In juli heb ik plezier mogen beleven tijdens de Ronde van Amsterdam en tijden de Georgsmarienhütter Null
http://members.home.nl/funrunner3/index.html
07-07-07 is een datum die bij veel mensen de aanleiding is
om iets speciaals te doen. Van Live Earth tot bruiloften. Dit laatste lijkt mij
trouwens een heel aardige methode om de kans dat je je trouwdatum vergeet iets
te verkleinen.
Ik had de Ronde van Amsterdam op mijn programma staan. Voor mij was het de derde
keer dat ik aan dit feest mocht deelnemen. De beide eerdere deelnames waren voor
mij zeer memorabel. De
eerste keer
was mijn eerste loopje boven de zestig km. Bij
nummer 2 heb ik
de grootste stommiteit (halverwege al zo verbrand door de zon dat de blaren op
mijn benen stonden) in mijn loopcarrière tot nu toe begaan.
Nummer drie had so wie so nog iets extra’s omdat het de derde loop in de 4 jaargetijdenloop van Willem Mütze was. Als we het dan toch over mijn stommiteiten hebben; de tweede loop van Willem had ik gemist omdat de marathon van Rotterdam zonodig moest lopen. In het verslag van Theo Kuijpers is te lezen “….hij zal niet dezelfde fout zijn begaan dan de andere Henk uit Munstergeleen die wel in Rotterdam van start ging , maar hier meer spijt van zal hebben dan de haren op zijn hoofd.” Theo had dit heel goed gezien. Eerlijk gezegd zou ik willen dat ik zoveel haren op mijn hoofd had als ik spijt heb dat ik niet in Castricum ben gaan lopen.
Onderstaand de route. Zet de afspeelsnelheid maar op 100x
en de zoominstelling zo veel mogelijk naar rechts.
Willem is een organisator die werkelijk alles voor zijn lopers doet.
Een aantal
4 jaargetijdenlopers (Jan Nabuurs, Theo Kuijpers, Jos Broersen, Bram van der
Bijl) moesten even de Swiss Jura Marathon lopen. Dit is trouwens een heel
eufemistische naam voor een 7 daags loopje van 350km. Dus regelt Willem even dat
zij een week eerder kunnen lopen. Hij bood mij spontaan aan om mij thuis te
komen ophalen. Dit noem ik nog eens service. Dus als Mario Kadiks of Ivo
Opstelten aanbieden om mij thuis op te halen ben ik wellicht toch nog genegen om
volgend jaar Rotterdam te lopen.
Dus perfect conform afspraak stond Willem om half zes (dus 5.30 uur) bij mij
voor de deur. Omdat ik nog even een stapeltje calorieën moest weg werken,
betekende dit dat ik dus om 4:30 mijn bed uit mocht. Zodoende kon ik extra lang
genieten van mijn eerste vakantiedag. Rijkswaterstaat had besloten om de A2 rond
Eindhoven af te sluiten; maar Willem en ik hadden besloten dat dit voor ons niet
van toepassing was. Zodoende hebben we in plaats van dat vervelende stukje
autoweg rond Eindhoven ook heel wat stukjes van de binnenstad van Eindhoven
kunnen bewonderen.
Uiteindelijk waren we mooi op tijd in Diemen.
Willem had weer prachtig gepersonifieerde startnummers
gemaakt en kon hier nog even de laatste hand
aan leggen.
Rustig aan druppelden vele grote mannen uit het ultrawereldje binnen.
Het was mooi om te zien dat er nog 11 na-aanmeldingen kwamen. Als ik het goed
begrepen heb begint het deelnemersaantal de 40 te benaderen. Gelukkig beginnen
steeds meer lopers dit soort feestjes te waarderen. Helaas voor Willem betekende
dit dat hij nog even 11 persoonlijke startnummers mocht bijmaken. Ondanks het
feit dat hij inmiddels 50 is ging dit met een tempo dat een twintigjarige
secretaresse niet zou misstaan. Om Willem even te laten bijkomen is de start
verschoven van 9:00 naar 9:10. Prachtig was wel dat hierdoor een aantal lopers
hun calculaties moesten aanpassen. Een van de grootste uitdagingen van deze loop
is het veerpont dat precies om de 20 minuten vertrekt en absoluut niet van plan
is om ook maar 5 seconden later te vertrekken. Op dit punt kom ik later nog even
terug !
