Na een erg geslaagde eerste kennismaking in augustus 2007 stond de "Decke Tönnes" weer op het programma. De vorige keer was het hartje zomer en ik had erg veel zin om dezelfde tocht nu eens hartje winter te lopen. Of om het anders te zeggen ik heb de afgelopen loopjes genoten van de modder maar een stukje door de sneeuw leek mij bepaald niet verkeerd. Al was het maar om mijn loopschoenen thuis te kunnen herkennen aan hun kleur in plaats van de dikte van de modder laag.
De foto's van de eerdere februari edities beloofden precies wat ik zocht. Nu zijn wij in de winter van 2006 niet echt op ouderwets winterweer getrakteerd maar2 dagen voor de wedstrijd werd Nederland opgeschrikt door een weeralarm. Het zou enorm hard gaan sneeuwen. Het heeft ook op donderdag -zeker in bepaalde gebieden van Nederland - hard gesneeuwd. Maar bij ons in het zuiden was het donderdagavond helaas niet wit meer. Maar goed misschien in de Eifel wel.
De loop was op zaterdag. De start was op de uiterst aangename tijd van 13.00 uur. Uitgaande van een reistijd van 5 kwartier was dit voor mij dus uiterst relaxed te noemen. Dus uitslapen, koffiedrinken, zoeken naar wat ren-spullen en naar buiten naar het weer kijken. Helaas regende het bij ons. Dit was volledig conform de weersvoorspellingen. Die beloofden voor de middag en voor de regio Euskirchen een combinatie van regen en buien. Kortom weer geen schone schoenen maar weer een laagje extra modder op mijn schoenen. Gelukkig kon ik mijn vrouw nu uitleggen dat die modder echt niet mijn schuld was; ik had immers bewust een loopje in maagdelijke sneeuw uitgezocht.
Dus op mijn gemak naar Euskirchen gereden. Zorgen over verkeerd rijden hoefde ik mij niet te maken. Ik ben namelijk sinds kort ook de trotse eigenaar van een navigatie apparaat in de auto. Om door te veel gebruik hiervan mijn kennis van de directe omgeving niet te verliezen heb ik dit apparaat pas ter hoogte van Heerlen op de autoweg ingeschakeld. Ik kwam dan ook tot de conclusie dat ik de software met verkeerde kaart in het apparaat gestopt had. Van Duitsland alleen de hoofdwegen. Gelukkig kon ik mij herinneren dat ik op een zijweg van de Billiger strasse moest zijn. Deze straat kende de meegebrachte kaart wel. Sterker nog hij (of zij?) kende zelf drie Billiger Strassen in Euskirchen (zal wel iets met de naam te maken hebben). Uiteraard koos ik uit de drie mogelijkheden die straat die het allerverste van mijn bestemming lag. Ik weet het is een gave. Ter plaatse heb ik dit probleem met behulp van ouderwets de weg vragen prima kunnen oplossen en was ook mooi op tijd ten huize van Andreas Butz.
Het weer onderweg wat But. Regen, regen en regen. Ik was er ook van overtuigd dat ik dan ook de enige gek zou zijn die met zo'n weer 4,5 uur zou gaan lopen. Toen ik aankwam was het droog. Sterker nog in de richting waarin wij zouden starten waren zelfs een aantal blauwe gaten in het zwerk te zien. Toen pas realiseerde ik mij ook dat dit volstrekt logisch is. We hebben het immers over de Decke Tönnes loop. Een loop dus naar het kapelletje van sint Antonius, de beschermheilige van de marathonlopers.
