In februari heb ik mij mogen uitleven op het tweede stuk van het willibrorduswandelpad , Decke-Tönnes , derde etappe van Willibrord. en La Magnétoise.
" toch nog een goede daad kunnen doen"
Mannen van mijn leeftijd hebben een hobby nodig, anders worden het echte oude zeuren. Ik heb ooit ergens lezen dat velen kiezen voor het verzamelen van en spelen met treintjes. Ik heb hier niet voor gekozen. Toch bekruipt mij het vermoeden dat ik hiervoor gestraft wordt.
Wat is namelijk het geval. Er is een intercity verbinding tussen Sittard en Amsterdam. Lekker snel en zonder over te stappen kom je zo dus in een heel acceptabele tijd in onze hoofdstad. Zondag 27 januari wilde ik even naar Amsterdam om van daar naar Krommenie te gaan en daar de draad van de Willibrammus tocht weer op te pakken. Maar in plaats van een rechtstreeks tochtje deed de NS mij het voorstel eerst naar Roermond te gaan. Na een onderbreking mocht ik vandaar richting Nijmegen. Van daar zou de reis na een extra rustpauze via Utrecht naar Amsterdam gaan en uiteindelijk toch nog in Krommenie eindigen. Dus extra veel kilometers, reistijd en overstapgenot voor het zelfde bedrag. En uiteraard op de terugweg als bonus nog een keer hetzelfde. Bescheiden als ik ben, vond ik dit een te groot cadeau en heb ik Bram op het spontane idee gebracht om het loopje van 27 januari naar 3 februari te verschuiven. Dit was geen probleem. Dit is nu een organisator naar mijn hart. Ik denk dat ik ook maar eens een briefje naar mijn vrienden van de marathon van Rotterdam ga schrijven of zij hun marathon een weekje of twee kunnen uitstellen want dat komt mij in verband met Castricum en Limburgs zwaarste veel beter uit.
Tevens kreeg hierdoor een bevriende loper, die door zijn drukke programma op 27 januari niet kon, de mogelijkheid om mee te genieten. Omdat er een aantal deelnemers aan de eerste etappe al ingeschreven hadden voor de Midwinter Marathon en dus niet zouden kunnen deelnemen heeft Bram ook maar meteen geregeld dat etappe 2 ook op 10 februari gelopen wordt. Als ik er over nadenk kan ik dit ook nog anders formuleren: De loop was zo succesvol (het aantal deelnemers was 20 procent gestegen) dat de organisatie zich genoodzaakt zag om het evenement over twee dagen te spreiden.
Het lopen op 3 februari heeft nog een voordeel. Op deze dag wordt namelijk carnaval gevierd. Dus met mijn loopoutfit viel ik waarlijk niet uit de toon in de trein. Sterker nog in plaats van zondag extra vroeg opstaan om mijn renspullen te zoeken kon ik gewoon de kleren aanhouden waarin ik zaterdag op stap was geweest. Hierdoor kon ik dus langer in bed blijven liggen en nog beter voorbereid aan de tocht beginnen.
Helaas is dit voornemen in het water komen te vallen omdat de loper die ons vergezellen zou ziek geworden is en mij zondagmorgen uit bed belde om te vertellen dat hij niet mee ging. Zodoende had ik nog tijd voor een extra boterham en kwam het met de voorbereiding toch nog goed.
Na een zeer voorspoedige treinreis, ik kreeg ik op station Sloterdijk gezelschap van Bram. Een aardige conducteur greep deze gelegenheid meteen aan om ons beide een cursus wiskunde te geven. Bram en ik kennen nu eindelijk het verschil tussen de cijfers 1 en 2.
Voor vandaag stond Krommenie Amsterdam- Sloterdijk op het programma. Volgens de beschrijving een tochtje van ruim 55 kilometer. De trein deed hier inclusief het stoppen op 4 tussengelegen stations 18 minuten over. Als ik dit snel even omreken praten we dus over een gemiddelde snelheid van ruim 185 kilometer per uur. De trein wordt weliswaar sprinter genoemd, maar ik geloof niet dat we deze snelheid gehaald hebben. Dus moesten er wel heel wat kilometers extra gelopen worden om alle bezienswaardigheden te kunnen zien.