Zoals reeds gezegd was het mijn derde deelname. De eerste deelname was de
grootste verrassing omdat ik als Limburgse dorpsjongen een beeld had van
Amsterdam, maar dit bepaald niet te associëren was met het begrip natuurloop.
Dus ik had mijn ogen uitgekeken. Uiteraard had ik dit ook gedaan toen ik de
eerste keer in mijn leven “het echte Amsterdam” te zien kreeg. Maar de
hoeveelheid en afwisseling van natuur en ruimte had een behoorlijke indruk op
mij achtergelaten. Dit ik ook af te meten aan de grote hoeveelheid foto’s bij
mijn verslag. Ik was dan ook blij dat bij mijn tweede deelname die indruk zeker
niet teniet gedaan werd en dat ik weer een heleboel mooie nieuwe dingen te zien
kreeg. Zodoende was ik ook heel benieuwd of ik nu weer iets nieuws kon ontdekken
of dat ik het nu eindelijk gezien had. Zeker omdat Bram van der Bijl vorig jaar
wel een aantal zeer
opmerkelijke observaties deed die mij geheel ontgaan zijn maar wel
bevestigen dat “het echte Amsterdam” tot in de natuur doorgedrongen is.
Dus met al mijn zintuigen op scherp gingen wij van start. Naast het willen
genieten van de omgeving was ik er ook op gebrand om mij niet te verlopen. Want
eerlijk is eerlijk de route was prima gepijld. Dus als het misging was dit
alleen maar aan mij zelf te wijden .Heel bewust had ik mij voorgenomen om lekker
rustig te lopen. Dit was immers mijn eerste vakantiedag. Dus na 1 kilometer liep
ik al met 3 andere lopers aan kop, was de gemiddelde snelheid boven de 12 km/h
en hadden we ons al een keer verlopen.
Vrij vooraan is er een punt waar je van het pad af moet en vervolgens een brug
op moet, dan via die brug de Amstel moet oversteken en dan aan de ander kant
langs de Amstel moet teruglopen. Laat nu juist op dat punt een onopvallende
politiepatrouille aan het werk zijn geweest. En laat nu die hun patrouilleauto
precies met het voorwiel op de pijl, die aangaf dat je daar van het pad af en de
brug op moest, zijn gaan staan. Ik ben benieuwd of er nog lopers zijn die op
grond hiervan in de gelegenheid gesteld zijn om recht door te lopen en het
centrum van Amsterdam te bezichtigen.
In 2005 kwam ik toevallig samen met Prisca Vis, Liel Otten en Ruud Nijhuis als
eerste over de eindstreep. En tot mijn groot genoegen liep Ruud nu opeens weer
naast mij. Tevens liepen in dit groepje Jelle Bolte en Peter Zuidema. Dit ging
best lekker samen. Peter was even een rustig duurloopje aan het doen ter
voorbereiding op de 24 world challenge in Canada; dus liep Peter rustig zijn
eigen tempo. Uiteindelijk liep ik tot circa km 28 met Ruud en Jelle; heel
verrassend voor mij om te zien dat ik relatief gemakkelijk met twee lopers
meeliep die beiden 30 kilo lichter zijn dan ik.
Omdat ik inmiddels ruimschoots
gebruik gemaakt had van 2 uitstekende verzorgingsposten moest ik even een
sanitaire stop maken. Dus kon ik daarna wat meer afstand nemen van Ruud. Jelle
had post twee overgeslagen maar door wat oriëntatie problemen rond station
Sloterdijk waren hij en Ruud op een paar honderd meter voor mij. De jongens
waren zo snel dat zij ( en ik dus ook) al langs km 30 waren voordat Willem er
was om zijn extra verzorgingspost op te bouwen. Vorig jaar had ik het genoegen
om hier kennis te maken met bionade. Helaas is mij dit genoegen dit jaar dus
ontgaan.