Toen ik circa 10 minuten voor 13.00 uur aan kwam was ik de enige loper. Binnen 5 minuten kwamen letterlijk uit alle windrichtingen lopers. Ik zag steeds meer bekende gezichten. Willem Mütze en Heinz Jäckel waren ook weer van de partij. De Decke Tönnes is een groepsloop waarbij de hele groep bij elkaar blijft en met een gemiddeld tempo van 6 minuten per kilometer loopt. Omdat de route nergens aangegeven wordt moet je ook wel bij de groep blijven, anders loop je het risico dat je nog hele andere stukken van de Eifel te zien krijgt. Bovendien is de kans dat je dan weer bij je auto terugkomt niet al te groot. Willem en Heinz zouden een groep met een wat rustiger tempo gidsen. Ik heb al enorm veel bewondering voor deze twee kilometervreters. Maar het feit dat zij deze moeilijke route uit hun hoofd kenden deed hen nog meer in mijn achting stijgen.
.JPG)
Na de gebruikelijke groepsfoto konden we gaan starten.
.JPG)
Omdat ik op de groepsfoto wel erg in de verdrukking sta hierbij een portret voor de fans. Je ziet dat ik optimaal voorbereid ben: GPS, Hartslagmeter, Camelbak, Regenjas en wintermuts.
.JPG)
Zoals te zien is ontbrak de sneeuw. Gelukkig kregen weer daar weer de nodige modder voor terug.
.JPG)
De uitzichten waren weer geweldig.
.JPG)
.JPG)
Zoals je kunt zien is dit een geweldig leuk landschap om in te lopen. Als je hier echter oriëntatiepunten moet zoeken....
.JPG)
Gelukkig hadden ze ook er voor gezorgd dat het af en toe een klein beetje berg opging. Uiteindelijk moest je circa 880 meter omhoog. De loper die je hier ziet is Günter Meinhold. Hij was zo vriendelijk om mij te begroeten met de vraag "Gehst Du heute wieder im Slam liegen?". Mijn mooie actie tijdens de SM was hem dus ook niet ontgaan.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Aan dit plaatje zie je het verschil in aanpak tussen Belgische en Duitse natuurlopen. In Duitsland loop je onder langs zo'n rots partij. In België sturen ze je hierlangs omhoog.
Om het echter niet te gemakkelijk te maken had de Januari storm er voor gezorgd dat een aantal paden door omgewaaide bomen versperd waren. Dit vergde wel enige klim en kruipvaardigheden van de lopers.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Onderstaand de groepsfoto's bij de Decke Tönnes Kappel.
De foto van de eerste groep komt nog.
.JPG)
Een aantal van de lopers hebben zich bij het acht kilometerpunt bij de groep gevoegd, daarna zijn er een aantal lopers bij kilometer 16 mee gaan doen. Na de Tönnes hebben een aantal lopers de groep verlaten.
.JPG)
Na de DT ging het eerst een flink stuk berg af. Aan het bord te zien, en aan mijn bovenbenen te voelen, waren dit felle dalingen.
.JPG)
Bij de Steinbachtalsperre hadden we ruim 31 kilometer genoten en hield een behoorlijk gedeelte van de groep het voor gezien.
Bij kilometer 36 kwamen we door een park en lag er een zeer indrukwekkende kasteelruďne. Deze blijkt gebouwd te zijn met de stenen van de eerste Romeinse waterleiding. Je ziet van dit lopen leer je ook nog wat.
Bij dit kruis heb je een schitterend uitzicht. Achter het kruis mag je 300 meter gaan dalen en dan door een dorpje nog eens ouderwets fel een stuk berg op. Uiteraard zie je dat de resterende lopers elkaar nog even willen testen.
.JPG)
Dit zijn de laatste paar kilometers en daar mag iedereen nog even in zijn eigen tempo zijn laatste beetje energie verstoken.
Uiteindelijk hebben volgens mij 8 lopers de gehele afstand gelopen. Ik zelf heb weer ruim 43,5 kilometer lopen genieten en kwam topfit na 4 uur 19 minuten weer bij het startpunt terug.
Willem met zijn groep had inderdaad toch wat moeite om de route te vinden en kwam na 6:01:23 en 45,6 km binnen.
Samenvattend: een belevenis die echt de naam Freundschafslauf meer dan waard is.