En inderdaad er was weer meer dan genoeg te zien. Ik blijf mij er nog steeds over verbazen hoeveel mooie stukken er in Nederland zijn. Mooie Hollandse landschappen, leuke dorpjes, grote plaatsen en veel water. Prachtig. We zijn over weidse grasdijken gelopen, ik ben op de golfbaan geweest. We hebben hele stukken van de vestingwerken kunnen zien. Ik heb het terrein van de Floriade 2002 bezocht. En ik heb op koopzondag door het centrum van Haarlem “geflaneerd”. Na ruim 40 kilometer heb ik een heel stuk langs een van de landingsbanen van schiphol gedraafd. Ongelofelijk hoeveel vliegtuigspotters er zijn. Kortom ik heb weer echt veel gezien.
Ik zie dat ik ruim honderd foto’s gemaakt heb. Uiteraard is de rest via deze link te bekijken. Het weer was ook mooi; vooral de lucht, die was strak blauw. Wel was het behoorlijk koud; ik meen dat dat schraal weer genoemd wordt. Ook de wind was zeer merkbaar aanwezig en stond pal op onze neuzen. Omdat dit een loopje van punt tot punt was bleef de wind ook vrijwel de gehele tocht pal van voren en had ik mooi mijn krachttraining kunnen doen.
Omdat ik waarlijk geen geografisch genie ben verwijs ik voor de gelopen route en de bezochte plaatsen naar onderstaande animatie.
De opmerking over mijn geografische kennis moet wel nog even nuanceren. We werden namelijk op een heel smal weggetje midden in de polder aangesproken door een aantal Poolse mannen in een busje. Zij vroegen aan mij de weg naar Beverwijk. Bram was er zwaar van onder de indruk dat ik niet alleen wist waar Beverwijk lag maar dat ik zelfs in staat was om mensen de uit te leggen hoe ze daar moesten komen. Ik was eerlijk gezegd zelf ook een beetje hiervan onder de indruk. De eerlijkheid gebied mij dan ook te zeggen dat ik mij ook wel afvraag of zij ooit Beverwijk bereikt hebben. Wel weet ik heel zeker dat zij dankzij mij in ieder geval hebben kunnen genieten van een heel mooi stukje Nederland.
Toen we op station Sloterdijk arriveerden hadden we 59,59 kilometer gelopen. Even heb ik nog over gedacht om de business Lounge weer eens met mijn bezoek te vereren. Maar omdat die gesloten was heb ik hier maar van afgezien. Toch vond ik dat ik zo’n schitterende loopdag niet kon afsluiten zonder een goede daad te doen. Nu is het zo dat op zondagavond het eerste klasse treinstel vrijwel uitsluitend bevolkt werd door dames die heel lang geleden jonge meisjes waren. Aangezien ik toch nog mijn natte loopkleren moest omwisselen met droge kleren heb ik het nuttige maar met het aangename gecombineerd. En met mijn aangeboren lenigheid is het helemaal niet moeilijk om je in een rijdende trein om te kleden. Nu weet ik eindelijk wat de term steelse blikken betekend.
Samenvattend: ik voel mijn een bevoorrecht mens dat ik de kans en de mogelijkheid heb om op zondag even 60 kilometer te gaan lopen en zo in staat ben om te genieten van al dat moois wat Nederland te bieden heeft. En als iemand zich geroepen voelt om ook eens en kijkje te gaan nemen; komende zondag (10 februari) heeft zij/hij weer een kans en een mailtje naar Bram doet wonderen.
"weer geen sneeuw"
Er zijn lopers die ieder loopje maar één keer willen doen. Er zijn ook lopers die alle edities van een loop willen doen. Beide groepen hebben hier hun argumenten voor. En zoals het vaak met argumenten is, ze klinken niet alleen heel valide, ze zijn het ook nog. En… gelukkig hoef ik hier niet over te oordelen. Sterker nog, niemand hoeft hierover te oordelen. Een van de mooie dingen van lopen is dat iedere loper dat gene kan doen wat zij/hij leuk vindt.
Van mij wordt wel gezegd dat ik van alle lopen alle edities wil lopen, misschien is dat ook wel zo, maar eigenlijk is het verhaal dat ik niet kiezen kan. Met het huidige aanbod van lopen heb ik af en toe het gevoel dat ik een kind ben dat in een snoepwinkel staat en gezegend is met een niet te stillen honger en een beurs waarvan de bodem niet in zicht lijkt te komen. Om bij deze beeldspraak te blijven: ik hoop dat ik nooit in de situatie kom dat ik met buikpijn op de bank lig en mijn allerlaatste stukje schrijf waarin ik vertel dat ik op niet mis te verstane wijze tot de conclusie gekomen ben dat er wel degelijk een bodem was.
