In maart heb ik mee mogen doen aan etappe 4 van het willibrorduswandelpad ,de Galgenbergmarathon, de Zunft Kölsch Lauf en Etappe 2 van de UMT.
Zaterdag heb ik het genoegen gehad om deel te mogen nemen aan een trainerscursus voor ultralopers door Gerrit van Rotterdam. Dit was absoluut de moeite waard. Hierdoor zag ik de samenhang tussen een heleboel zaken rond het trainen een stuk beter. Dat ik met een grote grijns op mijn gezicht wegging kwam dus niet alleen door Gerrit zijn zeer stellig uitspraak over het nut van rekken en strekken.
Ook voeding kreeg een heel prominente plaats in zijn betoog. Ik ben de laatste tijd ook redelijk aan het experimenteren met mijn voeding, met name met het drinken (voor, tijdens en na het lopen). Door mijn experimenten heb ik bijvoorbeeld al geleerd wat het verschil is tussen een eetlepel en een theelepel keukenzout in een bidon drinken. Ook weet ik dat als je veel drinkt, je ook regelmatig moet plassen. Dus toen ik zondagmorgen in de trein zat naar de 4e etappe van de Willibrammes vond ik het niet vreemd dat ik op zoek moest naar het toilet. Sterker nog, de trein was net vertrokken toen ik heel snel naar het toilet moest. Zoals gebruikelijk had ik ook nu weer mijn renkleren aan; meer specifiek mijn lange tight. Nu bestaat de sluiting van mijn tight uit een heel simpel en daardoor ingenieus systeem. Een touwtje dus. Heel netjes had ik ’s morgens dit touwtje dicht gemaakt met een heel mooie strik. Toen ik het toilet bereikt had kwam ik meteen tot de conclusie dat deze eenvoudige sluiting erg effectief was en dat je door aan een strik te trekken deze ook kunt veranderen in een knoop. Sterker nog: hoe harder je trekt hoe vaster die knoop wordt. En daar sta je dan. Ooit heb ik gehoord dat als de nood het hoogst is, de redding nabij is. Geloof mij maar: de nood was erg hoog en de redding was binnen een meter, maar door een onnozel stukje touw van nog geen meter lang ging dit mooie spreekwoord niet helemaal op. Een ander mooi gezegde is: kalmte kan je redden. Toch hielp hier rustig even gaan zitten en op mijn gemak het probleem ontwarren ook niet. Ik weet niet of het kwam door mijn omvangrijke buikspieren, waardoor ik het probleem niet goed kon bekijken of mijn tere vingertjes waardoor ik het niet goed kon vastpakken. Uiteindelijk heb ik een zogenaamde work-around gevonden. Uiteindelijk was ik best trost op deze oplossing. Wel realiseerde ik mij toen ik weer in mijn stoel zat dat dit wel een flinke inspanning geweest moest zijn, want ik zag dat ik rond mijn middel een beetje bezweet was.
Mijn persoonlijke leermoment hieruit is dat ik een schaartje ga toevoegen aan mijn loopuitrusting. Ik hoop wel dat als ik het schaartje nodig heb ik het niet al te onhandig ga gebruiken. Het zou niet eerlijk zijn voor mijn loopconcurrentie dat de V in de klasse waarin ik loop van veteraan verandert in vrouw.
Dus zonder wezenlijke problemen kwam ik in Abcoude. En om binnen het thema vocht te blijven hadden de weergoden er voor gezorgd dat het regende dat het zeikte. Het mooie hiervan was dat ik bij de koop van mijn rugzak gezien had dat hier een soort regenhoes bij zat. Het jammere was dat ik pas thuis na afloop van het loopje er achter kwam waar dat ding precies zat.
Organisator Bram had weer voor iedere deelnemer routekaarten en beschrijvingen verzorgd. Ook had hij de afgelopen weken zijn trainingen en loopjes tot het hoogst nodige beperkt (na de Magnétoise alleen een etappeloopje van 200 kilometer) om zo tijd vrij te maken om de precieze omvang van de route te berekenen. Dus harde kern: Bram, Erwin, Wim en ondergetekende konden zich weer verheugen op een mooi dagje loopplezier.