Inmiddels ging het richting veerpont. Volgens mijn telling moest dit pont op km
34 liggen. Hiervan uitgaande betekent dit dat om het pont van 12:00 te halen er
een kleine 3 km boven de 15 km gelopen zou moeten worden. Dit leek mij verre van
verstandig. Ik zag ook de mannen op een kleine 200 meter voor mij duidelijk
inhouden, dus zij waren ook te de conclusie gekomen dat het de boot van 12:20
zou worden. Toen Jelle en Ruud zicht kregen op de aankomst steiger zal ik hun
opeens over gaan tot een sprint. Dus zag ik mij ook genoodzaakt een
intervaltraining van 1000 meter in te lassen. Jelle en Ruud sprongen op de boot
en ik sprong over de slagboom. Als beloning voor deze atletische topprestatie
sloot de kapitein het hek van de boot letterlijk voor mijn neus. Na een hi-five
van mij konden de mannen hun overtocht beginnen. Echt blij werd ik hier niet
van…
Ik mocht dus 19 minuten en 59 seconden in het wachthuisje gaan zitten. Uiteraard
hoort dit allemaal bij zo’n loop. Toch heb ik een paar minuten van die 19
minuten bedenktijd nodig gehad om de humor hiervan in te zien. Na ruim 5 minuten
kwam de begeleider van Henk ?. Door dat ik geen gebruik had kunnen maken van de
verzorgingspost op km 30 zat ik niet echt ruim in mijn drinken. Gelukkig bood
deze super aardige man mij spontaan iets te drinken van Henk aan. Henk blijft
Henk immers. Dit is wel zo super aardig. Als ik er straks achter ben over welke
Henk we het hebben zal ik dit ook zeker in orde maken.
Voordat de volgende boot vertrok waren ook Peter Zuidema en Ferry van den Ent
gearriveerd. Het grote voordeel van deze hele actie was dat het volgende stuk
van de tocht in het gezelschap van Peter kon lopen. Ik denk dat het voor mij erg
goed geweest is dat ik tot kilometer 55 met Peter heb mogen mij lopen en heb
kunnen profiteren van zijn perfect vlakke tempo en het feit dat hij opmerkelijk
bedreven was in het opsporen van de routepijlen. Dit is werkelijk perfect
gegaan. Alleen bij de verzorgingspost rond km 40 in het Twiske ging het even
mis. Bruisend van de nieuwe energie vlogen wij weg; toen ons na verloop van tijd
opviel dat er geen pijlen meer waren hebben wij toch even moeten zoeken.
Gelukkig zagen wij dat Ferry er aankwam en niet zoals wij na de post rechtdoor
ging, maar meteen na de post rechtsaf. Dus hadden wij van een stukje Twiske
kunnen genieten dat de rest van de lopers onthouden was.
Als beloning voor het feit dat wij zo goed ons best gedaan hadden heeft Willem
ons nog verrast met een extra post. Uiteraard had dit niets te maken met het
feit dat wij te snel waren voor de 30 km post. Naast het drinken kreeg ik ook
nog een familievoorraad zoute koekjes. Omdat ik het niet netjes vind om met
volle handen te lopen heb ik die allemaal in mijn mond gestopt. Het is heel
apart lopen terwijl probeert om dat spul netjes kauwend weg te werken.
Uiteindelijk heb ik genietend van al het moois wat de conglomeratie Amsterdam te
bieden heeft mijn tocht volbracht. Toen station Diemen in zicht kwam zag ik dat
ik deze editie waarschijnlijk net onder de zes uur volbrengen kon. Dus heb ik
mijn sprint moeten inzetten en volhouden tot aan de tafel van Willem in het
gebouw de Schakel.
Samenvattend: dit was weer een schitterende tocht; leuke mensen ontmoet;
prachtige en verassende natuur gezien; goed gepresteerd en mij kostelijk
geamuseerd. Dan te bedenken dat dit pas de eerste dag van mijn vakantie was, dus
dit belooft iets voor de rest van de vakantie.
Bovendien waren deze keer mijn benen niet verbrand; wel mijn hoofd en mijn nek…
Voor de statistiek Jelle was nummer 1 in ik dacht 5:38, Ruud 2 in 5:54; Peter 3
in 5:58 en ik 4 in 5:59. Ik was super tevreden zeker omdat ik oorspronkelijk van
plan was om te finishen in 07:07:07. Maar 4e worden bij de 4e editie vind ik
eigenlijk nog mooier.
