In April ben ik in Rotterdam geweest, bij Limburgs Zwaarste en in Enschede.
"Eigenlijk toch wel leuk"
www.fortismarathonrotterdam.nl
Toen aan mij gevraagd werd of ik bij de Marathon van Rotterdam nog problemen ondervonden had, kon ik zonder na te denken ja zeggen. Wat was namelijk het geval? Ik kwam over de finish gehobbeld en werd meteen omringd door maar liefst vier lieftallige dames tegelijk. Alle vier wilden ze mij een medaille omhangen. Ik moest dus op dat moment een keuze maken en dat was niet makkelijk. Uiteindelijk wilde ik geen van de dames teleurstellen en heb ik mijn trofee afgenomen van een man die een beetje beteuterd in de schaduw van het vrouwelijk schoon stond.
Nadat ik aldus de vraag adequaat beantwoord had bekroop mij de vraag waarom nu juist ik gevraagd werd naar problemen in Rotterdam. Zou het iets te maken hebben met mijn verbazing over het gebeuren vorig jaar in Rotterdam?.
Het viel mij inderdaad op dat de ik de laatste tijd een aantal mensen mij aanspraken met de vraag “Ga jij naar Rotterdam?” en met name dat ik hierbij steeds een verbaasde ondertoon bespeurde. Dus waarom ging ik eigenlijk naar Rotterdam?. Het antwoord “om een marathonnetje te lopen” is natuurlijk teveel een dooddoener.
Het ging mij eerlijk gezegd om drie dingen. Als ik met lopers over Rotterdam praat krijg ik of wel superenthousiaste reactie of zwaar negatieve. Het moge duidelijk zijn dat ik na wat er vorig jaar gebeurd was ik mij zelf tot de eerste groep rekende. Toch liet mij dit niet los en wilde ik nog wel een keer onder andere omstandigheden dit gebeuren meemaken. Daarnaast had ik weer de unieke kans om mee te mogen lopen bij Douane Nederland. En de manier waarop zij dit organiseren, het enthousiasme dat zij uitstralen en de sfeer die daar heerst, is zo fantastisch dat ik om dat te mogen meemaken zelfs bereid zou zijn om een marathon om de keukentafel te lopen. En gezien mijn afkeur van rondjes zegt dit denk ik wel genoeg. Tenslotte wil mijn gezin af en toe wel eens mee naar een loopje. En dan is een ultraloopje waarbij een tiental enthousiastelingen voor dag en dauw in de middle of nowhere vertrekken om 9 uur later weer besmeurd met modder en zweet terug te keren minder geschikt. Een grote stad met veel mensen, winkels en horeca gelegenheden is geschikter om de tijd tussen start en finish te overbruggen.
Dus verliet ons hele gezin vol goede moed op zondagmorgen het schone Limburg waar het pijpenstelen regende naar Rotterdam. Opvallend was trouwens het verschil in uitrusting tussen mij en mijn gezin. Ik was getooid in gloednieuwe en zeer professioneel ogende compressie sokken en een zeer blitse Douane loopoutfit en mijn echtgenote droeg alleen mijn creditcard. Vanaf Eindhoven werd het droog en zag het ernaar uit dat het in Rotterdam inderdaad perfect loopweer zou zijn. Na een zeer voorspoedige reis kwamen we bij het verzamelpunt aan. Hier lag mijn startnummer, nota ben voorzien van een sticker voor startvak C, en het T-shirt dat ik dit jaar erg mooi vind, klaar. Tel daarbij verse koffie en toiletten zonder wachtrij; dan is het wel duidelijk dat dit een perfect begin van een loopdag is. Na het begroeten van een aantal oude bekenden en het kennis maken met een aantal andere lopers, kon ik als een ware VIP plaats nemen in een busje dat ons tot 50 meter aan de start bracht. Ik heb nog geprobeerd om de chauffeur te overreden om mij tot in het startvlak te rijden, maar dit is niet gelukt. Dus heb ik nog iets om te wensen voor de toekomst over.