Dubbel, of misschien beter
geformuleerd ambivalent, was mijn houding ten opzichte van La Magnétoise. Ik heb
lang naar deze wedstrijd uitgekeken maar ook steeds iets gehad in de trant van
“is dit nog wel verstandig?”. Misschien juist wel door dat “spannende” gevoel
heeft deze wedstrijd steeds een wel haast magische aantrekkingskracht op mij
gehad. Dit heeft ook duidelijk te maken met mijn steeds op zoek gaan naar mijn
grenzen. Als ik mijn opmerkingen over magisch en aantrekkingskracht lees dan
moet ik toe geven dat de naam Magnétoise werkelijk briljant gekozen is.
Toch voor de duidelijk nog even terugkomend op “is dit wel verstandig”. De
afstand (65 km) en de hoogtemeters (een kleine 2000 omhoog) zijn alleszins
redelijk te doen. Zonder arroganter dan gewoonlijk over te komen: dit zijn nu
net de omstandigheden om mij eens lekker te kunnen uitleven. Mijn bedenkingen
zitten zuiver in het parkoers, meer specifiek de ondergrond. Als ik regelmatig
“op de rem moet” dan heb ik grote moeite om lekker te gaan draaien. Daarnaast
ben ik overdreven bang om te vallen en bepaald geen ster in het bergaf lopen.
Met name de laatste twee puntjes waren mijn bedenkingen voor La Magnétoise.
Gezien het soort parkoers en de weersomstandigheden van de laatste tijd kon je
wel tellen op behoorlijk gladde (lees griploze stukken). Daarnaast: een kleine
2000 meter omhoog worden ook beloond met een kleine 2000 meter omlaag.
Uiteindelijk is het toch de uitdaging die ik zoek, dus stond ik te popelen om
naar La Magnétoise te gaan. Hoe vaker ik dit woord schrijf hoe meer ik mij ga
afvragen waarom dit La en dus vrouwelijk is. Is dit een stille hint voor de
schoonheid van het parkoers ?
Ik was inmiddels in een mailwisseling geraakt met ultra grootheid Thijs van
Heugten. Stilaan had ik het euvele plan opgevat om te proberen zo lang mogelijk
in de wedstrijd bij hem in de buurt te blijven. Of om het anders te formuleren
het moment waarop ik uitsluitend de onderkant van zijn nieuwe trail schoenen te
zien zou krijgen zo lang mogelijk uit te stellen.
Thijs zou in de loop van zaterdag samen met Martin van Nieuwenhoven en onze
andere grootheid Jo Schoonbroodt in de camper afreizen naar Olne. Ik kon mij dus
al erop verheugen dat bij mijn aankomst op zondagmorgen een lekker kopje koffie
klaar zou staan. Helaas heeft door de ziekte van Martin dit mooie plan geen
doorgang kunnen vinden en kon ik dus fluiten naar mijn koffie.
Omdat wij uiterlijk om 7:15 uur te Olne verwacht werden kwam er van uitslapen
niet veel. Het is trouwens een vreemde gewaarwording als je in je auto stapt en
in je GPS de exotische bestemming Olne intikt en de machine je vertelt dat je
over 62 kilometer je bestemming bereiken zult. Als je dan bedenkt dat je op de
plaats van bestemming 65 kilometer gaat lopen begin je je toch te realiseren dat
de term lange afstandlopen toch wel van toepassing is.
Ik had de weersvoorspelling bekeken. De voorspelling was 90 procent kans op
regen. Tijdens de hele rit regende het dan ook keihard. Optimistisch als ik ben
dacht ik nog: dat zullen die 90 procent regen dan wel zijn en dan zal het de
rest van de dag wel droog blijven. Dit was wel erg optimistisch.
Uiteindelijk was ik mooi op tijd in Olne. Ik moet zeggen dat de ontvangst hier
altijd zeer warm is. Gelukkig had ik nu startnummer 7 en had ik dus aan twee
handen ruim voldoende om duidelijk te maken welk nummer ik vandaag op mijn rug
wilde.