Maar zover is het voorlopig nog niet; dus kon ik zaterdag weer de paden in de Eifel gaan besprenkelen met mijn zweet. Dit was de vierde keer dat ik van dit loopje mocht genieten, daarom verwijs ik voor het concept en de animatie van de route naar mijn eerdere verslagen.
Tijdens deze editie werd België vertegenwoordigd door John Uitenbroek en Nederland door Thijs van Heugten en ondergetekende. Omdat beide mannen hoog genoteerd staan op mijn lijst met favoriete loopmaatjes hadden wij zaterdagochtend bij mij thuis afgesproken en waren we van daaruit gezamenlijk naar de Eifel vertrokken. Het voordeel hiervan was dat de reis naar Euskirchen uitermate gezellig en prettig was. Maar zoals een bekend filosoof het Nederlandse volk geleerd heeft, heeft elk voordeel ook zijn nadeel. In dit geval kwam het erop neer dat beide “vrienden” na afloop van de loop nog even een kopje koffie kwamen drinken en en- passant de gehele gebak- en koekjesvoorraad van de familie Geilen ook maar verorberd hebben. Uiteraard stel ik deze geste in het kader van mijn eeuwigdurende strijd om onder de honderd kilo te blijven erg op prijs. Maar of het nu zo leuk is dat mijn bloedjes van kinderen de komende periode niets lekkers krijgen weet ik niet.
Dus onwetend van dit naderend onheil kwamen wij ruim op tijd in Euskirchen aan. Opvallend was dat de GPS van John een heel andere route door het stadje aangaf dan ik mij van de voorgaande keren kon herinneren. Om een lang verhaal kort te maken: de confrontatie tussen een stronteigenwijze bijrijder en een Gps met gedateerd kaartmateriaal heeft ons toch mooi alle eenrichtingstraatjes van dit leuke plaatsje getoond. Bij ons startpunt aangekomen bleek dat de organisator en voorloper Andreas door een infectie op de luchtwegen geveld was. Hij had gelukkig Joachim bereid gevonden om de groep te leiden (of was het lijden?).
Dus kon het feest voor de aanwezige lopers (circa 30) beginnen. Het viel mij op dat ik met uitzondering van Joachim geen van de aanwezige lopers tijdens een van de eerdere edities gezien had.
Hoog op mijn wensenlijstje staat dat ik de DT in de sneeuw wil lopen. Aangezien ze vroeger de maand februari “putje winter” noemden, is de kans hierop in februari het grootst. Toch werd mij vrij snel duidelijk dat ook deze keer weer niet aan mijn wens tegemoed gekomen zou worden. Uiteindelijk is de temperatuur opgelopen tot boven de 12 graden; dit in combinatie met een strakblauwe lucht en niet al teveel wind was wel het meest perfecte loopweer. Zodoende was mijn verdriet over het gebrek aan sneeuw niet van lange duur.
Ik had mijn camera mee en was benieuwd of ik toch nog andere zaken kon vastleggen dan tijdens mijn vorige bezoeken. Ik denk dat dit weer heel redelijk gelukt is. Voor de rest van de gemaakte foto’s verwijs ik naar deze link.
Wat mij wel opviel was dat deze keer de groep veel gedifferentieerder was qua loopcapaciteiten dan de vorige keren. Dit zorgde er voor dat er harder gelopen werd maar ook vaker gestopt moest worden om de achterhoede te laten aansluiten. Opvallend was dat dit dus voor wat betreft de eindtijd vrijwel niets uitmaakte. In december was ik na 4:36:17 binnen en nu na 4:36:02.
Het moge duidelijk zijn dat ik weer erg genoten heb; schitterend weer, prachtige landschappen, weer andere mensen leren kennen, 880 meter omhoog en weer omlaag en weer een streepje voor een marathon met anderhalve kilometer extra.
De volgende editie is gepland voor zaterdag 26 april. Dan zal de XL variant van 54 kilometer gelopen worden en ook de S variant van 33 kilometer. En met de huidige klimaatsvariaties zou ik er niet gek van opkijken als ik dan eindelijk mijn langverwachte sneeuw zal krijgen.