De start in Rotterdam blijft absoluut indrukwekkend. Lee Towers, het kanon, de Coolsingel en het grote aantal toeschouwers, prachtig. Vorig jaar had ik het genoegen om op de allerlaatste startrij te staan. Tijdens de start was dit heel indrukwekkend. Na de start was dit, tenzij je mee wil doen aan het NK slalommen, heel wat minder. Dus was ik toch wel blij met het C-vak. Na 30 seconden was ik over de startmat en kon ik vrijwel meteen mijn eigen tempo lopen. Dan is het ook echt leuk om de Erasmus brug op te gaan en te genieten van de enorme groep lopers.
Heel wat mensen hebben mij gevraagd welke tijd ik van plan was om te lopen in Rotterdam. Hierop kan ik nooit antwoord geven. Ik ga nooit voor een bepaalde tijd. De tijd vindt mij altijd. Op de een of andere manier loop ik na de eerste kilometer een bepaald tempo en dit loop ik vrijwel vlak gedurende de hele marathon. Ik zag mijn tijd van de tweede kilometer en wist toen al dat ik vrijwel zeker tussen de 3:12 en 3:12:30 zou lopen.
Onderstaande tussentijden geven aan dat dit ook nu weer het geval was.
Startnummer 7616
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rotterdam is een stad die altijd een diepe indruk op mij gemaakt heeft. Toch kon het stuk nadat we de Kop van Zuid gepasseerd waren, dus zeg maar van kilometer 3, tot we weer terug kwamen op de brug, ik dacht rond kilometer 25, mij niet echt boeien.
Het stuk naar Kralingen vond ik wel leuk. Vanaf kilometer 27 is duidelijk te merken dat veel lopers wat moeite hebben met het gelijkmatig verdelen van hun krachten over een hele marathon. En als je dan rustig en gelijkmatig door dieselt haal je heel regelmatig lopers in. Ook is het heel leuk om als jij rond kilometer 30 zit de snelle jongens te zien die dan rond km 40 zitten en zich klaarmaken om te landen. Voor wat betreft de sfeer onder de toeschouwers vind ik dit toch wel het mooiste stuk. Ook is het leuk om 45 minuten later zelf aan de overkant van de straat te belanden en dan de enorme hoeveelheden lopers te zien die het rondje Kralingen nog mogen gaan doen.
Vanaf kilometer 40 realiseer je dat het feest over een minuutje of 10 voorbij is. Ook zag ik dat mijn berekening na de tweede kilometer geen rekenfouten bevatte. Na 3:12:04 denderde ik over de laatste mat. Ook al ben ik helemaal niet geïnteresseerd in de tijden die ik loop. Toch vond ik die 4 seconden boven de 3:12 wel jammer zeker omdat ik mij realiseerde dat ik die te danken had aan mijn eigen beleefdheid. Ik heb er namelijk een gewoonte van gemaakt om bij iedere verzorgingspost twee bekertjes sportdrank te drinken. Ik wil niet knoeien op de mooie douane kleding. Ook vind ik het onbeleefd om de vrijwilligers, die toch maar mooi hun vrije zondag opofferen voor ons lopers, de bekertjes uit hun handen te grissen. Dus stop ik bij iedere post, drink mijn bekertje en bedank ik netjes de mensen aan de post. Zou ik dat niet gedaan hebben dan…..
Dus hobbelde een tevreden mens uit het finishvak. Wat mij wel tegen viel was dat de weg uit het vak wel erg lang was. Ik was dus blij dat ik wederom van een heel vriendelijke dame een paar flesjes sportdrank extra gekregen had en zo de wandeltijd nuttig kon besteden. Toen ik bij het busje terug kwam heb nog een hele tijd mogen wachten op mijn gezinnetje. Waar dat aan lag weet ik niet, ik meen dat zij iets mompelden in de trant van “er zat nog saldo op je creditcard”. Omdat ik al vol voorpret was op de uitstekende douches en ander faciliteiten van de Douane heb ik deze opmerking waarschijnlijk niet goed gehoord. Ergens bekruipt mij het vermoeden dat ik mij aan het eind van deze maand de ware impact van deze opmerking ga realiseren.
Toen ik thuis kwam zag ik tot mijn grote verbazing een mailtje van de redactie van Loopkrant.nl. Bij dit mailtje zat een mooie actiefoto waarbij ik met verbeten trekken richting de finish ga. Zou ik toen al die 4 seconden hebben willen wegpoetsen? Tevens knap dat ik ondanks die verbeten smoel toch nog herkend ben.
