In maart heb ik deelgenomen aan de Galgenbergmarathon en aan Limburgs Mooiste.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen:
In de categorie SUPER FANTASTISCHE LOPEN is een nieuwe ster toe te voegen !
6 dagen na mijn avonturen in de Ardennen was het weer tijd voor een activiteit in Nederland. Mijn oog was gevallen op de Galgenbergmarathon. De naam is misschien een beetje luguber en de kans bestond dat deze naam voor mij zo kort na La Magnétoise wel eens erg letterlijk opgevat zou moeten worden. Desalniettemin had ik er erg veel zin in.
De afspraken over het naar Rhenen rijden begonnen een beetje op het verhaal van de 10 kleine negertjes te lijken. In een vroeg stadium waren we al met een groep van 5 lopers de gezamenlijk zouden rijden. Om de een of andere reden bleef deze lijst maar muteren. Lopers moesten helaas afzeggen en andere lopers wilden weer graag mee. Uiteindelijk bleven Huub Rokx en Jef van de Weerdt over. Huub is voor degenen die dit wellicht nog niet weten de grote man achter www.limburgrunning.tk ; Dé website met actuele overzichten van wedstrijden in de Euregio. Een initiatief waar hele volksstammen lopers enorm dankbaar voor zijn. Jef is ook een loper die je regelmatig in het marathoncircuit tegenkomt. Voor mij dus weer een kans om twee kanjers beter te leren kennen.
Niet tegenstaande het feit dat deze wedstrijd pas om 9:00 zou starten mocht ik weer om 5:00 uit mijn nest. De vreugde hierover werd nog vergroot door het feit dat het wederom pijpestelen regende. Optimistisch als ik ben kon ik hier dan ook de conclusie aan verbinden dat ik na dit loopje waarschijnlijk alle regen voor dit jaar gehad zou hebben, dus de rest van het jaar lekker droog zou mogen lopen.
Na de stuurmanskunsten van driver Jef arriveerden wij na een zeer voorspoedig ritje rond 8:00 in Residence Rhenen. Hier werden wij door de eigenaar welkom geheten en in zijn mooie etablissement binnen gelaten. Zittend aan de openhaard kregen wij een lekker kopje koffie aangeboden. Dit noem ik nog eens even een ontvangst. Geloof mij maar: ik heb gedurende mijn loopcarrière heel wat start-gelegenheden mogen bekijken maar dit was perfect. Hartelijk onthaal, vriendelijke mensen, perfect verzorgde omgeving, schone toiletten. Fantastisch! en dan te bedenken dat dit een gratis marathon was. Hier mogen een aantal (grote) loopjes toch eens even naar kijken en over nadenken.
Langzamerhand druppelden de lopers binnen. Uiteindelijk zijn een zestigtal lopers aan de start verschenen.
Na een korte toelichting zijn wij in 4 groepen van circa 15 lopers vertrokken. Dit laatste is met name gedaan om de eventuele overlast van deze zogenaamde "wilde loop" te beperken. Ook kwam dit tegemoet aan het feit dat een aantal lopers wellicht iets rustiger aan wilden doen.
Mensen die het woord wilde loop horen krijgen wellicht associaties met slechte of gebrekkige organisatie. Niets is in dit geval minder waar. De organisatie was prima. De mannen die de groepen moesten gidsen deden hun werk perfect. Alle aandacht voor de groep. Het parkoers was fantastisch. En verzorging was meer dan perfect: om de 7 a 8 kilometers stond er een verzorgingspost met water, thee, sportdrank, bananen , koek en rozijnen en... aardige mensen. Nogmaals en dit voor een gratis loop. Ik verval in herhalingen maar moet het nogmaals zeggen hier kunnen veel lopen iets van leren. Ik heb dan ook met heel veel plezier het bedrag wat normaal is voor een perfecte marathon in de collectebus voor de stichting KIKA gestopt.
Ondanks dat ik onderhand overkom als een of andere half zachte slijmjurk: Dit was perfect.
Gelukkig is het me met veel moeite toch gelukt om een minpuntje te ontdekken:het regende. Toch was dit niet eens zo erg - je ziet door zo'n perfecte loop wordt ik wel erg mild- want zij hadden het zo geregeld dat er net genoeg modder was om het nog leuk te vinden. Bovendien hadden zij het er voor gezorgd dat het aan het einde van de loop stopte met regenen en er zelfs een waterig zonnetje (heel even) doorkwam.
Onderstaand een overzicht van het parkoers:
Voor de goede orde de tijd van 2:34:32 had ik waarschijnlijk kunnen lopen als ik vorige week niet in Magnée was geweest en als het parkoers 10 kilometer korter was geweest.