Ik heb heel erg genoten van de vorige drie etappes maar deze was nog veel mooier. Ik blijf mij verbazen over het natuurschoon wat Nederland heeft. Ik ben van de ene verbazing in de andere gevallen. De oevers van de Gein, de Vecht, het Naardermeer, de natuurbrug, het Gooi en de Utrechtse heuvelrug. De regen kon de pret absoluut niet drukken. Achteraf vind ik het niet vreemd dat ik en passant nog ruim 125 foto’s gemaakt heb.
Wat ik ook mooi vind is de ontwikkeling die Bram doorgemaakt heeft. Hij is een echte race-director, die aan alles denkt, geworden. Toen we bij het Naardermeer waren stopten er twee fietsers. Zij vertelden tegen Bram dat wij straks bij een brugje links afmoesten en dan rond het meer en dan zouden wij over een uurtje bij een parkeerplaats komen en daar moesten wij dan wachten bij hun auto. Dit vond ik zo’n surrealistische conversatie dat ik absoluut met stomheid geslagen was.
Maar na een uurtje kwamen wij inderdaad bij een parkeerplaats en daar stonden beide fietsers bij een auto. De klep van de auto ging open en we werden vergast op een waar feestmaal. Fruit, zoutstengels, koekjes, Cola etc.. De oplossing van het raadsel was dat de goed man de chef van Bram was. Dit is nu eindelijk een baas die hart voor zijn mensen heeft. Op zijn vrije zondag met zijn partner in de regen gaan staan en dan zijn mensen overladen met lekkers. Het gaat zelfs nog verder: want de goede man kende ook echt zijn mensen want hij had geen personenauto maar een mini-van, hij had dus terdege rekening gehouden met de hoeveelheden die Bram pleegt te verorberen. Ik was hier zwaar van onder de indruk (en eigenlijk ook een beetje jaloers) dus heb ik maandag ook meteen alles in het werk gesteld om op kantoor gebak te krijgen. Uiteindelijk is mij dit ook gelukt, alleen heb ik het zelf mogen betalen.
Tijdens het laatste stuk van onze tocht werden we door een heel aardige mevrouw van (dacht ik) Natuurmonumenten aangesproken om in hun informatiecentrum een kopje koffie te komen drinken. Geweldig. Nu wilde het toeval dat ik op dat moment, in het kader van voedselexperimenten, een maggiblokje genomen had. De combinatie van warme chocolademelk en een maggiblokje is een smaaksensatie die iedereen een keer in zijn leven meegemaakt moet hebben. Tevens was hier een kinderfeestje en hebben we nog kunnen genieten van een mooie natuurfilm. Wij weten nu alles over de reeën op de Utrechtse heuvelrug. Ik denk trouwens dat wij ook een hele mooie bijdrage aan het ervaren van de natuur door de kinderen van het gooi geleverd hebben. Want een lid van de groep is even rustig naar het toilet geweest. En gedurende die periode ontstond er een rij van circa 10 kinderen die na hem hier ook naar toe moesten.
Maar zoals aan alle moois kwam na 44,9 kilometer ook aan dit feest weer een einde. Ik kijk nu al uit naar de 5e en laatste etappe van dit feest. Klik op deze link voor alle foto’s. En hieronder is de route die wij gelopen te bekijken.
Vorig jaar begon ik mijn verslag over de Galgenbergmarathon met:
“Laat ik maar meteen met
de deur in huis vallen:
In de categorie SUPER FANTASTISCHE LOPEN is een nieuwe ster toe te voegen!”
Laat ik deze traditie maar voortzetten en weer meteen met de deur in huis vallen. Ik moet mijn mening herzien. SUPER FANTASTISCHE LOOP is geen goede omschrijving voor de deze loop. Ik heb lang moeten nadenken wat de overtreffende trap van super fantastische loop is; allerlei termen zijn gepasseerd: mega, super cool, vet, en ga zo maar door. Ik denk dat ik eindelijk de oplossing heb: De Galgenbergmarathon is de norm voor super fantastische loopjes.