Toevallig stond ik vorige week even met een collega over tv-kijken te praten. Gevoelig voor goede adviezen had ik mij namelijk door de een stukje in de krant laten overhalen om naar een tv-programma te kijken. Tot mijn verbazing en irritatie lukte het om in deze uitzending, door het veelvuldig tussenvoegen van reclameboodschappen, een programma van een kleine 30 minuten uit te smeren over 5 kwartier. Deze collega vertelde dat zij daarom meestal tv keken via hun harddisk recorder. De toegevoegde waarde hiervan ontging mij even want opgenomen reclame blijft reclame. De truc was echter dat je door een druk op de knop de reclame kon overslaan. Nu heb ik gezien dat wij thuis ook zo’n apparaat hebben; deze toepassing hiervan was mij echter geheel niet bekend. Mij boeide dan ook hoe zij wist dat dit kon. Eigenlijk was dit een overbodige vraag want ik heb het hier over een vrouwelijke collega en vrouwen zijn vele malen handiger met apparaten dan wij mannen; zeker als er knoppen op zitten. Toch vertelde zij mij dat dit gewoon in de handleiding stond. Nu behoor ik tot de groep mensen die als ze een nieuw apparaat krijgen de handleiding heel snel doorbladeren op zoek naar de aan/uit knop en ze vervolgens opbrengen op een plaats waar ze deze nooit meer kunnen vinden. Dus vroeg ik geheel verbaasd: lees jij dan handleidingen. Haar reactie was: “zeker niet, maar ik heb een man die 3 kwartier op het toilet zit!”
Toen ik zondagmorgen in de trein richting Amsterdam zat om daar te gaan genieten van etappe 3 van het Willibrorduswandelpad viel mijn oog op een gegeven moment op een sticker met WC en een pijltje. Nu is het zo dat ik sinds een tijdje op de display van mijn Polar van alles te zien krijg, behalve mijn hartslag. Toen moest ik aan bovenstaand verhaal denken. Omdat ik toch zo’n twee uur en twintig minuten treintijd voor de boeg had en ik mij stierlijk verveelde, besloot ik ook eens een tijdje met de handleiding van mijn horloge op het toilet te gaan zitten.
Als je in Nederland nog eens een echt avontuur wil meemaken, dan kan ik het plaats nemen op het toilet van een rijdende trein van harte aanbevelen. De eerste uitdaging bestaat erin om een toilet te vinden dat nog in gebruik is. Als deze hobbel genomen is, is het binnenkomen met een goedgevulde rugzak de volgende uitdaging. Dan begint het echte werk. Je moet proberen op de pot te gaan zitten zonder al teveel contact met de wc-rand. Dit is de ideale training voor je bovenbenen. Dan is er nog steeds de rugzak die je eigenlijk niet op de grond kunt zetten maar ook niet op je rug kunt houden. Tevens is er nog een soort hete luchtkanon, dat bedoeld is om na afloop je handen te drogen, geïnstalleerd. Om de een of ander reden begint dit spontaan te loeien en zorgt er voor dat je haren – voor zover aanwezig - en passent nog even geföhnd worden. Als je dan uiteindelijk in positie bent,begint de trein allerlei slingerbewegingen te maken en kun je dus je coördinatievermogen ook nog even trainen. Doordat ik dus op deze manier onverwacht een extra looptechniek training voor mijn kiezen kreeg is helaas het bestuderen van de handleiding van mijn Polar er bij ingeschoten.
Uiteindelijk kwam ik dus weer een ervaring rijker op station Amsterdam-Sloterdijk aan. Hier ontmoette ik Wim de Kwant, Bram en Erwin. Helaas hadden bij dit stukje van de WillyBrammes de dames verstek laten gaan.
Vandaag stond het stukje door en rond Amsterdam tot in Abcoude op het programma. Opvallend was dat alle deelnemers ook in juli in Zwitserland aan de SJM gaan deelnemen. Blijkbaar zijn de bergen rond Amsterdam het ideale trainingsgebied hiervoor.
Dus: je neemt twee geboren en getogen Amsterdammers, zet hier een Rotterdammer bij en laat die samen met een Limburger een flink stuk door en rond Amsterdam lopen. Om zeker te weten dat er wat discussie ontstaat, laat je tevens nog een aantal grapjassen los die er plezier aan hebben om de routemarkering te verwijderen. Dit zijn absoluut de beste ingrediënten voor puur loopplezier.