Inmiddels was het ook een feest van herkenning met al die ultralopers. Thijs en
Jo waren inmiddels gearriveerd en ook Willem Mütze kwam met een brede grijns
binnen. Na wat gekeuvel ben ik naar mijn auto gelopen om mijn regenjasje te gaan
pakken. Want dit was wel het grote voordeel van dit zeikweer; je hoefde niet
lang na te denken over wat je aan moest doen. Ook iets op mijn hoofd was geen
overbodige luxe. Ik was er van overtuigd dat ik een pet in mijn jaszak gestopt
had. Helaas was dat ding niet mijn zakken terug te vinden. Ik kreeg dan ook
meteen van Willem een mooie nieuwe rode pet. Prachtig sociaal volk zijn die
ultralopers toch. Later kwam ik er trouwens achter dat mijn jas nog een derde
zak had. Zo leer je steeds bij.
De bedoeling was dat wij met de bus van Olne naar Magnée gebracht zouden worden.
De loop was dan van Magnée naar Olne terug alwaar de maaltijd klaar zou staan.
Tijdens de paar honderd meter van het chalet in Olne tot de startplaats van de
bus was iedereen al zeiknat. Geloof mij maar dat is geen prettig begin van en
loopje van een uurtje of acht.
De bus zou vertrekken om 7:15 stipt en de start was gepland voor 8:00 uur. Dit
schema klopte ook met mijn beleving van een kilometertje of 65 lopen. Tot mijn
verbazing bracht de bus de afstand terug naar een goede 8 kilometer. Laat ik nu
altijd gedacht hebben dat het dwars door velden etc. lopen altijd resulteert in
een aanzienlijk kortere afstand dan het volgen van verharde wegen.
In de bus heb in nog gezellig -in mijn beste Duits- zitten te keuvelen met
Günter. Hij vertelde dat hij tot zijn grote verdriet tussen de Magnétoise en de
6-uur van Stein zondag a.s. geen wedstrijd meer had. Spontaan is toen het idee
geboren dat hij met Willem en mij zaterdag a.s. zal meerijden naar de
Galgenbergmarathon. Toen ik hem in de loop van het gesprek kon uitleggen waarom
ik de marathon van Berlijn zo leuk vindt (30.000 Duitsers achter je laten en
ongein uithalen met de bakken met chocolade bij finish) zag je hem denken dat
het ritje van zaterdag wel eens erg gezellig zou kunnen worden.
De bus leverde ons in Magnée bij de kerk af. Hier voltrok zich een heel
opmerkelijk ritueel. Een groot aantal van de lopers stelde zich bij de struiken
rond de kerk op. Wat zij hier precies deden weet ik niet; het zal waarschijnlijk
iets met een letterlijke interpretatie van het woord zegenen te maken hebben
gehad. Uiteraard kon ik mij hierbij niet onbetuigd laten.
Na enige bemoedigende woorden van de organisatie kon het feest echt beginnen.
Bij het startnummer hadden we een briefje gekregen met een uitleg van de mannier
waarop de route aangegeven was.
“Bedankt om gekomen te zijn zo talrijk
Het zetten van bakens bestaat uit gele en zwarte bakens, en/of van de oranje
kleur fluo.
Het zetten van bakens wordt aan elke kruising geplaatst en door merken net
daarna bevestigd.
Eerbiedigt de natuur. Werpt niets aan aarde. Is voorzichtig bij de overtocht van
wegen.
Bedankt voor uw deelname en uw enthousiasme. Ik verheug me om u allemaal aan de
komst te herzien."
Perfect om te zien hoe de vrienden van Courirpourleplaisir hun best had gedaan
om zelfs voor die handvol ‘Ollanders’ de route duidelijk te maken. Voor de
goede orde: ik heb bovenstaand stukje overgenomen om aan te geven hoeveel zorg
en moeite de organisatie zich getroost heeft. Dit waardeer ik enorm. Hier
spreekt voor mij een stuk betrokkenheid waar een aantal bekende lopen iets van
kunnen leren.
Dit is het loopje waarmee wij ons vandaag mochten vermaken.
