend zijn met een eigen bard. Deze moest dan ook iedere bandje even ondersteunen. Ook de verkeersregelaars en politieagenten feesten volop mee. Regelmatig werden we door hun gevraagd om even te stoppen en even met hun op de foto te gaan.
Op een gegeven moment werd er een heel cohort verse agenten uitgeladen. Dit waren geen agenten in de gebruikelijke groene uniforms maar een soort mobile eenheden in zwarte combat pakken. Uiteraard kon ik het weer niet laten om hun te complimenteren met het feit dat zij zo mooi en origineel verkleed waren. Hun reactie was wel een beetje onverwacht. Laat ik het zo stellen als ik nog ooit eens van plan ben om mijn p.r. op de marathon te verbeteren dan hoop ik dat er iemand achter mij aanrent die zo kwaad kijkt.
Gelukkig waren er ook regelmatig cheerleaders, danseressen en samba groepen zodat tijdens het lopen ook iets aan losmaakoefeningen gedaan kon worden.
Asterix had op een gegeven moment behoefte aan een oppepper in de vorm van muziek van AC/DC. Dit was helaas voor onze bard te hoog gegrepen. Toevallig was er langs de Kurfürstendamm een podium met een hard rock band. Dus nadat de onverzaagde Galliërs hun podium beklommen hadden waren zij gaarne bereid om live AC/DC te spelen.
Wij hadden afgesproken om in de achterhoede te lopen en hadden een richttijd van rond de 5 uur. Op zich is het ook een hele ervaring om in die regionen rond te lopen. Ik blijf nog steeds van mening dat iedereen in staat is om een marathon te lopen. Maar ik ben ook van mening dat iedereen hier toch de nodige trainingsuurtjes in moet investeren. Hier zag ik hoe veel heel wat mensen lopen die misschien beter hun deelname aan de marathon een jaartje hadden kunnen uitstellen.
Na precies 5 uur kwamen wij op kilometer 42. Maar ook hier moest weer een televisie interview afgenomen worden. Uiteindelijk is het mij toch gelukt om de laatste 195 meter binnen 7 minuten ( 6:56 precies) af te leggen. Ik ben achteraf blij dat ik de gebruikelijke animatie van de gelopen route heb opgenomen zodoende weet ik in iedere geval waar ik gedurende deze tijd uitgehangen heb.
Dit was zonder meer een heel bijzondere belevenis. Ik heb meer dan 5 uur aan een stuk gelachen, enorm veel gezien. Dit laatste blijkt ook wel uit het grote aantal foto’s (193) dat ik gemaakt heb en die via deze link te bekijken zijn. Toen ik ’s avonds mijn zoontje belde vertelde hij heel trots dat hij samen met opa naar de Duitse televisie had gekeken en mij gezien had. Wat kun je als vader nog meer willen.
De eerlijkheid gebied mij wel om te zeggen dat ik dit nu een keer meegemaakt heb en dat dit ook genoeg is. Dus de volgende keer loop ik weer lekker anoniem ergens in het peloton mee. Dit betekent ook dat ik mijn zeer originele Caesar kostuum niet meer nodig heb. Geïnteresseerden kunnen altijd een mailtje naar mij sturen en als de prijs goed is kunnen we zaken doen. Er bestaat zelfs de mogelijkheid om het pak te kopen inclusief het originele zweet. Ik moet er wel voor de duidelijkheid bij zeggen dat gezien de gemiddelde snelheid er niet echt veel zweet inzit.
Naast mij heeft natuurlijk ook de ander H.G. zich kostelijk geamuseerd en een magnifieke tijd neer gezet. Overal buigen heel slimme mensen zich er over hoe het kan dat een dergelijk sportprestatie neergezet wordt. Toevallig ben ik een van de weinigen die echt weet hoe het zit. Vorig jaar liep Haile in Berlijn zijn vorige wereldrecord. In een aantal kranten verscheen toe een stukje dat hij opgejaagd was door een groepje barbaarse Galliërs. Dit jaar was dit weer het geval maar werd dit groepje op haar beurt weer achterna gezeten door een losgeslagen romein. Dus….