Wie nog steeds de indruk heeft dat Nederland met uitzondering van Limburg plat is, mag even deze grafiekjes bekijken.
Omdat het moeilijk blijft om de indruk die deze loop op mij gemaakt heeft onder woorden te brengen bij deze een serie plaatjes die mijns inziens voor zich spreken.
Niet dat het belangrijk is, maar ik kwam in netto 4:27 binnen. Maar ik het plezier dat ik gehad heb is niet in tijd uit te drukken. Na een lekker kopje mosterdsoep en een flinke partij ouwehoeren met Günter, die vandaag als eerste Duitser geëindigd is, hebben we zeer voldaan de thuistocht aangevangen naar het inmiddels zonnige zuiden.
In december 2006 had ik het genoegen om deel te nemen aan
de
GM null. De planning was om op 10 maart eenmalig deze loop "tegen de klok in
te doen".
Er waren drie redenen voor mij waarom ik hier heel graag bij zou willen zijn:
Helaas kreeg ik echter een mailtje dat door de enorme verwoestingen die de storm Kyrill aangericht had de loop "abgesagt" moest worden
Liebe fast Jubiläumsläuferinnen und -läufer, Kyrill hat uns geschafft - aber nicht endgültig. Liebe Ultras, der Sturm �Kyrill� hat gewaltige Spuren auch in der und um die Stadt Georgsmarienhütte hinterlassen, die mich auch zu Eurem Leidwesen gezwungen haben, unser Jubiläumsangebot an Euch abzusagen. Wer die Georgsmarienhütter Null im Sommer, wenn die Wege hoffentlich wieder frei sind, läuft, wird die Strecke in manchen Abschnitten nicht mehr wiedererkennen. Seht Euch die Fotos an, die ich an nur wenigen Stellen machen konnte, und Ihr werdet meine Entscheidung zur Absage mehr als nur akzeptieren. Eines darf ich Euch aber versichern: �Abgesagt� heißt bei mir nicht, dass die �lluN rettühneiramsgroeG� nicht mehr stattfindet, sondern sie nach Möglichkeit im Spätsommer bzw. Herbst noch durchgeführt wird nach dem Motto: Hat Kyrill auch zugeschlagen, werden wir es wieder wagen
Gelukkig geeft de laatste de regel weer moed.
Onderstaande plaatjes geven een indruk van wat hier gaande is geweest.
Samengevat: deze week niets te lopen maar toch snel een verslagje gemaakt!
http://members.home.nl/funrunner3/index.html
Willem
Mütze wordt dit jaar 50 jaar jong, tevens is hij dit jaar 25 jaar in de atletiek
actief. Om deze heugelijke feiten op gepaste wijze te vieren heeft hij iets
moois bedacht. Hij organiseert eenmalig? een vriendschapsloop/ Ultraloop in elk
van de vier jaargetijden. Deze vier lopen zijn samen 250 km lang en bieden de loper de mogelijkheid om 4 totaal
verschillende stukken van Nederland te ervaren.
Toen ik hierover hoorde was mijn reactie: "wat een schitterend idee; Hier moet ik absoluut bij zijn !" Uit wel-ingelichte bron wist ik dat de inschrijving op 1 januari open ging. Aangezien ik op 31 december om 24.00 nog niet in mijn bed lag, kon ik mij inschrijven toen het nieuwe jaar nog erg pril was. Zeer prominent stond ik dan ook als eerste inschrijver op de lijst. Zodoende heb ik ook eindelijk eens bij een wedstrijd op nummer een gestaan.
Als beloning hiervoor kreeg ik startnummer 1.
In de loop van de tijd ben ik over dit schitterende initiatief gaan nadenken. Ik ben waarlijk geen fan van verjaardagsfeestjes; dit feest was dan ook voor mij een ware verademing. Maar wat haalt Willem zich op zijn hals? Het organiseren van een wedstrijd is al een hele klus. Maar het goed organiseren van zo'n wedstrijd is iets waarvoor de term uitdaging erg eufemistisch is. We hebben het hier niet over een rondje om de kerk, dat een aantal mensen gaat lopen. We hebben het hier over een ronde van 68 kilometer. Het bedenken van zo'n ronde is al een mega klus. Vervolgens even 68 kilometer fatsoenlijk bepijlen, voor verzorging zorgen, en ik weet niet wat allemaal regelen. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Willem stiekem af en toe gedacht heeft dat een standaard verjaardagsfeestje helemaal zo gek nog niet was. Ik denk ook dat Willem in dit verband gezegend is met een vrienden- en kennissenkring zonder wier inzet dit niet tot een goed einde had kunnen worden gebracht. Bij deze ook mijn complimenten en welgemeende dank voor allen die zich ingezet hebben om deze loop tot een waar feest te maken. Speciaal denk ik hierbij aan Cor van Haaren; ik kan mij niet aan de indruk ontrekken dat Cor zich speciaal voor deze loop de laatste tijd het vuur uit de loopsjoon gelopen heeft.