Het moge dus duidelijk zijn dat ik dit een absoluut toppertje vindt. Deze loop heeft alles wat een geweldige loop moet hebben. Een mooi en uitdagend parkoers, een perfecte organisatie en sfeer. Hier zijn mensen aan het werk geweest die plezier in en hart voor het lopen hebben. En dit spat er van af. Ik ben een van de gelukkigen geweest die hiervan hebben mogen genieten en ik hoop in dit verslag duidelijk te kunnen maken waarom ik zo enorm genoten heb.
Ondanks het feit dat ik een broertje dood heb aan autorijden had ik mij opgeworpen om naar Rhenen te rijden. Hier zat natuurlijk iets achter. Ik had namelijk op verzoek van de buurt en mijn kinderen mijn dierbare auto ingeruild tegen een nieuwe. Ik had deze actie heel lang kunnen tegen houden. Allerlei argumenten, om iedereen duidelijk te maken dat mijn auto nog lang niet aan vervanging toe was, had ik gebruikt. Ik bedoel 13 jaar is toch niet oud. Ik ruil mijn echtgenote van 40 lentes (complimentje) toch ook niet in. Een auto met op een aantal plekken geen lak meer heeft veel meer karakter. Mijn auto was pas 4 keer gepoetst in zijn hele leven. De modder van mijn eerste ultraloopje (akker voor parkeerplaats aangezien, en toen tot aan de as vastgezeten) zat er nog steeds op. Bekleding op de stoelen geeft alleen maar pluizen op je kleren. Maar niets mocht baten en ik was gezwicht. Dus sinds vrijdagavond stond er een gloednieuw voiture op de oprit te glanzen.
Dat ik mij vrijwillig opwierp om te rijden bevreemde mijn loopmaatjes hogelijk. Dat ik vervolgens ook nog begon te zeuren dat ze perse schone kleren en schoenen moesten meenemen voor na de loop deed bij hun het vermoeden ontstaan dat ik nu definitief helemaal gestoord was geworden. Want in mijn auto was heel wat modder van heel wat loopjes geconserveerd. Toen ik mijn auto ging uitruimen (lees uitmesten) bekroop mij het vermoeden dat ik hem beter had kunnen doneren aan de wetenschap voor historisch onderzoek dan een argeloze autohandelaar in de maag splitsen. Pure nostalgie. Ik heb de zweetband gevonden die ik tijdens mijn eerste marathon heb gedragen. Ook de linkermouw van mijn loopjasje is terecht. En ik heb weer voldoende sokken om het komende jaar tijdens al mijn geplande loopjes een ander en waarschijnlijk compleet paar te dragen.
Dus vol trots kon ik zaterdagmorgen om 6:20 Willem Mütze een royale en brandschone zitplaats aanbieden en hem tevens overtuigen dat het voor een loper met zijn kwaliteiten helemaal niet goed was om voor de loop nog iets te eten. De Volgende stop op mijn reis was Weert waar ik John en Thijs ging ophalen.
Mijn vorige auto was erg functioneel. Een stuur, een schakelpook, drie pedalen en een handeltje om het raam open te draaien. Meer was niet nodig om waar dan ook te komen. Mijn nieuwe had zoveel snufjes en knopjes dat als wij dit aantal knopjes in ons rekencentrum hadden wij het aantal personeelsleden konden verdubbelen. Het mooiste vond ik dat ik nu een geïntegreerd navigatiesysteem had. Dit was zo mooi geïntegreerd dat ik erg veel moeite had om het te vinden. Achteraf blijkt dit niet aan mij te liggen maar aan het feit dat ze zijn vergeten om het in te bouwen. Maar door features als cruise- and climate control is het autorijden zo aangenaam geworden dat ook de chauffeur zich weer heerlijk in de discussies van de passagiers kon mengen. En als ik even vergat om op het verkeer te letten werd ik daar wel door de mannen vriendelijk op gewezen. Dus uitermate ontspannen kwamen wij bij Residence Rhenen aan.