Resteert nog mijn onderzoeksvraag over het waarom lopers over Rotterdam ofwel wild enthousiast zijn ofwel het helemaal niets vinden. Laat ik voorop stellen dat iedereen mag vinden wat hij wil. Het fascineert mij alleen hoe het kan dat dezelfde wedstrijd zo totaal verschillend ervaren kan worden. Ik denk dat dit met een heleboel factoren te maken heeft. Allereerst telt wat een loper in een wedstrijd zoekt. Dit is gelukkig heerlijk subjectief. En als je vind wat je zoekt, lijkt mij dat je een erg tevreden mens bent en ben je heel wat makkelijker om allerlei ongemakken voor lief te nemen. En als je doel is het zo snel mogelijk overbruggen van 42195 meter is Rotterdam zeker een aanrader. Als je zoals ik op zoek bent naar je grenzen dan is dit parkoers niet echt uitdagend. Als je weet dat je toch wat langer onderweg zult zijn, ben je waarschijnlijk op zoek naar wat meer afleiding onderweg. Deze is te vinden in de omgeving in de ruimste zin des woords. Hier is een mooie dwarsdoorsnede van het brede lopers spectrum aanwezig. Dus je hierdoor is op dat gebied afleiding gegarandeerd. Als je het moet hebben van de omgeving dan kom je er in Rotterdam op hele stukken van het parkoers bekaaid vanaf. Als laatste punt is er de organisatie. Vooral de combinatie van liefde voor het lopen en professionaliteit lijkt mij belangrijk. Ik realiseer mij terdege dat het organiseren van een dergelijk mega -evenement een gigantische klus is en dat daardoor de organisatie behoorlijk bedrijfsmatig moet zijn en hierdoor de liefde voor het lopen wel eens in het gedrang kan komen. Ook kunnen zaken fout gaan. Maar als een organisatie hiervan leert en naar verbetering streeft, is er niets aan de hand. Ik heb gemerkt dat een aantal zaken die vorig jaar fout gingen aanzienlijk verbeterd waren.
En laten we eerlijk zijn als je fluitend en met meer dan genoeg reserves in een redelijk acceptabele tijd over de meet komt dan kijk je ook heel wat zonniger tegen een wedstrijd aan dan dat de hele tijd de kilometers hebt zitten af te tellen. Dus, ook al was ik redelijk vooringenomen, ik heb op een heel plezierige manier mijn laatste training voor Limburg Zwaarste van zaterdag a.s. afgerond. Ik heb duidelijk het kamp van mensen die helemaal niets aan Rotterdam vinden verlaten. Dus sluit ik niet uit dat ik nog wel een keer naar Rotterdam zal terugkeren. Eerst moet ik echter nog met mijn bankier aan de slag om de schade te regelen die mijn gezin op de koopgoot heeft aangericht.
Onder deze link staan een heel hele serie foto’s en de gebruikelijke animatie van de gelopen route staat hieronder.
"en toch is het Limburgs MOOISTE"
Van ieder loopje dat ik doe wil ik een verslagje schrijven. Ik doe dit om mijn persoonlijke indrukken vast te leggen en te bewaren. Ik heb de indruk dat het mij soms niet lukt om datgene wat ik wil vastleggen in woorden uit te drukken. Vooral bij Limburgs zwaarste is dit het geval.
Eigenlijk wil ik in dit verslag mijn bewondering en dankbaarheid aan de organisatie en de uitzonderlijke schoonheid van de tocht tot uitdrukking brengen.