Het rondje dat Willem uitgedacht had ging via de
Brunssummerheide, naar Ubachsberg,
Gulpen, Valkenburg en Klimmen en zo weer terug naar Heerlen/ Hoensbroek. Met
deze plaatsnamen kun je nog alle kanten uit. Onderweg moesten ook een aantal
heuveltjes beklommen worden. Het feit dat deze heuvels allemaal een naam
gekregen hebben rechtvaardigt het vermoeden dat dit grote jongens zijn. De revue
zullen in ieder geval passeren: de klim naar Ubachsberg, de klim naar Trintelen,
de Eyserbosweg, de Gulpenerberg, Dolsberg,Sousberg, Keutenberg
en Wilhelminaberg. Omdat dit nog niet genoeg is heeft deze krasse knar ook nog
de trappen naar de Kluis en naar Walem in het parkoers opgenomen. Alles bij
elkaar 2234 meter omhoog. Over een gezellig en uitdagend verjaardagsfeestje
gesproken!
Bescheiden als Willem is wordt dit de op één na zwaarste tocht van Nederland genoemd. Bij deze meld ik mij dan ook af voor de zwaarste tocht van Nederland!
In schemavorm ziet het een en ander er nog vrij onschuldig uit. Wat mij wel opvalt is dat de pieken in het hoogtegrafiekje het aantal genoemde bergen in ruime mate overtreffen.
Regelmatig ben ik Willem de laatste tijd tegen gekomen; bij iedere ontmoeting vertelde hij trots dat hij weer een heuveltje of een partij trappen of een andere uitdaging ontdekt had die hij aan het parkoers ging toevoegen. Ook Cor beschreef regelmatig zijn belevenissen tijdens het verkennen en uitzetten van het parkoers en sloot zijn relaas steeds af met "het is een mooi maar zeer zwaar parkoers".
Supergemotiveerd ben ik zaterdagochtend richting Hoensbroek getogen. Het weer was iets minder dan de rest van de week, maar er was wel droog weer voorspeld. Het startpunt lag een kleine 8 kilometer van mijn huis dus ik heb nog serieus overwogen om in plaats van in te lopen naar de start te joggen (grapje). Mijn doelstelling voor vandaag was uitlopen. Punt. Tijd was niet belangrijk. Aangezien voor deze loop 10 uur stonden moest dit te doen zijn. Daarnaast had ik mij voorgenomen om mij niet te verlopen.
In de sporthal aangekomen druppelden ultralopers uit Nederland (van Groningen tot Nieuw Vennep tot Maastricht), België en Duitsland binnen. Veel van de grote namen uit de ultrawereld waarover je steeds leest in de verslagen waren live aanwezig. En ik als eenvoudige schravelaer mocht hier tussen meelopen.
Het startnummer was zeer bijzonder.
Willem had voor iedere loper een startnummer gemaakt met zijn eigen foto erop. Dit is een mooi voorbeeld van met hoeveel zorg en liefde deze loop georganiseerd was.
Na de start zette de meute (37 atleten) zich in beweging richting Brunssummerheide.
Het eerste stuk hoefde ik niet op de linten van de bewegwijzering te letten omdat de groep nog heel dicht bij elkaar lag. Ik kon dus gewoon de lopers voor mij volgen. Na ongeveer 3 kilometer ging dan ook de hele groep de fout in. Het mooie hiervan was dat toen op eens de laatste lopers voorop liepen en de snelle jongens even achteraan. Ook dit is een van de bijzondere charmes van dit type lopen.
De Brunssummerheide blijft toch een gebied met een welhaast on-Nederlandse schoonheid.
Henk Sipers die net terug was van zijn avonturen in de Sahara was weer helemaal in zijn element.
Na een stukje op de heide gelopen te hebben werden we weer ingehaald door een aantal koplopers die een van de lintjes gemist hadden.
Deze foto is genomen bij het eerste verzorgingspunt rond km 17. Mijn grote grijns toont duidelijk aan dat ik het erg naar mijn zin heb.
Deze foto heeft me tevens doen besluiten om mijn baard (dat grijze spul rond mijn mond) te doen verwijderen.
Tot mijn groot genoegen stond ook bij deze
post Simon Blok.