Wat een perfecte start van een loopje. Een kopje koffie (dus met schoteltje en geen bekertje) bij de open haard. Ik voelde mij werkelijk een echte VIS (Very Important Schravelaer). Vorig jaar werden de lopers redelijk willekeurig in een aantal groepen ingedeeld. Nu werd je op grond van je marathontijd in een van de 3 tempogroepen ingedeeld. Tot mijn verbazing was ik in de snelste groep beland. Je kreeg een polsbandje zodat de organisatie kon controleren of iedereen binnen gekomen was.
Na de groepsfoto, waarbij het mij uiteraard weer gelukt is om onzichtbaar te blijven konden de groepen van start. Dit was puur genieten. Vorig jaar was er redelijk wat regen, maar dat hadden ze dit jaar, ondanks alle weersvoorspellingen, achterwege gelaten. Een prima beslissing van de organisatie. Het was dus perfect weer. Er was steeds benadrukt dat het een redelijk heuvelachtig en daardoor zwaar parkoers was. Vreemd genoeg kon ik mij van vorig jaar niet herinneren dat dit zo heuvelachtig was. Toch bleken er een kleine 650 hoogte meters in te zitten. Maar voor mijn gevoel waren dit “prettige hoogtemeters”, dus geen stenen en richels en andere voetjespesters. Omdat ik zo ontzettend genoten heb van het parkoers heb ik ruim 150 foto’s gemaakt. Dit is dus bijna 4 foto’s per kilometer. Dus iedere kilometer mocht ik 4 keer stoppen, vervolgens had ik natuurlijk weer een fikse achterstand op de groep en had ik weer 250 meter om dit goed te maken. Dus heb ik mijn intervaltraining voor de komende maanden ook nog even volbracht.
Er was gezorgd voor 5 verzorgingspunten uit de categorie feestbanket. Alles was er: water, sportdrank, thee, cola, banaan, peperkoek, müslireep, gel en aardige mensen.
Toen wij naar ruim 42 kilometer puur genieten weer bij de residence aan kwamen kregen wij ook nog een mooie medaille. Tenslotte werden wij ook nog verwend met een heerlijk kopje mosterdsoep. Tot mijn grote verbazing ben ik door drie verschillende lopers aangeschoten met de vraag of ik deze soep lekkerder vond dan chocolademelk met een maggiblokje. ….
Samenvattend: ik heb diep respect en enorme bewondering voor de mensen die dit georganiseerd hebben. Een perfecte loop waarbij aan alles gedacht is. Hier zie je dat mensen aan het werk zijn geweest die echt houden van lopen. Nota bene de loop was helemaal gratis. Een bijdrage aan de stichting KIKA werd op prijs gesteld en ik denk door iedereen graag gegeven. Ik denk dat ik nu eindelijk in staat ben om mijn kinderen uit te leggen wat het verschil is tussen gratis en voor niks.
Tenslotte moet ik wel toegeven dat ik een beoordelingsfout gemaakt heb. Was er van overtuigd dat het maximale aantal deelnemers voor deze loop (ik dacht 70) binnen de kortste keren bereikt zou zijn. Ik had dus mijn wekker gezet om toen de inschrijving open ging er bij te kunnen zijn. Achteraf bleken er tot mijn verbazing maar 58 deelnemers te zijn en had ik dus geen dag verlof hoeven te nemen om mij in te schrijven. Maar dit heb ik er graag voor over gehad.
Voor alle foto’s die ik gemaakt heb verwijs ik naar deze link. De de animatie van de gelopen route staat hieronder.
Een van mijn meest merkwaardige eigenschappen is dat ik het verschil tussen rechts en links niet ken. Een van de grote voordelen hiervan is dat ik onverwachts en ongepland op heel verrassende plaatsen gekomen ben. Doordat ik weet dat ik het verschil echt niet ken heb ik (en mijn omgeving) hier goed mee leren omgaan en ondervind ik er vrijwel geen hinder van. Zo zal altijd als ik de richting aan geef bij een duurloop gevraagd worden welke kant ik bedoel. Als ik aan het autorijden ben luister ik niet naar de GPS maar kijk naar de pijltjes. Sinds vorige week is mijn geïntegreerd navigatie systeem in mijn auto ook daadwerkelijk aanwezig. Tot mijn verbazing heeft de aardige dame die hierin zit precies dezelfde afwijking die ik heb. Afgelopen zondag heb ik dit aan den lijve moge ondervinden.