Laat ik maar eens beginnen met de organisatie. “Even een loopje organiseren” is makkelijk gezegd. Maar het doen en het goed doen is heel iets anders. Bovendien denk ik dat ik maar een fractie weet van wat er allemaal moet gebeuren en wat hierbij voor verassingen op je pad komen. Dus heeft Willem naar mijn mening iets voor elkaar gekregen wat aan het bovenmenselijke grenst. Zeker als je je realiseert dat hij niet bepaald de gemakkelijkste weg (dit is trouwens een hele mooie woordspeling!) gekozen heeft. Hij heeft niet gekozen voor een bepaald rondje dat x keer gelopen mocht worden of voor een groepsloop waar een of meer voorlopers de route aangeven. Hij heeft er voor gekozen om een grote ronde van bijna 72 kilometer te kiezen en dit “even“ te bepijlen. Trouwens mijn spellingscontrole kent het woord bepijlen niet, maar dit is helemaal niet vreemd als je je realiseert wat dit voor een gigantische klus is. Daarnaast weten we dat het verwijderen en veranderen van pijlen door mensen met een wel heel vreemd gevoel voor humor inmiddels in Nederland een nationale sport is. Dus is het maar goed dat je als organisatie de nacht voor zo’n evenement amper kunt slapen. Immers die nacht heb je nodig om de pijlen te controleren en bij te plaatsen. Ook is Willem iemand die vindt dat als er 5 verzorgingsposten aangekondigd worden er minimaal 6 moeten zijn. Gelukkig weet hij wat een verzorgingspost is. Ik bedoel hier hoort naast thee, sportdrank, cola en water ook minimaal Limburgse vlaai (en dan ook verschillende soorten), puddinkjes met slagroom, boterhammen, koekjes, zoutjes, ontbijtkoek en uiteraard kruiden bitter te staan. Uiteraard stuur je de lopers niet op pad met een of ander gewoon standaard startnummer. Neen, er moet een geplastificeerd nummer met een recente parkoers foto en de naam van de loper zijn. Bij aankomst dien je een finish certificaat te krijgen met uiteraard je naam en tijd, maar ook hier moet een foto van de start en jou in actie tijdens de loop opstaan. En na afloop krijg je dan nog een mooi reflecterend hesje met je eigen naam en “Limburgs Zwaarste” erop. Dit is dan ook de reden dat ik nu baal dat het weer langer licht is. Ik kan dus niet meer iedere avond pronken met mijn mooie hesje.
Ik denk dat het nu wel duidelijk is waarom ik vind dat de woorden dank en bewondering te zwak zijn om uit te drukken wat Willem en zijn helpers gepresteerd hebben.
Dan de route; ik ben een chauvinist en Limburger. Dus ben ik al heel snel enthousiast over ons Limburgse landschap. Maar dit was een zodanige aaneenschakeling van hoogtepunten dat het bijna te veel van het goede was. Ik kan hier geen woorden voor vinden. Ik weet niet of het met plaatjes lukt. In ieder geval wil ik graag verwijzen naar de site van Willem waar naast zijn aanzienlijke collectie plaatjes ook links staan naar de foto’s van anderen. Eerlijk gezegd lijkt het mij het beste dat iedereen zelf maar gaat kijken.
Toch ook nog maar even mijn ervaringen over het loopje. Ik had afgesproken om mijn loopmaatjes Thijs van Heugten, Henk Sipers en Roger Kempinski op te halen. Zuiver om logistieke redenen had ik afgesproken dat ik hen in Sittard bij het station zou oppikken. Dus nogmaals, dat ik niet met hen bij mij thuis had afgesproken heeft niets te maken met het feit dat zij de vorige keer dat zij bij mij thuis hadden afgesproken mijn complete voorraad gebak hadden verorberd. Na een zeer korte en voorspoedige reis kwamen wij bij de sporthal in Hoensbroek aan, waar het gezellig druk was. Als rots in de branding zat Willem weer achter zijn p.c..Ongemerkt snel was het 9.00 uur en konden wij na de gebruikelijke groepsfoto’s en de speech van Willem (Geniet, Geniet, Geniet) aan ons feestje beginnen. Er waren startplaatsen voor 70 gelukkigen. Uiteindelijk zijn ruim 60 lopers aan de start verschenen. Het eerste stuk vormde de groep een lang lint en werd er behoorlijk stevig doorgelopen. Tijdens de eerste drie kilometer heeft zich twee keer een kopgroep gevormd. Deze is ook twee keer omgevormd tot staartgroep. De eerste keer om dat de kopgroep zich verlopen heeft. De tweede keer omdat het peloton de toegevoegde waarde van het onder een meertje langs lopen niet zag en bovenlangs ging en dus de kopgroep weer recht in de ogen kon kijken.