Uiteraard kan ik een geweldig verhaal ophangen dat ik eigenlijk 20 minuten
sneller gelopen heb, maar dat is kompleet gelul. Ik ben 5:59 uur binnen gekomen
nadat ik vertrokken ben. Dat ik door mijn eigen stommiteit 20 minuten in een
bushokje (of is het boothokje ) heb moeten zitten is jammer maar een feit. En
als ik de boot gehaald had was ik Peter niet tegen gekomen en was ik misschien
heel wat later binnen gekomen.
www.rollfing.de/niederlaendisch/auchbeissennl.html
Volgende week vertrek ik voor de eerste keer in mijn leven
voor een strandvakantie naar een warm en ver land. Uiteraard neem ik mijn
loopschoenen NIET mee. Immers de afstanden tussen de relevante locaties (kamer,
zwembad, strand en restaurant) kan ik allemaal overbruggen zonder gebruik te
maken van mijn loopschoenen.
Om het lopen niet te verleren heb ik besloten om vlak voor mijn vertrek nog even
een loopje te doen. Mijn keuze is gevallen op de Georgsmarienhütte Null lauf
(hierna GM Null).
Ik heb een schat van een echtgenote die er helemaal geen problemen mee heeft dat
ik af en toe een loopje doe. Soms stelt zij echter wel eens heel goede vragen
over mijn loophobby. Dat ik nog even vlak voor de vakantie een stukje wilde
lopen leek haar een prima idee. Haar was echter niet helemaal duidelijk waarom
ik helemaal naar Georgsmarienhütte moest gaan om te lopen. Mijn antwoord dat ik
niet naar Georgsmarienhütte maar naar Kloster Oesede ging was geen afdoende
verklaring. Ook kon ik niet komen met allerlei verhalen dat dit zo’n mooie loop
was ( jij loopt toch alleen maar loopjes die je mooi en leuk en zwaar vindt).
Bij deze dan een nieuwe poging. De zomer versie van de GM Null start op
zondagmorgen om 6.00 uur. Kloster Oesede ligt ruim 275 kilometer van mijn huis.
Om op tijd aan de start te verschijnen zou ik dus rond 2 uur ’s nachts moeten
vertrekken. De kans dat ik dan uitgeslapen aan de start zou verschijnen achtte
ik niet erg groot. En midden in de nacht opstaan lijkt mij ook niet zo’n
geschikte bezigheid voor mijn vakantie. Dus moest ik wel kiezen voor het
“totaalpakket” van de GMNull (Gymzaalovernachting, Nullen Diner om 20.00 uur,
ontbijt vanaf 4:30 uur, deelname aan de loop, routeverzorging, met Nullen feest
erna, verschillende drankjes, medaille en oorkonde voor € 16,00). Dit was met
name van belang voor het op waarde kunnen schatten van mijn aanstaande vakantie.
Door de Gymzaalovernachting krijg ik nu eindelijk een maatstaf om de kwaliteit
van ons hotel te toetsen. Het Nullen Diner, het ontbijt om 4:30 en de
verschillende drankjes waren die ideale norm om het aanstaande all-inclusive
pakket te kunnen beoordelen. Aangezien bovendien vrijwel alle deelnemers
Duitsers waren kreeg ik ook nog de kan om mijn Duits een beetje te oefenen en
dat kan op vakantie altijd van pas komen.
Bovenstaande heldere redenering heeft mijn vrouw volledig overtuigd; dus kon ik
na een hartstochtelijke afscheid van mijn geliefde echtgenote en kinderen de
reis naar Duitsland ondernemen. Het enige jammere was wel dat ik hierdoor een
bezoek van mijn schoonouders misliep. Maar ja: je kunt niet alles hebben in je
leven.
Ik
ben de laatste jaren een enorme hekel aan het krijgen aan het autorijden. Als ik
het echt niet kan vermijden probeer ik in ieder geval met iemand samen te
rijden. Ik was dan ook verheugd dat ik de reis naar de GM Null samen met Willy
Jonkers kon ondernemen. Dus nadat ik Willy opgehaald had verliep de reis zeer
voorspoedig. Gezellig keuvelend waren we dankzij de mevrouw van de GPS precies
op de geplande tijd in Koster Oesede. Na het drinken van een flesje Duitse aan
het reinheitsgebot onderworpen sportdrank werden we verzocht om aan te schuiven
aan het Nullen Diner. Mijn derde bord macaroni smaakte net zo goed als mijn
eerste.