Voor mijn wekelijkse loopje was op paaszondag mijn oog gevallen op de Zunft Kölsch Lauf in Bielstein. De organisatie had de lopers verzocht om stipt om 7:00 uur aanwezig te zijn op de brouwerij in Bielstein. Aangezien ik nog nooit van Bielstein gehoord had, kon ik er dus van uit gaan dat Bielstein behoorlijk ver weg was. Dus mocht ik lekker vroeg vertrekken en had ik dus een extra lange Paaszondag.
De planning was dat ik om 5:10 Henk Sipers zou ophalen en dan rond 5:30 Willem Mütze. Dus moest ik uiterlijk om 4:50 thuis weg gaan. Dit ging allemaal perfect totdat ik in Maastricht niet op de pijlen van de GPS kon kijken maar moest vertrouwen op de aanwijzingen van de geïntegreerde dame en dus ontdekte dat zij ook het verschil tussen rechts en links niet kende. Om een lang verhaal kort te maken: veel van Maastricht gezien en een kwartier vertraging opgelopen en hiervoor een flink schot adrenaline terug gekregen.
Uiteindelijk arriveerden wij rond 7:15 in Bielstein bij de Erzquell brouwerij. Het is toch wel een heel aparte ervaring om op Paasdag ’s morgens vroeg al in een brouwerij te staan. Toch realiseerde ik mij dat op dat moment niet zo; ik had alleen maar behoefte aan een uitgebreide sanitaire stop. De inschrijving was in het gebouw waar ook de administratie en de directie ondergebracht waren. De brouwerij staat onder de bezielende leiding van een directeur/eigenaar. Deze heet meneer Haas; een zeer toepasselijke naam gezien de Paasdag. Er zijn toiletten voor het personeel en de directie heeft een eigen en redelijke luxe badkamer. Helaas ben ik de Duitse taal niet machtig en begrijp ik dus niet veel van allerlei bordjes. Ik heb dus uiteindelijk mijn behoefte op een heel comfortabele manier kunnen doen. En aangezien de badkamer redelijk ruim voorzien was heb ik nog nooit zo lekker ruikend aan de start van een loopje gestaan.
Nadat we allemaal een T-shirt, om tijdens de loop aan te doen, gekregen hadden ging het naar de bus die ons naar het startpunt, zo’n 50 kilometer verderop zou brengen. Dus konden we al een indruk krijgen van wat ons te wachten stond. Ik meen begrepen te hebben dat het gebied Bergenland heet. Toen ik om mij heen keek leek mij dit een erg toepasselijke naam. Het vroor een aantal graden en er viel wat natte sneeuw. Dus aan alle voorwaarden voor een leuk loopje was voldaan. Uiteindelijk kwamen we aan de oostkant van Keulen. Na enige bemoedigende woorden van de directeur van de brouwerij konden we starten. Ik had het steenkoud, ook al had ik een T-shirt van de brouwerij aan. Ik stond werkelijk abnormaal te rillen en besloot dan ook maar om mijn wintermuts en zware regenjas aan te doen. Omdat ik het zo koud had en geen flauw idee had wat ik hier verwachten kon besloot ik het maar heel rustig aan te doen. Eigenlijk was ik van plan om in de buurt van Henk Sipers te blijven.
Maar na een paar kilometer begon ik een beetje op temperatuur te komen en merkte ik dat een klein beetje harder lopen comfortabeler voelde. Dus ben ik een poging gaan ondernemen om in de buurt te komen van 3 lopers die ik in de verte zag. Uiteindelijk liep ik vrij gemakkelijk dit gat dicht en ben heb ik mij zelf gedwongen om bij hen te blijven en niet te hard te gaan. Vooral ook omdat het eerste stuk van de route vrij schaars van markeringen voorzien was. De eerste 20 kilometer was weliswaar door bossen maar wel over fietspaden langs wegen dus niet supermooi. Vanaf dat punt werd het een heel mooie tocht. Het eerste stuk was vals plat, maar toen begon het feest. Hier zaten wel erg volwassen heuvels in. De grafiekjes van de hoogteprofielen op mijn Garmin zijn indrukwekkend. Voor de route verwijs ik naar onderstaande animatie.