Ondanks het feit dat de bepijling uitstekend was en daarnaast iedereen over een routebeschrijving op papier beschikte, hebben de meeste lopers zich een of meer keren verlopen. Gelukkig is ook dit een van de charmes van zo’n loop. Inmiddels is wel bekend dat ik in de categorie pijlmissende-eigenwijzelingen een van de toppers ben. Toch heb ik het er dit keer erg goed van afgebracht. De officiële route was 71.790 meter. Na 73.010 meter was ik weer terug op het startpunt. Afgezien van het missertje in het beginnen en het foutje bij het afdalen aan de achterkant van de trappenpartij bij de skibaan is het dus goed gegaan. De eerlijkheid gebied mij wel toe te geven dat ik dit aan mijn collega-lopers te danken heb. Vorig jaar heb ik mijn eerste grote misser gehad bij de afdaling van de Fromsberg. Ondanks het gezelschap van Bram, Prisca en Roger ging ik toen faliekant de verkeerde kant uit. Willem heeft mij nadat ik later weer de route gevonden had uitgelegd wat ik fout gedaan had. Tevens heeft hij mij een tijdje gelegen nog eens uitgelegd hoe het zit met rechts en links en dat als ik over prikkeldraad moet klauteren de kans groot is dat ik aan de verkeerde kant van een weiland zit. Dus dit jaar kom ik weer op hetzelfde punt en staat mijn vriend Thijs aan de goede kant van het prikkeldraad. Hij maakt mij dan ook op onmiskenbare wijze duidelijk door welk poortje ik naar binnen moet en inderdaad: dan is de route volstrekt logisch en stukken korter dan vorig jaar. Later heb ik nog een keer dankbaar gebruik mogen maken van Frans Cobben die pijlen prachtig vindt maar toch trouw de papieren routebeschrijving volgt. Degene die wil weten hoe de route liep en waar ik dus overal geweest ben verwijs ik naar onderstaande animatie.
Willem heeft deze tocht steeds Limburgs Zwaarste genoemd. Ik heb hem steeds Limburgs Mooiste genoemd. Ik moet wel zeggen dat er ook wat momenten geweest zijn dat ik weer terug was bij de naam Limburgs Zwaarste. Als ik toch aan het opbiechten ben; er zijn momenten geweest dat ik gedachten had in de trant van: “eigenlijk is een marathon ook lang genoeg” en “wat is er mis met een parkoers zo vlak als Rotterdam”. Maar toen ik weer terug was in Hoensbroek was er geen discussie mogelijk: Dit is de MOOISTE.
Hier moet ik wel even duidelijk over zijn: dit geldt niet voor de laatste twee kilometer door Hoensbroek, maar ook hier zie je de hand van een goede organisator in terug. Het stukje van kasteel Hoenbroek tot aan de douche is uitermate geschikt om zo snel mogelijk te overbruggen en dus nog even gas te geven. Zeker omdat ik toen zag dat ik op 7:45 binnen kon zijn. Tot mijn grote verassing kwam ik uiteindelijk als nummer 9 binnen. Ik ben er nu dus van overtuigd dat mijn rustige duurloopje van afgelopen zondag in Rotterdam zijn rendement heeft opgeleverd.
Er is nog een puntje dat ik even kwijt moet. Ik heb voor het eerst sinds lange tijd ervaren dat ik ook kwaad kan worden. Hiermee bedoel ik echt pisnijdig. Op zaterdag was ook de Amstel-gold race voor amateurs. Zo’n 12.000 wielrenners mochten zich uitleven in het Zuiden. Dus toen ik de Keutenberg aan de achterkant afdaalde waren hele volkstammen bezig met het beklimmen hiervan. Dit kwam er op neer dat ze in drie rijden naast elkaar naar bovenliepen, dat daarnaast een rij zat die iets deed wat tussen lopen en fietsen in zat, en een rij die iets deed wat op fietsen leek. Uiteraard hebben die mensen net zoveel recht als ik om met hun hobby bezig te zijn. Let wel: net zoveel. Dus dat kleine beetje van goot wat ik nodig heb mogen ze mij best gunnen. Ze hoeven echt niet naar mij te schelden, spugen of slaan. Dit is nergens voor nodig. Zij zijn net zoveel recreant als ik en voor hen telt de prestatie ook en die wordt er niet mooier op als zij een seconde winnen door een loper een duw te geven. Zo dit is er uit en ook nog vrij netjes geformuleerd. Ik was trouwens blij dat ik mijn championchip nog aan mijn schoen had en ik hoop dat ik doordat ik over de mat gegaan ben hun hete tijdwaarneming verziekt heb en dat ze allemaal de nodige minuten extra aan de broek hebben.
Tenslotte: ik heb genoten en ja, ik heb ook afgezien. En of het nu 2235 of 2500 meter omhoog zijn geweest, of 700 of 725 trappen; hier zat mijn afzien niet maar wel bij de afdalingen: dit blijft voor mij een onprettig en soms zelfs pijnlijk iets. Dus gelukkig heb ik nog iets om aan te werken voor het echte werk begint.
Dit was werkelijk een tocht die ik voor geen geld zou hebben willen missen. Ik zal dan ook met veel trots mijn hesje dragen, zij het dat een van mijn loopmaatjes zich zo’n zorgen maakte dat er iets aan mijn hesje zou komen en dat hij het daarom uit voorzorg maar meegenomen heeft……Dus als je ooit een loper tegen komt met een mooi fluorescerend hesje met daarop de naam Henk Geilen dan kan het zijn dat ik dat niet ben.
Op koninginnedag wordt mijn zoon 10 jaar. Een van de mooiste dingen bij de marathon van Rotterdam vond hij de grote ballonnen die boven sommige lopers zweefden. Dus een paar grote ballonnen leek mij een mooie verassing voor zijn verjaardag. Vooral de oranje ballonnen vond hij geweldig. Dit is natuurlijk een heel toepasselijke kleur als je jarig bent op Koninginnedag. Dus wilde ik persé grote oranje ballonnen voor hem gaan kopen. De laatste tijd heb ik het behoorlijk druk en ben veel op stap voor mijn werk. Dus de enige dag die overbleef om de ballonnen te kopen was zaterdag. Maar zaterdag zou ik ook deelnemen aan de Decke Toennes XL.
Donderdagavond kreeg ik een mailtje dat de Decke Toennes XL “abgesagt” was. Vreemd genoeg was mijn eerste reactie niet:”gelukkig nu kan ik zaterdag inkopen gaan doen”. Ik baalde; enerzijds omdat de XL al lang op mijn lijstje stond en er op de een of andere manier nooit van kwam, en anderzijds omdat ik in mijn geplande opbouw nog wat loopjes nodig had. Dus kon ik donderdagavond naarstig op zoek naar een alternatief. Wat mij wel aansprak was de Harzquerung. Toen realiseerde ik mij echter dat dit een reis vergde van zo’n kleine 500 km enkel. Bovendien was er voor na-inschrijvers geen plaats in de bus van finish naar start terug. Plotseling raakte ik er van overtuigd dat een weekendje rust ook heel goed voor mij was.
Toen zag ik donderdag een berichtje dat er voor de marathon van Enschede een pacer gezocht werd. Naast een 3:15 pacer werd er ook een 4:00 pacer gezocht. Toen ik vervolgens las dat de 4:00 pacer met oranje ballonnen liep stond mijn besluit vast en heb ik de stoute schoenen aan getrokken. Tot mijn grote genoegen wilde de organisatie mij als pacer hebben.
Nu ligt Enschede ook niet bepaald naast de deur. Gelukkig is sinds kort de A73 verbonden met de A2 en is weer een stuk van Nederland voor ons zuiderlingen beter bereikbaar. Tevens zou ik dan ook eindelijk het stukje route van de A73 marathon mogen aanschouwen. Maar in al haar wijsheid had Rijkswaterstaat besloten om de tunnels in het weekend te sluiten. Net zoals de term uitstel van een marathon in haar terminologie afstel betekent, betekent het sluiten van twee tunnels dat de hele weg afgesloten is. Dus een snelle reis naar Enschede zat er niet meer in. Dus mocht ik om 6:00 thuis vertrekken om om 6:15 John Uitenbroek, Jo Schoonbroodt en Mouloud Abraik te ontmoeten. Samen zijn wij op stap naar Enschede gegaan. Op een uiterst plezierige wijze is de reis in het gezelschap van deze toppertjes voorbij gevlogen.
Ruim op tijd waren wij in Enschede aanwezig. Mouloud liep de halve marathon met het politieteam en moest zich op het politiebureau melden, maar zoals het een ware dienaar van Hermandad betaamt heeft hij ons eerst netjes naar de verzamelplaats voor de pacers gebracht. Hier kregen wij onze oranje hesjes en de ballonnen waar het mij om te doen was. Ik mocht samen pacen met Erwin Borrias. Aangezien ik de laatste maanden heel regelmatig met Erwin gelopen had stond dit dus weer garant voor een viertal genoeglijke uurtjes. Onze Bram was ook als pacer aanwezig en was door mijn komst gepromoveerd van 4:00 naar 3:45 pacer. Dus kon ik Bram het eerste stuk van de wedstrijd mooi in de gaten houden. Jo was ingepland als 3:15 pacer maar werd ter plaatse gevraagd om te ruilen met de 3:00 pacer. Dus ik hoefde mij geen zorgen meer te maken dat hij onderweg in slaap zou vallen.
Wij werden keurig naar de startvakken gebracht en konden al een voorproefje krijgen van het weer dat ons te wachten stond. De lucht was strak blauw en bij de start om 11:00 uur was het al 21 graden. In de loop van de middag zou de temperatuur oplopen tot 24 graden. Er stond wel redelijk veel wind dus dat maakte de temperatuur beter te verdragen maar was ook redelijk verraderlijk.
Netjes gingen Erwin en ik naar startvak 3. Dit is het startvlak voor lopers vanaf 4 uur. Het kostte mij toch wat moeite om in dit vak binnen te komen. Dit lag niet aan de ballonnen die ergens klem kwamen te zitten. Want ik wist inmiddels dat met ballonnen door een draaideur gaan wel enige handigheid vergt. Ook het aanraken van brandende lampen met ballonnen die met helium gevuld zijn levert interessante effecten op. Het lag ook niet aan de smalle ingang in het startvlak. De medewerker van de organisatie die toe moest zien dat er geen ongeautoriseerde personen in een startvak komen weigerde mij de toegang. Dit trouwens op een uiterst vriendelijke manier. Meneer u hoort bij de snelle wedstrijdatleten en die staan helemaal vooraan zei zij. Ik groeide op dat moment een meter. Ik was trots; eindelijk ziet iemand, die er duidelijk verstand van heeft, mijn kwaliteiten. Helaas bleek het iets anders in elkaar te zitten. Ik had een laag 3 cijferig startnummer en deze waren voor de snelle dames en heren. Sterker nog, het kostte mij toch wel enige overtuigingskracht om in het vak te komen. Zelfs een (dacht ik) niet te overzien knaloranje hesje met de tekst Pacer 4:00 kon maar ternauwernood overtuigen.
Maar goed uiteindelijk is het toch gelukt. In het startvak werden wij continu bestookt met vragen over hoe wij wilden pacen. Onze doelstelling was zo vlak mogelijk naar de 4:00 te lopen. Dus niet het eerste stuk wat sneller om zo een buffer op te bouwen. Concreet betekende dit dat wij dus 5:41 per kilometer moesten lopen. Omdat het toch behoorlijk warm was vond ik het belangrijk dat er bij iedere verzorgingspost voldoende gedronken kon worden. Daarom calculeerde ik de snelheid op 5:39. Zodoende bouwde je per kilometer 2 seconden op zodat je per 5 kilometer 10 seconden had om te drinken. Daarnaast zat ik persoonlijk nog even met het verschil tussen netto en brutotijden. Voor een loper telt, zeker als hij verplicht in een later startvak zit, de netto tijd. Van de andere kant als je iemand ziet rondlopen met groot 4:00 vind ik dat je er vanuit mag gaan dat hij op ongeveer 4:00 onder de finish klok door gaat. Dus ben ik maar gaan lopen op de brutotijden zodat alles wat zich onderweg aansloot op de beloofde tijd binnen kon komen en degenen die met ons later gestart waren iets extra marge hadden of zelfs nog sneller dan verwacht binnen zouden zijn.
Nu is 5:39 c.q. 5:42 lopen wel snel geroepen maar het rekent vrij vervelend. Normaal loop ik na een paar kilometer op een bepaald tempo en loop dat vrij vlak tot het einde. Alleen heb ik nooit zo veel grip op dat tempo. Ik loop zoals het loopt en nu moest ik precies op 5:39 uitkomen en dus dat tempo gaan zoeken. Voor mijn gevoel lag dit tempo een klein beetje onder het tempo dat die dag lekker voelde, dus moest ik een beetje inhouden en mijn stap iets verkleinen. Op zich wel een heel leuke oefening. Je ben dan alleen continu je aan het kijken waar je zit en aan het rekenen. Maar goed de halve marathon kwamen we door in officieel 2:00:20 (netto 1:59:16) en de finish haalden we in 3:59:48 (netto 3:58:43).
De marathon ging eerst over een lange brede weg door Glanerbrug naar Gronau in Duitsland. En vervolgens over die weg terug, dan “om Enschede heen” via Lonneker naar het zuiden. Daar was het weer een hele lange weg die heen en weer genomen mocht worden. Tenslotte kwamen er drie glorieuze kilometers in het gezelschap van de halve marathonlopers door het centrum van Enschede.
Voor de gedetailleerde route verwijs ik naar onderstaande animatie.
Er stonden behoorlijk veel mensen langs het parkoers en de sfeer was echt geweldig. Het publiek was echt wild enthousiast. Dit is schitterend zeker als je bedenkt hoe lang die mensen al in de zon stonden. Nu vielen wij ook wel erg op door de omvang van de groep en ik denk ook wel dat mijn onafscheidelijke lange broek, zeker gezien de temperatuur, ook hier aan bijdroeg.
Ook de speakers die op verschillende plaatsen stonden waren echt leuk. De jongen van de radio die mee liep om een interview af te nemen was ook leuk. Jammer dat hij te zeer buiten adem raakte om zijn vragen te stellen. Ook de heen en weer stukken hebben wel wat. Je ziet toch maar mooi wat er voor je in de wedstrijd gebeurt. Zo heb ik ook de reclame stoet gezien met miss Overijssel in een mooie open auto. En omdat ik rustig liep heb ik heel duidelijk kunnen zien dat met die miss niets mis was. Het is ook heel mooi om een school Keniaanse lopers te zien en dan een hele tijd niets meer. Van de andere kant kan ik mij ook voorstellen dat als je rond kilometer 28 begint aan het laatste heen en weer stuk en je merkt dat je krachten aan het slinken zijn en je ziet dan aan de overkant de snelle jongens hun laatste 3 kilometer ingaan dat je het hierdoor extra zwaar krijgt. Dit laatste was ook heel goed te merken aan onze groep. We waren een behoorlijk grote groep die heel mooi bij elkaar gebleven was. Tussen kilometer 30 en 32 begonnen we toch helaas vrij veel lopers te verliezen. Laten we maar zeggen dat het kwam omdat de hazen begonnen te zweten en dat deze stank ondraagbaar werd.
Uiteindelijk kwamen wij bij de markering van de laatste 2000 meter. Tot mijn vreugde zag ik dat ik gelukkig geen telfouten gemaakt had. Het kostte mij moeite om toen niet even volle petat te gaan. Ook kostte het moeite om niet even op de rem te gaan en om precies op 4:00 over de mat te gaan. Het mooiste moment was toen de omroeper begon te roepen daar komen de 4:00 pacers. Dames en Heren kijkt u eens op de rechter klok. Zo doen wij het in Enschede. Hier had u ook bij kunnen zijn. Ik hoop ook dat er nog ergens een foto boven water komt waarop ik met mijn ballonnen en hesje met 4:00 onder de klok sta die 3:59:48 aangeeft.
Kortom dit was weer een ervaring die ik voor geen geld had willen missen en zeker voor herhaling vatbaar is. Getooid in een mooi fluor kleurig shirt en met een paar heel mooie oranje ballonnen kwam deze jongen weer met een grote grijns thuis.