Als ik dit schema bekijk dan lijkt het nog al mee te vallen. Live zijn de
heuveltjes toch een heel ander verhaal. Met name de stukken bergaf waren veel
erger dan ik mij had kunnen voorstellen. Ik was ook heel blij dat ik met Thijs
liep en dat we de discipline konden opbrengen om er een mooie tocht van te maken
en te genieten van het schitterende landschap. Ook het feit dat als we deze loop
zonder kleerscheuren tot een goed einde zouden brengen en we weer een prachtig
kruisje op ons palmares zouden hebben was gewoon kikken. Na verloop van tijd
kwamen wij tot de conclusie dat wij circa acht uur nodig zouden hebben om van
deze tocht te genieten.
Tijdens de tocht kwamen we beide tot de conclusie dat het vrijwel niet mogelijk
was om aan mensen die hier niet liepen uit te leggen hoe zwaar dit parkoers was.
De overvloedige regenval had het toch al moeilijke parkoers omgetoverd tot een
uitdaging van de buitencategorie. Woorden schieten tekort. Ook foto´s geven
amper een goed beeld. Apropos foto´s, door het slechte weer had het geen nut om
fototoestellen mee te zeulen. Dus helaas in dit verslag ontbreken de
gebruikelijke plaatjes. Als gevolg hiervan ben ik dus verplicht om volgend jaar
terug te komen.
Met de regen viel het achteraf nog mee. Na de regen bij de start werd het vrij
snel droog. Rond kilometer 50 begon het weer keihard te regenen. Met name toen
ik lang de kruiswegstatie van het bedevaartsoord Banneux liep ben ik flink
gezegend. Kwestie van plannen dus.
Uiteindelijk ben ik tot de verzorgingspost bij kilometer 44 bij Thijs gebleven.
Thijs ging steeds beter lopen en mijn spieren werden steeds strammer. Door een
hoogst nodige sanitaire stop hebben wij onze succesvolle samenwerking tijdelijk
moeten opschorten
Tussen Thijs en mij zaten 2 andere lopers. Bij de extra verzorgingspost tussen
kilometer 55 en 56 was ik tot bij deze twee mannen gelopen. Bij deze post had ik
circa 6:50 op de teller. Volgens de mensen bij de post was het nog circa 9
kilometernaar de finish. Dus de geplande 8 uur was absoluut realistisch. Bij
deze niet geplande post heb ik mij te goed gedaan aan een paar lekkere glazen
cola. Uiteraard resulteerde dit vrij snel weer in een sanitaire stop. Helaas was
ik dus mijn beide medelopers kwijt en mocht ik weer op eigen kracht de route
gaan zoeken. Uiteraard draaide dit weer uit in een eigen interpretatie van de
route. Schijnbaar heb ik de unieke gave om mij op de meest idiote plaatsen te
verlopen. Rond kilometer 60 zit een behoorlijk lange en zware stijging. Aan het
einde hiervan presteerde ik het om in plaats van rechtdoor links af te gaan. Dit
resulteerde er in dat ik dezelfde berg weer afging en vervolgens weer omhoog.
Vervolgens kwam ik circa twee kilometer verder weer boven. Daar ben ik omdat ik
een oude routepijl vond weer links gegaan. Toen ik weer omlaag ging kreeg ik
sterk het gevoel dat ik bijna weer bij het 55 kilometerpunt was. Hier kwam ik
een groep wandelaars tegen. Deze hadden uiteraard geen renner gezien. Bovendien
kon ik hun route kaart ook zien dat ik redelijk uit de richting geraakt was. De
oplossing was dan ook weer simpel: terug. Dus even omhoog, de berg weer af en
weer op. Uiteindelijk zat ik na 65 kilometer weer op het 60 kilometerpunt. Zij
het dat ik de 60 kilometer berg niet één keer naar drie keer opgelopen was. Als
goedmaker heb ik hem ook twee keer extra af mogen lopen. Achteraf kan nu wel
zeggen dat ik als training voor Limburgs Mooiste eindelijk een zeventig
kilometer heb mogen lopen. Op dat moment was ik echter echt niet blij. Zeker
toen ik uiteindelijk zag dat waar ik mij verlopen had een redelijk duidelijk
punt was en ik deze stommiteit weer helemaal aan mezelf te danken had. Toen ik
weer op de goede route zat kwam ik weer dezelfde groep wandelaars tegen die mij
meteen vertelden dat zijn nu wel een aantal renners gezien hadden. Bleek dus dat
er een veel kortere weg van het punt waar ik mijn fout ingezien had tot op de
goede route was. Kort samengevat boven over de berg in plaats van onderlangs.