En dat hebben we ook gehad; het weer was fantastisch en er was weer meer dan genoeg te zien. Waar we precies allemaal gelopen hebben kan ik uiteraard niet meer reproduceren daarom verwijs ik naar onderstaande animatie.
De combinatie van grootstedelijke bebouwing en even later weer een vrijwel leeg landschap blijft voor mij verrassend en onverwacht.
Ik heb dan ook weer ruim 100 foto’s gemaakt voor de rest verwijs ik naar deze link.
Er zijn verschillende lopers geweest die mij naar aanleiding van de twee vorige etappes benaderd hebben en aangegeven hebben dat zij ook graag mee wilden lopen. Zij wilden wel graag weten hoever de te lopen afstand zou zijn. Bram heeft zijn loopjes altijd perfect voorbereid. Hij haalt de te lopen afstand uit de officiële routebeschrijving. De ervaring van de afgelopen loopjes was echter dat de daadwerkelijke afstand steeds 10 procent meer was dan de beschrijving. Volgens de beschrijving stonden nu 50 kilometer op het programma. Om geen valse verwachtingen te wekken is besloten om er van uit te gaan dat deze etappe dan ook waarschijnlijk 55 kilometer zou zijn. Uiteindelijk bleek de echte afstand nu 45,5 kilometer te zijn. Dus de afwijking van 10 procent was er weer.
Loopplezier is absoluut mijn motto. Maar heel af en toe kost het mij wat moeite om het plezier van een loopje in te zien. Afgelopen zondag was een van die zeldzame gevallen. Wat was namelijk het geval. De Magnétoise, 64 kilometer ruige trail met een kleine 2000 meter omhoog stond op het programma. Alles was perfect. Het weer was grandioos om te lopen. Het was een parcours om van te dromen. Ik weet ook wel dat ik niet echt gebouwd ben om dartelend als een hinde de heuveltjes in de Ardennen op en af te vliegen. Maar ik beleef het meeste plezier aan die loopjes waar ik echt hard voor moet werken en die dus niet echt op mijn lijf (ook al kun je op dat grote lijf van mij heel wat schrijven) geschreven zijn. En mijn vorm was (dacht ik….) erg goed. Ik had een maand geleden nog klavertje 4 in hetzelfde gebied gelopen waarbij ik op 4 bekertjes water in 4:06 binnen was. Ik heb de afgelopen periode heel regelmatig een loopje gedaan en heb het gevoel dat het met mijn conditie wel goed zit. Ik heb zelfs afgelopen woensdag nog een oefenloopje gedaan met de echt snelle jongens. Hierbij liep ik 32 km in 2:20 uur, terwijl ik nog de hele tijd kon blijven praten. Dus ook mijn basissnelheid is redelijk. Dus ik dacht dat 9 km/h (zeg maar een dikke 7 uur) een heel realistisch doel voor dit loopje was.
Dus dat moest welhaast een garantie zijn voor vele uren grandioos loopplezier.
Nu denk ik dat ik inmiddels wel genoeg ervaring heb om te weten dat je bij het lopen nooit de garantie hebt dat het allemaal perfect gaat. Ik ben er dan ook van overtuigd, en heb hier ook altijd naar gehandeld, dat je gewoon op je gevoel moet lopen en niet persé moet proberen een bepaald tempo te lopen. Maar zondag zat ik toch steeds stiekem te denken: “dit wordt een heel verrassende tijd”. Dit blijkt inderdaad achteraf ook het geval te zijn maar toch op een andere manier dan ik gedacht had.
Supergemotiveerd stond ik zondagmorgen om 5 uur naast mijn bed. Als ascetisch sportman had ik zelfs de voorkeur gegeven aan het op tijd naar bed gaan, boven het bestuderen van deep throat. Als ik op kantoor niet zou kunnen meepraten zou ik mijn collega’s wel de mond snoeren met een mooi relaas over mijn sportieve escapades. Dus na een stevig ontbijt kon ik richting Maastricht om Henk Sipers en Roger Kempinski op te pikken. De reis naar Olne ging uitermate voorspoedig totdat ik vertelde dat het nog maar 15 minuten was en ik dus precies op dat moment de oprit naar de verkeerde autoweg nam. Maar met hulp van de gps en mijn stuurmanskunst kon dit, onder dekking van de duisternis, nog redelijk in goede banen geleid worden.