Tot mijn genoegen gingen we vrijwel uitsluitend over verharde wegen. Mijn voeten zijn mij hiervoor de afgelopen week zeer dankbaar geweest. De laatste 5 kilometer ging bergaf, dus hier kon ik nog even gas geven. Na 4:07:43 was ik weer bij de brouwerij. Volgens de organisatie en de computer van de begeleidende fietser had ik er toen 50 kilometer opzitten; volgens mijn GPS 47,50 kilometer. Hoe het ook zij: ik bleek de 6e van de circa 50 lopers te zijn geworden.
Er waren 4 verzorgingsposten onderweg. Ik had pas bij de derde post in de gaten dat alle lekkere spullen die in de busjes lagen ook voor de renners waren. Je moest er alleen om vragen. Dus had ik tot twee keer toe thee gedronken zonder dat dat nodig was. Maar vanaf post 3 kon ik aan het Malzbier. Het echte bier heb ik toen wijselijk laten staan. Toen ik binnenkwam kreeg ik een mooi paasei en kon ik van het Malzbier overschakelen op echt bier. Mijn stemming was al opperbest en werd er door het vers gebrouwen Kölsch zeker niet slechter op. Tevens heb ik toen een diepgaand onderzoek ingesteld naar welk soort gebak het beste smaakt bij bier. Om anderen dit soort inspanningen te besparen wil ik wel verklappen dat Bienenstich met veel banketbakkersroom uitstekend samengaat met bier. Ondanks het feit dat ik echt geen Duits versta was mij toch wel vrij snel duidelijk dat het de bedoeling was dat ik gebruik ging maken van de douches in de fabriek. Ik heb maar niet geprobeerd uit te leggen dat ik ook wel genoegen wilde nemen met de sobere faciliteiten in het kantoor gebouw. Op mijn weg naar de douches kon ik al een eerste blik werpen op de broodjes die klaar gemaakt waren. Dat was een heel slimme truck van de organisatie om te zorgen dat ik heel snel onder de lekkere douche uit was.
Toen ik naar buiten ging om mijn spullen in de auto te leggen (en de tassen van Henk en Willem op te halen!) was ik net op tijd om Henk mooi soepel te zien binnenkomen. Dus zag ik mij genoodzaakt om Henk nog even gezelschap te houden bij de buitenbar. Vervolgens heb ik de tijd tot Willem aankwam binnen kunnen doden door een vergelijkend onderzoek te doen naar alle verschillende combinaties van broodbeleg. Mijn nieuwe favoriet is kaas met aardbeien. Een van de bijkomstige voordelen van het finishen in een brouwerij is dat er meer dan genoeg te drinken is om de tijd tot, tijdens en na de prijsuitreiking kapot te slaan. Dus het was een supergezellige bedoening. Iedere loper kreeg een mooi pakket met bier en een voor de gelegenheid gegraveerd glas. Het inschrijfgeld voor dit gebeuren bedroeg 7 euro. Er ontstond dan ook een discussie wat de deelnemers effectief een glas bier gekost had. Mijn medereisgenoten heb ik er pas van kunnen overtuigen dat het tijd was om naar huis te gaan toen zij 35 eurocent per glas betaald hadden. Uiteraard hadden ze aan de hieraan ten grondslag liggende berekening het T-shirt (met hun aantallen marathons hebben ze meer T-shirts dan ze ooit kunnen dragen) en het glas (dit kregen ze toch nooit heelhuids thuis) op nihil gewaardeerd. Aangezien ik BOB was heb ik wel de volle mep mogen betalen.
Tenslotte schoot mij nog een kleine anekdote over de prijzen van bier te binnen:
Een Limburger, een Belg en een Duitser zitten in een café te praten over hoeveel het kost om een pint bier te drinken...
Zegt de Limburger: in mijn stamkroeg betaal je de eerste 4 pintjes zelf,
en de 5de krijg je gratis.