Als toetje kregen we een alleraardige speach van organisator Georg Rollfing (
der Obernull). Na wat gekeuvel en het op peil brengen van onze vochtreserves
konden we ons slaapplekje in de Trunhalle gaan opzoeken. Tijdens
mijn eerste deelname aan de GM Null vond ik het slapen in de Trunhalle nog
spannend en leuk. Deze keer vond ik het minder prettig. Ik heb amper een oog
dichtgedaan. Positief hieraan is wel dat ik inmiddels perfect het merk
loopschoenen kan herkennen aan het geluid dat ze ’s nachts op de vloer van een
Gymzaal maken. Daarnaast wordt ik ook uitermate bedreven in het inschatten van
iemands p.r. op de marathon op grond van de intensiteit en de toonhoogte van
zijn gesnurk.
Uiteraard hoort dit er allemaal bij en is ook weer een van de charmes van zo’n
loop. Echt uitgeslapen zat ik dus niet om 4:30 aan het ontbijt. Doordat ik amper
geslapen had was mijn lichaam wel perfect in staat geweest om de spaghetti te
verteren en had ik dus weer genoeg ruimte om de mensen die het ontbijt verzorgd
hadden niet teleur te stellen.
Het hele concept van deze loop spreekt mij enorm aan. Het is een mooie, goed
verzorgde maar ook pittige loop waarvan iedere loper op zijn manier kan
genieten. Want iedereen die 50 kilometers en 882 hoogmeters aflegt die levert
toch een prestatie die respect afdwingt. Hieraan doet het ontbreken van
startnummers en tijdsregistratie absoluut niet af. In tegendeel, naar mijn
mening ligt hier voor een aantal lopers een kans om ook eens aan dit deelgebied
van de loopsport te proeven zonder de druk van uitslagen e.d..
Het feit dat dit nu al de 40e editie van deze loop was dan dat er volgens mijn
schatting meer dan 150 deelnemers waren spreekt ook boekdelen.
Met rasse schreden ging de klok richting starttijdstip. Inmiddels was ook Willem
Mütze gearriveerd. Om 5:30 vertrok de eerste groep lopers en de rest vertrok om
6:00. Dit is ook weer iets moois van het concept; als je je als loper onzeker
voelt over het feit of je binnen de limiet binnenkomt dan start je toch gewoon
eerder. Willem, Willy en ondergetekende voegden ons bij de 6 uurs groep en het
feest kon ook voor ons beginnen. Om straks op de gebruikelijke manier inzicht te
kunnen geven in de gelopen route zette ik trouw bij de start mijn gps aan.
Helaas gaf deze meteen de geest. Dus nu moet ik wel in december terug om een
gps-bestandje te maken voor mijn volgende GM null verslag.
Het gebied rond Georgsmariënhutte heeft enorm veel te lijden gehad van de voorjaarstorm Kyrill. Herhaaldelijk werd dan ook verteld dat hele stukken van het parkoers onherkenbaar zouden zijn. Het gebied was ook pas sinds 2 weken weer voor wandelaars vrijgegeven. Sterker nog, er waren hele stukken waar de toegang normaliter nog verboden is. Speciaal voor de loop was hier vandaag door de instanties toegang verleend. Nu heb ik een vrij groot hoofd maar inmiddels herinner ik mij niet meer alle details van alle lopen. Ik zou echt niet durven te zeggen of ik hele bossen mis. Het was nog steeds een erg mooie natuurloop door een prachtig gebied. Wat mij wel opviel is dat de bosbouwers wel erg grondig hun werk gedaan hadden. Mij bekroop het gevoel dat zij om het zekere voor het onzekere te nemen heel wat extra bomen gekapt hadden. Omdat zij hierbij gebruik maken van erg groot en zwaar materieel was met name de ondergrond erg kapot gereden en dus voor mij erg onprettig om te lopen. Ik denk ook dat de toegang normaal ontzegd werd omdat die grote machines daar aan het werk waren.
Kortom het lopen was voor mij dus weer een echte uitdaging waarbij mijn enkels
het behoorlijk zwaar te verduren hebben gehad. Maar dit mag de pret absoluut
niet drukken. Na 5:05:39 was voor mij het feest voorbij en had ik er weer 50
kilometer bij op mijn teller en….. een hoop plezier gehad.
Tenslotte sommige stukken van de route zijn genoemd aan een loper; het onderstaande mag dan ook niet onvermeld blijven.