Mooi op tijd in Olne kon het ophalen van het startnummer gecombineerd worden met het begroeten van vele goede bekenden. Volgens de lijstjes van de voorinschrijvingen waren er zo’n 190 enthousiastelingen aanwezig. Het overgrote deel heel van hen ging met behulp van 2 stadsbussen de reis naar het startpunt in Magnée ondernemen. Ik vond het trouwens absolute humor dat de stadsbus zich verreed, dus zo stom was het verlopen van mij vorig jaar dus toch niet geweest.
Ik schat dat de afstand tussen Olne en Magnée een kleine 8 kilometer is, toch hadden ze het terugtochtje voor ons lopers tot 64 kilometer kunnen beperken.
.jpg)
.jpg)
Bij de kerk in Magnée kregen we in perfect Frans een uitleg over de markering van de route dus niets stond een leuk dagje in de weg. ’s Morgenvroeg had ik Wouter Hamerlinck al met zijn vouwfietsje de berg op zien vliegen. Dus hij was perfect opgewarmd en kon ook als een pijl na het verstommen van de startsirene wegsprinten.
Om dat het eerste stuk omlaag gaat was ook ik heel snel weg. Ik ben immers niet ervaren genoeg om te weten dat je rustig moet starten. Nu ben ik wel een fan van bergaf lopen, mijn voeten zijn dit echter niet. Dus echt soepel ging het niet. Of om het anders te zeggen: soms ben ik een enorme stommeling. Ik had van de heren medici het vriendelijk verzoek gekregen om het deze maand een beetje rustig aan te doen. Nu kan ik niets met dit soort vage termen, maar achteraf denk ik dat zij 4 loopjes ( 60, 43, 45 en 64 kilometers) niet als rustig aan doen beschouwen. Kortom na een kilometer of 5 wist ik weer dat ik links ook een voet en een enkel had en rond kilometer 13 zat mijn linker enkel helemaal vast. Afwikkelen was volstrekt onmogelijk. En dit had ik helemaal aan mijzelf te danken. Met iedere stap werd ik hier dan ook fijntjes op gewezen. Gelukkig had ik mijn gps mee en wist ik dat ik nog maar 51 kilometer voor de boeg had. Stel je voor dat ik een stappenteller gehad had, dan zou het leed echt niet te overzien zijn geweest.
Mijn normaal gesproken goede humeur had hier wel enigszins onder te lijden. Bergaf deed pijn en bergop deed zeer en de vlakke stukken hadden ze vergeten. Het kostte me zelfs echt moeite om te genieten van de geweldige uitzichten. Ik werd vrij snel bergaf ingehaald door Roger en Erwin. Toen kwam er een vlak stukje en kon ik even een normale pas maken en haalde ik die mannen meteen weer in. En toen ging het weer omlaag en kon ik definitief afscheid nemen. Even later kwam Bram van der Bijl met soepele tred langs. Ondanks mijn ellende beleefde ik er veel plezier aan om Bram zo langs te zien vliegen, ook al realiseerde ik mij op dat moment dat Bram dus ruim voor mij binnen zou zijn en dat vanaf dat moment de voedselporties een stuk kleiner zouden worden. Dus zo goed als het ging ben ik richting de eerste verzorgingspost (km 24) gehobbeld. Heerlijk Spartaans met alleen water. Dit was tevens een van de weinige mogelijkheden om uit te stappen. Ondanks alle ellende heb ik dit echter geen moment overwogen. In dit kader speelde ook mee dat ik al bij de start een heel mooi functionsshirt gekregen had met heel groot op de rug “Magnétoise 64 km”. En ik ga echt niet lopen met een shirt als ik de wedstrijd niet uitgelopen heb. En dit shirt zal ik zeker met veel trots en plezier gaan dragen en het zal mij soms ook gaan helpen om mijn verstand te gebruiken.
Een paar kilometer hierna kreeg ik gezelschap van Mark de Boer. Ook bij Mark liep het op dat moment niet echt lekker. Ik denk dat Mark in zijn verslag de strekking van hoe wij ons toen voelden heel treffend weergegeven heeft.