Zegt de Belg: bij ons betaal je de eerste 3 zelf en de 4de is al gratis.
Zegt de Duitser: bij ons is er een café waar je vanaf de 1ste pint al
gratis drinkt. Na een pint of 10 krijg je zelfs de sleutel van een kamer
boven en daar kan je dan nog genieten van een hele nacht gratis seks met
meerdere partners.
De Limburger en de Belg geloven hem niet maar de Belg houdt voet bij
stuk.
Vraagt de Limburger: heb je dat zelf echt meegemaakt?
Nee, zegt de Duitser, maar mijn zus wel.
Kortom het was een mooie eerste Paasdag; een stevig stukje gelopen, de inwendige mens verwend en ook nog kunnen lachen. Wat kan een mens meer willen.
Als je zoals ik een redelijk ambitieuze loopplanning hebt, is een van de grootste risico’s het niet kunnen doen van een of meer loopjes. Het risico dat je ongepland een loopje extra doet is normaal gesproken te verwaarlozen. Dus kon ik er bijna op wachten dat ik toevallig een ongepland loopje zou doen.
Ik wist dat sinds 29 februari de UMT door Europa aan het kronkelen was. Ik had ruime tijd geleden de oproepen gezien om hieraan een bijdrage te leveren. Bewust had ik hierop niet gereageerd. Hier was ik heel erg trots op; ik kon zomaar nee zeggen tegen een leuk en uniek loopje. De echte reden was echter dat ik niet precies wist wanneer ik aan de bak zou moeten en dan zou dus de kans bestaan dat ik door mijn werk verhinderd was en dus alsnog moest afzeggen. Uiteraard borrelde het wel en ik zou desnoods de marathon van Rotterdam hebben willen inruilen om te kunnen deelnemen aan de UMT.
Even, voor het geval dat iemand niet weet waar ik het over heb: UMT (Ultrafondus Méga Toff) is een etappeloop die dag en nacht doorgaat en alle Franse Etappes al lopende verbindt. Ook Italië, Zwitserland, Luxemburg en Duitsland worden bezocht. Uiteraard gaat het feest ook door België en Nederland. Van iedere etappe staat het begin- en eindpuntvast en moet minimaal 43 kilometer lang zijn. Voor de rest kan men per etappe zelf beslissen hoe men loopt.
Dus toen ik hoorde dat vrijdag 28 maart de Nederlandse bodem bereikt werd en mijn maatjes Roger, Willem, Henk, Hein en Jos letterlijk de vlag zouden overnemen en deze in Sittard over zouden dragen aan Bob Stultiens kreeg ik het echt te kwaad. Laat ik het maar eerlijk vertellen : ik ben op mijn knieën gaan zitten en heb gesmeekt of ik mee mocht. Ik heb dit ook bewust gedaan bij Bob van wie ik weet dat hij het ultragebeuren een erg warm hart toedraagt. Als ik aan mijn maatjes uit het diepe Zuiden gevraagd had, had ik waarschijnlijk ook wel mee mogen doen maar dan hadden zij waarschijnlijk het optimale rendement uit mijn zwakke onderhandelingspositie weten te halen. Ik heb in hun mooie verslag gelezen dat zij zich de titel LUL-ler hebben aangemeten. En ik heb even geen zin om de komende 100 loopjes mijn loopvrienden met deze titel aan te spreken terwijl ik hier (onterecht) een andere interpretatie aan geeft. Ik lees trouwens in hetzelfde verslag dat ook ik de titel LUL-ler heb; er zijn inmiddels genoeg mensen die mij al heel lang zo noemen.
Dus mocht ik toch deel uit maken van de UMT-karavaan. Door drukte op zijn werk kon Bob niet om 18:00 bij de intocht van de gladiatoren in Sittard aanwezig zijn en mocht ik de honneurs waarnemen en het vlaggetje en logboek in ontvangst nemen.
Toen ik bij het atletiekstadion van Unitas aankwam waren de mannen al gearriveerd en omdat ze er geen genoeg van konden krijgen waren ze nog maar wat rondjes aan het draaien op de 400 meter baan. Omdat op vrijdagavond ook de jeugd traint kostte het me even wat moeite om de mannen, die inmiddels in hun tweede of derde jeugd zijn, tussen de rest van de jeugd terug te vinden.
Roger nam zijn rol van expeditielijder erg serieus. Hij was er vanuit gegaan dat het hele gebeuren door de filmende en schrijvende pers verslagen zou worden. Daarom had hij voor de overdracht een hele speech bedacht. En ook al was er geen pers toch had hij behoorlijke plankenkoorts en moest de speech dan ook de nodige keren over. Ik ken de mannen en ik ken de route dus ik wist dat dit een garantie was voor een hele hoop loopplezier.
Toen ik nog even een blik mocht werpen in de kofferbak van de auto waarmee de charmante Monique hun begeleid had, kon ik aan de overblijfselen van hun verzorgingsposten zien dat zij ook qua verzorging niets tekort gekomen waren. Ik kreeg zelfs de indruk dat het totaal van het statiegeld en van de verwijderingsbijdrage van het afval de waarde van de auto overtroffen. En dan te bedenken dat Monique zeker niet in een oud wrak rondrijdt.
Dus toen Bob samen met de eerste regenbuien arriveerde konden wij onze tocht beginnen. Bob had mij een paar uur voor het vertrek een link naar een site gestuurd met hierop de te lopen route. Uiteraard had ik die globaal bekeken. De eerste helft wist ik wel ongeveer en aangezien we met z’n tweeën waren leek het mij voor de hand liggend dat Bob het laatste stuk wel zou weten.
Achteraf vind ik dat dit een van mijn meest opmerkelijke loopjes geworden is. Het was heel snel donker en regende behoorlijk hard. Hele stukken was het, zeker voor mij als brildrager, moeilijk om iets te zien. Ook de wind deed een duit in het zakje. Je spieren worden redelijk stram en je ben op een gegeven moment alleen maar bezig met lopen in de puurste vorm. Je moet van A naar B. Je weet amper waar je zit en waar je naar toegaat. Je benen gaan vanzelf. Je merkt amper dat je loopt. Je voelt je lichaam niet, maar toch ben je heel alert. Je wilt niet vallen en alleen maar doorgaan. Je weet dat er op die “rustige wegen” regelmatig auto’s komen en dat die echt rakelings langs je scheren. Trouwens, fietsenpaden waren niet beter, want we hebben niet één fietser gezien die zijn licht aan had !
Ik had ook geen idee van de tijd. Op zich is dit ook niet erg en ook helemaal niet belangrijk. Toch wilde ik niet graag de laatste trein missen in Weert en dit speelde wel soms door mijn hoofd. En op een gegeven moment had ik zo iets van “so what”, sterker nog soms hoopte ik zelfs dat ik de trein zou missen en mij dan genoodzaakt zou voelen om de volgende etappe ook maar mee te gaan.
Maar zoals altijd komt aan ieder feest een einde en ruim op tijd kwamen we na 47.7 kilometer en 5 uur en 6 minuten in Weert bij mijn vriend Thijs. Een flinke kop koffie doet wonderen; ik was weer terug op aarde en zag de voordelen van een lekker douche en het gezelschap van mijn echtgenote in mijn warme bed weer helemaal voor me. Bob maakte zijn naam UltraBob meer dan waar en liep gewoon met Thijs de volgende etappe ook “nog even”. En toen ik in de auto van de echtgenote van Thijs stapte en die twee in de nacht zag verdwijnen kreeg ik even de behoefte om mijn lieftallig gezelschap in de steek te laten en achter die twee bikkels aan te gaan. Maar gelukkig was het een erg grote kop koffie geweest en was die nog niet helemaal uitgewerkt.
Dus mooi op tijd in de laatste trein kon ik eindelijk men drijfnatte kleren vervangen door de kleren uit mijn rugzak. Helaas waren die zeker niet minder nat. Maar dit was het allemaal waard en een hele ervaring rijker zat ik in de trein. Ik ben heel dankbaar dat ik weer van een andere aspect van de fascinerende loopsport heb mogen genieten.
Voor diegenen die willen weten waar ik uitgehangen heb, verwijs ik naar onderstaande animatie van de route.