Het moge duidelijk zijn dat ik door deze ontdekking nog veel blijer werd.
Vanaf dat punt waren er nog 3 cadeautjes. Allereerst mocht ik door een aantal
weilanden fel omlaag. Niet normaal hoe glad nat gras kan zijn. Gelukkig waren er
inmiddels weer wat renners in de buurt zodat ik aan hun vloeken kon horen dat ik
niet de enige was die hiervan aan het genieten was. Toen kwamen er nog een
aantal trappen die grotendeels gevuld waren met modder. Echt gevaarlijk. Eenmaal
beneden even een leuk dorpje met een echte weg en toen als grande finale door
een soort rivierbedding met voldoende stenen en water omhoog. Vervolgens kwam
het chalet in zicht en kreeg ik vleugeltjes door het vooruitzicht op de warme
maaltijd. Na 8:36:03 kwam ik binnen. Met deze formidabele tijd was ik 67ste en
34ste in mij categorie. Ik had dus de geplande 8:00 helaas niet gehaald. Ter
compensatie had ik wel nog een paar honderd extra hoogtemeters en 5 extra
kilometers voor hetzelfde inschrijfgeld gehad.
Hoezo ´Ollander ´?.
Ik was wel - afgezien van een beetje last van mijn linkerenkel die een kleine
discussie met een stukje rots heeft gehad - opmerkelijk fit. Misschien ook niet
zo verwonderlijk als je de gemiddelde tijd per kilometer gaat berekenen.
Daarnaast heb eens voor de aardigheid op mijn hartslagmeter gekeken. Ik zag dat
ik circa 6.400 calorieën verstookt had. Leuk om te weten toch. O ja en sinds
lange tijd had ik ook weer eens blaren. Niet echt verwonderlijk als je zag hoe
nat ik was.
Voor de statistici: er waren circa 145 lopers ingeschreven, 94 hebben
uiteindelijk de loop tot een goed einde gebracht.
Niettegenstaande dat ik nog steeds vind dat deze tocht, zeker gezien de
weersomstandigheden, voor mij op het randje van wat verantwoord is ligt ben ik
toch weer van plan om volgend jaar terug te komen. Graag zou ik dan de regen
inruilen tegen sneeuw. Uiteraard weet ik dat sneeuw ook glad is. Maar sneeuw
zorgt wel voor aanzienlijk minder smerige kleren en voor hele mooie plaatjes en
daarvoor moest ik ook terug.
Thijs was nummer 37 in de formidabele tijd van 7:51:31. Fantastisch toch, blij
dat ik met zo´n kanjer een ruime marathon heb mogen meelopen. En Jo blijft
natuurlijk een klasse apart. Uiteraard weer de eerste Nederlander in de zeer
strakke tijd van 6:03:29.
Tenslotte kregen we na afloop
niet het beloofde T-shirt, wat ik heel graag en met veel trost zou gaan dragen.
Maar een mooie foto van jezelf in actie. Na van de eerste teleurstelling te zijn
bekomen vond ik dit toch een veel mooiere herinnering. Want nu staat de foto bij
mijn echtgenote op het bureau en kan zij tegen al haar collega's opscheppen over
mijn prestaties en... mag ik nog wat vaker een loopje gaan doen (hoop ik).
Toch een paar foto's gevonden dus:
