Mijn verslag over de bierloop 2006 heb ik met onderstaande samenvatting afgesloten:
heerlijk vroeg opgestaan op zondagmorgen;
helemaal naar het buitenland geweest;
35 kilometer gefietst;
een marathonnetje gelopen;
flink kunnen ouwehoeren;
naar mooie sportprestaties gekeken;
de nodige lekkere glazen bier gedronken;
met aardige mensen op stap geweest;
14 flessen bier gekregen;
lekker laat thuis gekomen
een hoop rauwkost gegeten en
een mandje voor moederdag georganiseerd
wat kan een mens nog meer willen op zijn vrije zondag
Dus zeker voor herhaling vatbaar!
Dit is duidelijke taal, dus in 2007 was ik weer van de partij. Zowel met de jongens van “meer schuim dan bier” als ook als ultraloper. Om op dit laatste nog even terug te komen: in mijn samenvatting heb ik het over een marathonnetje gelopen. Een marathon is leuk maar geen ultraloop. Dus ben ik op de bierloop van 2006 voor de eerste keer in mijn carrière uitgestapt. Uiteraard was dit het gevolg van een zeer gedegen afweging van feiten. Ook had ik –zoals altijd- een goed verhaal klaar om dit goed te praten: Ik had 14 flessen bier gekregen. Drie kilometer lopen voor 1 fles bier is voldoende, zeker in België waar je nooit verder dan drie kilometer van een kroeg verwijderd bent. Dus moest ik wel na 42 kilometer stoppen. Het blijft natuurlijk allemaal slap geouwehoer. Als je deelneemt aan een loopje over x kilometer moet je minimaal x kilometer lopen en niet minder. Dus ik heb het hele jaar rondgelopen met het gevoel zoals Limburgers dat zeggen dat “ik het mes in het varken had laten steken”.
Als ik dan toch met de billen bloot moet. Ik heb inderdaad op moederdag met veel bravoure mijn echtgenote verrast met het (lege) maandje van de bierkorf. Laten we maar zeggen dat de originaliteit van mijn cadeau gewaardeerd is en dat ik het voordeel van de twijfel gekregen heb. Toch heb ik het vermoeden dat ik dit jaar niet meer zo makkelijk vanaf kom.
Los van het feit dat ik het gevoel had dat ik nog iets af te maken had is het ook werkelijk een heel plezierig gebeuren en een leuke loop dus meer dan reden genoeg om dit jaar weer terug te komen. Dit wordt trouwens langzamerhand een luxeprobleem bij mij. Ik kom op steeds meer loopjes die ik erg leuk vind en waar ik dus volgende keer weer naar toe wil. Zodoende is bijna iedere week wel weer ergens een loopje waar ik persé naar toe moet. Straks heb ik geen tijd meer over om te trainen.
Op hoe het trouwens afgelopen is met het uitlopen kom ik later nog terug, geloof mij maar dat ik dit jaar wel een heel creatieve variant bedacht heb…..
Net als vorig jaar hadden wij besloten om weer met “meer schuim dan bier”deel te nemen. Het blijft een heel gepuzzel om voor acht estafettelopers en een ultralopers de indeling te maken. Zeker tijdens het middaggedeelte; want dan heb je 2 lopers en 4 fietsers onderweg, tevens moeten 2 auto’s verplaatst worden en moet je zorgen dat de volgende loper op de wisselplaats klaar staat. Omdat het vorig jaar goed gegaan was, was ik zo slim geweest om de indeling van vorig jaar te kopiëren. Helaas kon een van de lopers van vorig jaar niet. De zoon van een van onze lopers wilde ook heel graag meedoen en hij was dan ook de vervanger. Het lijkt mij prachtig om over een jaar of 5 samen met mijn zoon aan een loop deel te nemen. Ik zou dan ook enorm trots zijn als mijn zoon beter dan ik zou presteren. Aan de andere kant zou ik ook wel een beetje balen om er weer eens op gewezen te worden dat ook ik niet jonger word.
Met enige computervaardigheid is het vervangen van een van de namen door een andere geen onoverkomelijk probleem. Wat trouwens wel een probleem is, dat niet met knippen en plakken op te lossen is, is het indelen van een loper van 15 jaar als bestuurder van een auto. Met andere woorden het hele gepuzzel kon weer over. Ook dit is een van de charmes van een estafetteloop.
We hadden afgesproken om gezamenlijk om 5.45 in Urmond te vertrekken. Dus ben ik rond 5.20 thuis vertrokken. Even na 6:00 uur was iedereen dan ook in Urmond en konden we vertrekken. Doordat twee lopers iets later kwamen had de rest van de groep uitgebreid de tijd om een groot reclamebord te bestuderen. Na het zien van dit bord weet ik eindelijk waar het woord billboard vandaan komt. De reis richting Brussel ging van een leien dakje en rond 7:20 stonden wij dan ook in Gaasbeek op de parkeerplaats van het kasteel.
De lopers startten voor het kasteel. Een heel mooie en stijlvolle startplaats. De fietsers mochten helaas niet mee tot de voordeur; maar ik was ervan overtuigd dat onze eerste loper zich niet op de oprijlaan van het kasteel zou verlopen; dus konden John en ik als begeleidende fietsers met een gerust hart op de parkeerplaats wachten.
Ik heb dus het genoegen gehad om de eerste etappe vanaf de fiets te mogen bekijken. Werkelijk een leuke etappe. Mooie natuur, af en toe een paar leuke heuveltjes om je overtollige energie kwijt te kunnen. Uit solidariteit met hem ben ik die heuveltjes ook maar opgelopen. Hij had vorig jaar ook deze etappe gelopen en was hier als een gazelle overheen gevlogen. Hij had nu last van een blessure en liep niet echt soepel. Halverwege de etappe heeft John het dan ook van hem overgenomen. Dit vind ik een van de mooie zaken van zo'n etappeloop. Samen klaren we een klus en gaat het bij iemand even iets minder dan lost een andere loper dit spontaan op. Dit is de ware teamspirit.
Bij de wissel was het de beurt aan Tony. Met zijn bekende krachtige tred ging Tony van start. Aan mij was de eer om mijn fiets door te geven aan Gerard en mijn auto naar het volgende etappepunt te verplaatsen. Gelukkig had ik mijn zaken goed voorbereid en het eindpunt in mijn TomTom ingeprogrammeerd. Sinds zondag weet ik dan ook het verschil tussen de kortste en de snelste route. In dit voorbeeld is dit een factor 3. Nadat wij uiteindelijk op het etappepunt gearriveerd waren kwam ook Tony breeduit lachend hier binnen gevlogen.
Ik mocht mijn auto weer omruilen tegen een fiets. John ging nu zijn eigen etappe lopen. Vorig jaar had John deze ook gelopen; dus wisten wij waar wij aan toe waren. Ondanks het feit dat John ook de helft van de eerste etappe gelopen heeft ging dit ook weer prima. Zo te zien is John goed aan het herstellen van zijn ziekte. Binnenkort zullen we John weer regelmatig op allerlei marathons zien verschijnen.
Na John was het de beurt voor ons geheime wapen Ton H.. Echte fans en potentiële sponsors kunnen mij mailen voor de contact gegevens van Ton. Op zijn brede rug is nog wel plaats voor een aantal reclame-uitingen. Omdat ik op tijd in Eppegem wilde zijn heb ik niet het genoegen gehad om Ton onderweg aan het werk te kunnen zien. Ook was ik niet meer in de gelegenheid om te genieten van Tons glorieuze aankomst in Eppegem.
Doordat ik 's middags zonodig zelf een stukje moest lopen heb ik ook de prestaties van Ton R, Jo, Gerard en Norris moeten missen. Met name Norris had ik graag aan het werk gezien. Ik realiseer mij inmiddels dat ik ruim drie keer zo oud ben als Norris. Ik heb van zijn trotse vader Jo begrepen dat hij geweldig gelopen heeft. Ik ga mij er dan ook sterk voor maken bij zijn ouders dat hij toestemming krijgt om volgend jaar als hij 16 wordt een of meer flesjes uit zijn zelfverdiende bierkorf te mogen drinken.
Dit vind ik nu zo mooi aan zo'n estafette loop. Je bent de hele dag met een behoorlijk gemêleerd team opstap. Ieder loopt naar zijn kunnen. Je waardeert elkaar op zijn kunnen en komt voor elkaar op. Dit is toch een hele mooi invulling van het begrip sport en je vrije zondag.
Dus nu terug naar de ultraloop. Tijdens de wintereditie van de vierjaargetijdenloop vertelde Edwin Lenaerts mij dat hij ook naar de bierloop wilde. Het leek mij geweldig om een stukje met Edwin mee te lopen. Op een gegeven moment mailde Willem Mütze dat hij de bierloop ook in zijn planning opgenomen had. Tenslotte kwamen ook Thijs van Heugten en Roger Kempinski met het idee om deel te nemen. Willem had besloten om als laatste voorbereiding op de Isarrun zijn tempo te matigen. Thijs, Edwin, Roger en ik wilden proberen samen van dit feest te genieten.
Omdat het de bedoeling is van Eppegem Zemst naar Olen te lopen betekent dit dat de ultralopers even iets moeten organiseren. Immers als je gewoon naar de start gaat met je auto, dan rustig begint te lopen en bij de finish komt en dan tot de conclusie komt dat je weer helemaal terug mag lopen naar de start omdat daar je auto staat, kijk je wel heel raar op. Een redelijke oplossing is dus met 2 auto´s naar de finish te rijden. Daar een auto te laten staan, dan allemaal in een auto naar de start rijden en na afloop van de finish terugrijden naar de start om de andere auto op te halen. Dit is een omslachtige methode die echter wel werkt. Alleen moet je er wel rekening mee houden dat als je een fietser meeneemt dat je ook weer die fiets van de finish terug moet brengen naar de start en daarvoor een fietsenrek nodig hebt. Ook is het handig om als je met vijf mensen bent en je hebt een auto met vier zitplaatsen en een met vijf, dat je auto met vijf plaatsen aan de finish zet en niet die met vier.
Een van de leuke dingen van deze loop is dat de organisatie de lopers niet gezamenlijk laat starten maar probeert om ze gezamenlijk, dus op ongeveer dezelfde tijd, binnen te krijgen. Omdat Willem eerder moest starten en zijn broer als begeleider meegebracht had bleven wij met vier lopers en twee fietsers-begeleiders over. De taak van de begeleiders is het aangeven van de route en het zorgen voor de proviand voor de lopers. Dus om het maar duidelijk te stellen zonder deze mannen konden wij het wel vergeten. Wij waren dan ook heel blij dat John en zich voor ons opgeofferd hebben. Beide mannen hadden ´s morgens al heel verdienstelijk gelopen en mochten als beloning de hele middag om een geleende damesfiets zitten omdat een paar… zonodig weer ruim 57 kilometer moesten lopen. John en namen ook onze proviand mee. Als je zag wat wij vieren even meegaven dacht je dat wij minsten een week ergens in de rimboe zouden gaan kamperen. Onvoorstelbaar hoeveel flessen water, sportdrank en cola. Daarnaast peperkoeken, koekjes, fruit en drop. Werkelijk een indrukwekkende hoeveelheid voedsel en drank. Ik was er vast van overtuigd dat het grootste gedeelte hiervan bij de finish over zou zijn. De realiteit was echter anders. Voordat de eerste 40 kilometer volbracht waren was de complete voorraad drinken op. Hij heeft dan ook bij een huis moeten aanbellen en om water moeten vragen. Gelukkig hadden we toen meer dan genoeg lege flesjes om te vullen.
Nadat we alle vier onze laatste sanitaire stop gemaakt hadden zijn we rustig gestart.
Onderstaand zie je de route; speel maar met de zoom functie en zet de snelheid minimaal op 75x.
Heerlijk niet starten op het moment dat de organisatie beslist maar gewoon als wij er klaar voor zijn. Rustig keuvelend zijn wij aan een hele mooi tocht begonnen. Dankzij John hoefden wij ons niet druk te maken over de route etc.. Eigenlijk hoefde wij alleen te roepen als wij dorst hadden en kregen wij netjes onze flesjes aangereikt. Praten en genieten van het afwisselende landschap. Geweldig. Wij hobbelden met een gemiddelde snelheid van 11 km per uur door het Belgische landschap. We hebben van alles gezien van kabouters en sprookjesboeken (nee, van lange afstandlopen ga je echt niet hallucineren) tot kastelen en kastelen van huizen.
We hebben echt genoten van het landschap. Het was echt afwisselend.
Regelmatig heb we even een pauze ingelast omdat we onze begeleider (eigenlijk is verzorgers een beter woord) niet onnodig wilden belasten met onze enorme voedsel voorraad en dus moesten zorgen dat deze zienderogen slonk.
John vroeg een aantal keren aan mij of het wel lekker ging. Ik merkte inderdaad dat ik niet echt lekker liep. Later hoorde ik van John dat ik steeds een beetje inhield, zeg maar dat ik mijn stap niet echt afmaakte.
Rond een kilometer of 28 haalden we Willem in. Willem had besloten met het oog op de Isarrun om de eerste 20 kilometer te hardlopen en dan over te gaan op snelwandelen. Thijs, Edwin en Roger gingen lekker; ik kreeg mijn ritme maar niet. Rond kilometer 40 zag ik dat circa 4 uur bruto voor de marathonafstand nodig zou hebben. Het ging nog steeds niet echt lekker bij mij. Op dat moment heb ik weer de beslissing genomen om een marathon te lopen en dan uit te stappen. Het ging gewoon niet lekker en ik wist dat, als ik de hele afstand zou uitlopen, ik dan een aantal dagen last zou krijgen. De mannen zijn dan ook rustig doorgelopen en ik ben gestopt op kilometer 42,2.
Uiteraard kan ik heel valide redenen opsommen waarom het niet lekker ging. Ik had de hele week last van mijn rug gehad; ik had tot en met zaterdag koorts; ik had veel te weinig gegeten; ik was al van 4 uur op; ik had al 35 kilometer gefietst; ik had mijn lange broek niet aan. Dit zijn gewoon smoezen. Het ging gewoon niet lekker. Punt. Soms gaat het goed en soms gaat het wat minder. Dit hoort er gewoon bij en is volgens mij een van de charmes van het lange afstandlopen. Gewoon lopen en gaat het een keer wat minder. Jammer dan. Volgende keer beter.
Vervolgens ben ik rustig teruggelopen naar het wisselpunt tussen de 7e en 8e etappe. Daar heb ik rustig gewacht tot de auto’s van “meer schuim dan bier” kwamen. Hier heb ik nog even mee gepraat en toen mijn autosleutels gevraagd. Ik was van plan om door te rijden naar de finish; daar uitgebreid te douchen en dan te zorgen dat het bier voor de mannen klaar stond. Toen ik daar stond kwam Willem voorbij. Willem ging even bij het wisselpunt zitten en een pilsje drinken. Dus voordat ik weg zou rijden ben ik nog even naar beneden gelopen om met Willem te praten Hij stelde voor om de laatste etappe samen met hem te snelwandelen. Wat Willem letterlijk zei weet ik niet maar ik was er redelijk snel van overtuigd dat het voor mijn gemoedsrust beter was om op de hele afstand binnen te komen dan na een marathonnetje uit te stappen. Dus ben ik weer de brug opgelopen en heb ik mijn autosleutels weer ingeleverd. Willem was van plan om rustig met een tempo van ruim 7 km per uur te snelwandelen. Ik had dit nog nooit gedaan maar ben altijd in om iets nieuws te leren. Dat snelwandelen ziet er niet snel uit maar is niet bij te benen. Dus na verloop van tijd heb ik een combinatie van wandelen en joggen ontwikkeld waardoor ik toch in staat was om Willem bij te benen.
Na verloop van tijd realiseerde ik mij dat ik zo nog 2 a 2,5 uur onderweg zou zijn. Op zich geen probleem. Alleen ik had geen drinken bij me. Dat was allemaal meegegaan met John. Gelukkig kon ik van Willem en Marcel nog een flesje water krijgen.
Het grote voordeel van deze move was dat toch nog de hele afstand kon volbrengen en dat ik in staat was om alle lopers van de 8e etappe in actie te zien. Het is ook geweldig om het laatste stuk van zo’n wedstrijd samen met een grootheid als Willem te mogen volbrengen. Heerlijk de relaxedheid die hij uitstraalt. Geen stress om binnen te komen. Iedereen groeten en volop genieten van alles wat hij ziet. Als voorbeeld op een kilometer of 5 van de finish kom je door de abdij van Tongerlo. Hier wordt alle tijd genomen om rustig wat dingen te bekijken en overal foto’s van te maken.
Door deze actie heb ik bij mijn aanhang weer eens voor de nodig verwarring gezorgd. Mijn echtgenote is met de kinderen naar de finish en de aansluitende BBQ gekomen. Dankzij de bierloop heb ik weer een zeer origineel moederdagcadeau verzonnen. Op een geven moment ziet zij Edwin, Roger en Thijs binnenkomen. Na hun begroet en gefeliciteerd te hebben heeft zij heel belangstellend geïnformeerd waar ik was. Toen hoorde zij van de mannen dat ik uitgestapt was. Voor haar een hele geruststelling dat ik met mijn griepje goed naar mijn lichaam geluisterd heb en geen gekke dingen gedaan heb. Toen op een gegeven moment de volwagens van “meer schuim dan bier” arriveerden verwachtte zij mij daar ook bij. Helaas was dat niet het geval. Dit was de ploeg die gewisseld had met de ploeg waarmee ik op het etappepunt gepraat had. Iemand hiervan meende begrepen te hebben dat ik toch besloten had om door te gaan. Kortom onduidelijkheid al om. Zodoende is het mij toch maar weer gelukt om zelfs voor de toeschouwers een ultraloop met 10 deelnemers tot een heel spannend en zenuwslopend gebeuren te maken.
Uiteindelijk kwamen Willem en ik met de gebruikelijke brede smile binnen. Na een eerste trappist en een uitgebreide douche konden wij onze onverdeelde aandacht richten op de uitstekend verzorgde BBQ.
Kortom het was een geweldige zondag. Leuk gelopen, Veel gezien, Goed geamuseerd en weer veel geleerd. Absoluut voor herhaling vatbaar.
Omdat ik de komende weekenden voor mijn werk in het buitenland zit ziet het er naar uit dat dit het enige loopje in mei is. Gelukkig mag ik mij begin juni 4 dagen in de Eifel gaan amuseren op de Eifelsteig. Geloof me maar dat ik de dagen tot dit volgend avontuur al aan het aftellen ben.