Later in het parkoers (rond km 47) ben ik Simon samen met zijn Leny nog
een keer tegen gekomen.
Volgens mij hebben zij samen ook even het rondje gelopen.
Je ziet ook dat iedereen rustig bij zo'n post genoot van de uitstekende verzorging. Er werd wat verteld en een slag gelachen.Toch heel wat prettiger dan bij de snelle lopen waar iedereen tijdens het lopen een beker drinken grijpt, hollend drinkt en vervolgens de beker ergens op straat gooit.
De verzorging was meer dan perfect. Naast
alle soorten drinken, was er peperkoek, koekjes, zoutjes, fruit, vlaai en
pudding met slagroom.
En dit uiteraard in ruime mate. Het woord verzorgingspost zal dan ook veranderd
moeten worden in verwenpost.
Bij de afdaling van (ik dacht) de Fromberg
is John Bouwens helaas gevallen. Gelukkig kwam Willem net langs met zijn auto en
kon hij Prisca helpen met zijn verzorging. Nadat John even bij Willem in de auto
plaats genomen had konden wij met een groepje van 5 lopers onze tocht vervolgen.
Wij moesten door een weiland. Langs een stuk prikkeldraad. Aan het einde van het
weiland zagen wij weer een lintje. Er was ook een stegelke om het weiland te
verlaten.
Helaas aan de verkeerde kant van de prikkeldraad. Iedere loper had zijn eigen
oplossing voor dit probleem; onder de prikkeldraad, over de prikkeldraad,
teruglopen etc. Uiteindelijk waren wij allemaal aan de goede kant van de
prikkeldraad. De logica van de lintjes volgend moesten wij naar rechts. Na het
beklimmen van een forse heuvel viel ons het ontbreken van linten wel erg
op.
Dus eerst alle vier de mogelijkheden van de viersprong bestudeerd. Een stukje
terug. Weer omhoog. Uiteindelijk besloten de meeste van de groep dan maar weer
terug te gaan naar de prikkeldraad.
Roger Kempinski ( komt uit de buurt) en ik
(stronteigenwijs) besloten de andere kant uit te gaan. Wij hebben dus lekker een
extra berg omhoog gevonden die Willem nog niet kende.
Uiteindelijk zijn wij met een behoorlijke omweg weer op het parkoers gekomen.
Dat zoiets verbroederd is op onderstaande foto te zien.
Wij waren toch wel blij om uiteindelijk de route weer gevonden te hebben.
Zo te zien kwam er weer een verzorgingspost en dan ben ik niet te houden. Dit was de eerste post met puddinkjes met slagroom.
Hier leert Willem mij even hoe het werkt met lintjes en verlopen en zo. Zeer leerzaam.
Trots kon ik laten zien dat het verkeerd vastpakken van prikkeldraad heel interessante sporen achterlaat.
Zo zie je er dus uit na 49 kilometer loopplezier. Ik kreeg er steeds meer lol in. Helaas was ik vanaf dit punt alleen en kon het grote verlopen dus beginnen. Ruim een kilometer na dit punt kwam ik weer op een driesprong en zag ik geen lintjes meer. Na mijn ervaring 20 kilometer terug was het voor mij duidelijk dat ik in geval van twijfel maar een ding doen kon en dat was terug lopen tot het laatste lintje en vanaf daar mijn ogen en mijn verstand gebruiken. Laten we maar zeggen dat het aan mijn ogen ligt want toen ik uiteindelijk aan kwam had ik volgens mijn gps net geen 75 kilometer gelopen ipv 68. En nu ik mijn route met die van Willem vergelijk zie ik dat ik met name op het laatste stuk een paar heel interessante extra lusjes heb ingebouwd.
Na 7:31:08 werd ik voor mijn inspanningen met onderstaand uitzicht beloond.
Boven verwachting fit heb ik vervolgens een lekker douche genomen. Toen ik later vroeg waar iedereen was begreep ik dat er pas vijf lopers voor mij binnengekomen waren. Schijnbaar heb ik ondanks het feit dat ik af en toe een lintje over het hoofd heb gezien dus toch goed mijn best gedaan. De tarwe-bokbiertjes die voor Willem op de tafel staan hebben mij zeer goed gesmaakt.
Het moge duidelijk zijn dat ik mij weer kostelijk geamuseerd heb. Ik geloof dat ik nog meer van dit soort verjaardagsfeestjes wil mee maken. Mooi is ook dat vrijwel iedere loper bij het afscheid zei: "Tot in Texel".
Op weg naar huis heb ik in de auto volle borst gezongen "Wie schjoen os limburg is"