Gelukkig begon Mark op een gegeven moment weer wat beter te draaien terwijl ieder steentje dat ik tegen kwam mij op niet mis te verstaande wijze op de voordelen van rustig in- en loslopen wees. Ik wist dat ergens achter mij Henk Sipers zat en ik dacht dat Henk maggiblokjes had. Dus dacht ik dat ik wellicht door mijn lichaam te belonen met zo iets smerigs als een blok maggi in je mond mijn geest kon verleiden om het signaal van mijn voet niet meer door te geven. Helaas had ik mij vergist en had Henk juist nu zijn maggiblokje vergeten. Zo goed en zo kwaad als het ging ben ik doorgehobbeld naar de tweede verzorgingspost ( circa km 44). Inmiddels hadden we ook gezelschap gekregen van Wim de Kwant. Ik dacht even dat ik in een fata morgana beland was, bij deze post stonden koekjes, zoutjes, powerbars en Cola. Ik weet nog steeds niet wat er met mij gebeurde maar ik kwam om de hoek en zag op 50 meter voor mij een heel aardige dame met een 2 liters fles Cola. Op dat moment was alle pijn weg en dacht ik jij bent voor mij. Ik neem aan dat het duidelijk is dat ik het hier over de cola heb! Het naar binnen schudden van die fles ging een record tempo. Het boeren daarna duurde heel wat langer. Binnen een minuut was ik een totaal ander mens. Ik weet nog steeds niet wat in de Cola zat maar ik kreeg mijn goede zin weer terug en kon zelfs weer ouwehoeren. Henk ging aan de slag met het bestrijden van zijn hongerklop en samen met Wim ging ik weer rustig door.
Ik kon mij de route nog redelijk herinneren en wist dat er nog een paar zware stukken kwamen maar dat er ook nu wat meer stukken zouden komen die wat minder een aanslag op mijn voet zouden zijn. Als de zuigmodder in de buurt van Banneux niet te veel roet in het eten zou gooien zou ik net onder de 8 uur binnen kunnen zijn.
Ook al waren er officieel maar twee verzorgingsposten, ik meende mij te herinneren dat er rond km 55 nog een derde post stond. Inderdaad was dit het geval. En naast water, Cola en zoutjes hadden ze hier ook bier en wijn. Niettegenstaande het feit dat dit er wel erg aanlokkelijk uitzag vond ik dat ik vandaag even geen traktatie verdiend had.
Het was uiteraard knap van mij dat ik mij nog veel van de route kon herinneren. Maar soms kwam die herinnering ook een beetje laat. Op een gegeven moment moeten we, ik schat een 800 meter, bergop door een riviertje. Heerlijke rotsen en water en toen we bijna aan het einde waren herinnerde ik mij zomaar dat er ook op 5 meter naast het riviertje een gewoon pad liep.
Uiteindelijk kwam ik na officieel 7:56:01 op een gedeelde 72e plaats aan de finish. Ik kan nu allerlei verhalen op hangen; ik wilde binnen 8 uur lopen, ik ben als 72e van de 190 binnen gekomen, ik heb rustig aan gedaan, tijd is niet belangrijk, uitlopen telt etc. Maar dit is allemaal gelul.
Het echte verhaal is: ik ben ongelofelijk stom geweest. Ik heb 8 uur gelopen met een hartslag van onder de 120 terwijl ik een snelle marathon op 171 loop. Ik ben dus niet kapot gegaan, in tegendeel: ik ben amper aan inspanning toegekomen. Ik heb lopen van dezelfde lengte met een verglijkbaar aantal hoogte meters onder de 6 uur gelopen. Conclusie 1 is dus: ik heb het vermogen. Ik heb zuiver en alleen ‘mechanische’ problemen gehad. Dit zal op een dergelijk parcours met mijn gestel en motoriek nooit helemaal te voorkomen zijn. Maar zo vroeg en zo erg was te voorkomen geweest. Dus conclusie 2: ik heb mijn verstand niet gebruikt maar ben als een complete idioot aan de slag geweest.
Moraal: gebruik je verstand en zorg dat je het eerste stuk ingelopen raakt.
Kortom ik heb heel veel geleerd en hoop dat ik hier iets mee ga doen. En gelukkig heb ik toch van het schitterde parcours en de geweldige ambiance kunnen genieten. En ook de couscous met worst (opmerkelijke combinatie) had ik toch wel verdiend. En … ik heb mij geen millimeter verlopen!
I will be back.
En tenslotte de route: