www.krekenlopers.be/Jubileum/Jubileum.htm
Met veel plezier en bewondering kijk ik al jaren naar de
prestaties van Keniaanse en andere Afrikaanse lange afstandslopers. Regelmatig
vraag ik mij af hoe het kan dat deze atleten zo geweldig kunnen lopen. Het
vermoeden dat er een relatie tussen de huidskleur en het vermogen om lang en
hard te kunnen lopen bestaat speelt al geruime tijd door mijn hoofd. Maar met
vermoedens schiet je niets op. Sinds afgelopen zaterdag heb ik het
onomstotelijke bewijs dat er een relatie bestaat tussen de huidskleur en de
loopprestaties op de langere afstanden.
Dus om het maar zonder de gebruikelijke wetenschappelijke en commerciële poespas
te formuleren: hoe mooier bruin je bent hoe sneller je de marathon kunt lopen.
Trainen is niet echt nodig. Zonnebaden is het geheim. Het moge duidelijk zijn
dat ik de kans om deze sensationele ontdekking te gelde te maken niet kan laten
liggen. Ik ga dan ook een nieuwe trainingsmethode op de markt zetten. Uiteraard
zal dit gepaard gaan met de nodige bombarie; er zal een heel sprekende naam
komen, flitsende websites; zwaar geïllustreerde boeken; seminars in dure
conferentieoorden. Binnenkort zullen de commerciële televisie zenders wel op de
stoep staan en uiteraard zijn er ook ideeën voor dvd’s.
Ik zal een klein tipje van de sluier oplichten. Trainen hoeft niet, alleen
zonnebaden en eten en drinken is voldoende. Het hele concept bestaat er dan ook
uit dat je voor een vorstelijk bedrag (immers iets wat goedkoop is kan niet goed
zijn) naar een warm land vervoerd wordt waar je dan een tijdlang in de watten en
in de zon gelegd wordt. Als de gewenste teint bereikt is ben je gereed om
topprestaties te leveren.
Omdat deze teint helaas niet blijvend is, dient dit regelmatig herhaald te
worden. Zodoende is voor mij de continuïteit van de geldstroom ook gewaarborgd
.Belangrijk in dit concept blijft ook de rol van de trainer. Je moet immers
gelijkmatig gebruind zijn. Dus heb je een trainer nodig die er voor zorgt dat je
je op de juiste momenten tijdens het zonnen omdraait. Het spreekt vanzelf dat ik
voor deze mooie en verantwoordelijke baan een rol zie voor mijn loopvrienden. Ik
ben immers nooit de beroerdste geweest en altijd bereid om vrienden in mijn
welstand te laten delen.
Dat deze methode werkt wordt duidelijk bewezen door onderstaand relaas over de
Jubileummarathon van Watervliet.
(afbeeldingen afkomstig van www.krekenlopers.be)
Luc de Jaeger-Braet en Rudiger Van Den Bossche hadden besloten om op 25 augustus
hun 100-ste en Aurel Cornelis om zijn 50-ste marathon te lopen. Om dit mogelijk
te maken was door de krekenlopers op die dag de eenmalige jubileummarathon
georganiseerd.
Zaterdagmorgen om 7:15 vertrokken Willem Mütze, Henk Sipers, Martin van
Nieuwenhoven, Thijs van Heugten en ondergetekende (dus een kleine 1250
marathons/ultra’s in een auto) naar Watervliet.
(Martin, Henk , Micha , Johan en Willem foto afkomstig van www.michavreluk.be)
Ik heb weer veel gehoord over be-, overleefde en geplande
loopavonturen. Op deze link
is het volgende avontuur van Henk Sipers in Ethiopië te vinden. Ook heb ik
gehoord dat Willem besloten heeft om op veler verzoek op 19 april 2008 nogmaals
Limburgs mooiste te organiseren. De officiële afstand zal 70 kilometer
gaan bedragen en hij heeft nog iets gevonden om het aantal hoogtemeters de 2500
te laten passeren.
Ik weet nu eindelijk waar Watervliet ligt. Ik heb ook geleerd dat Watervliet
naast Biervliet ligt. Tot mijn verrassing is Watervliet België en Biervliet
Nederland.
Kortom de reis was leerzaam en zeer voorspoedig en rond 9:20 waren wij al in
Watervliet.
Ik ken exact één inwoner van Watervliet; Luc dus. Het was dan ook heel
opmerkelijk dat toen wij Watervliet binnenreden de eerste persoon die wij zagen
lopen Luc was. Gelukkig is de verkeersdrukte in Watervliet zodanig dat je gewoon
midden op straat kun stoppen en iemand uitgebreid kunt begroeten zonder dat er
files achter je ontstaan. Na ons van harte welkom geheten te hebben verzocht hij
ons om naar de speciaal voor de marathon aangelegde parkeerterreinen te rijden.
Gezagsgetrouw als wij zijn deden wij dit ook. Daar dit de nodige honderden
meters van de start was hebben wij ons daar weer omgedraaid en zijn wij ons
geluk in het centrum (lees: pal naast de start) gaan beproeven. Drie van de vijf
lopers hebben immers de leeftijd van 50 jaar (ruimschoots) gepasseerd. Het lopen
van een marathonnetje is voor die mannen geen probleem, maar genoeg is genoeg.
In Watervliet was het weer een grote reünie van veel- en ultralopers. Leuk om
allemaal die grote namen weer eens in het wild te zien. Jammer was dat Thijs als
gevolg van een vervelende blessure niet in staat was om mee te lopen. Spontaan
ging hij dan ook een fiets regelen en hadden veel lopers opeens een persoonlijke
coach, motivator en verzorger. Ik denk dat Thijs gezien het grote aantal lopers
dat van zijn diensten gebruik gemaakt heeft heel wat meer dan 42 kilometer
gefietst heeft.
Zoals reeds gezegd: Luc is de enige inwoner van Watervliet die ik ken. Ik heb
Luc ontmoet tijdens de
Eifelsteig.
Wij hebben niet alleen samen gelopen maar waren ook kamergenoten. Toen ik zag
dat er op de site van de krekenlopers een hele verzameling marathonfoto’s van
Luc stond kon ik het thuisfront eindelijk laten zien met wie ik in de Eifel op
stap was geweest. De reactie van mijn echtgenote verbaasde mij een beetje.
Toen ik zelf alle foto’s bekeken had kon ik haar reactie
begrijpen.`
Wat ik meer dan geweldig vind is hoe de marathon c.q. het lopen in Watervliet
leeft. Het was hier meer dan perfect georganiseerd. Ik geloof dat aan werkelijk
alles gedacht was. Ik had de indruk dat het hele dorp op de een of andere manier
bij de loop betrokken was. Hier kan menige grote marathon nog iets van leren. Ik
weet ook wel dat de logistiek van een grote stadsmarathon heel wat anders is dan
een kleinschalige marathon. Ik kreeg het gevoel dat hier de loper centraal
stond. Bij een aantal grote marathons heb ik wel eens hele andere gevoelens
gehad. Ik voelde mij echt welkom; hier had men aardig goed begrepen dat het
lopen van een marathon nog steeds een hele prestatie is. Hulde
Het parkoers bestond uit een ronde van 10,55 kilometer. Zodoende kon er ook een
kwart, halve en driekwart marathon gelopen worden. Ik dacht dat over alle
afstanden samen een kleine 300 lopers aan de start kwamen. Circa 100 lopers
hadden gekozen voor de hele marathon. Per ronde waren er 3 ruim voorziene
verzorgingsposten. Water werd in kleine flesjes verstrekt. Deze werden zelfs
door de helpers netjes geopend aangegeven. Het parkoers was afwisselend genoeg.
Erg leuk vond ik het om bij km 4 door de stallen van een
grote boerderij te lopen waar tevens ook een verzorgingspost zat. Gelukkig zat
er ook een stuk van een kilometer onverhard in en ontbraken een paar stukjes met
kasseien niet.
Na afloop was het pas echt feest. Ruim voldoende douches en kleedruimtes en toen
mijn vorm van uitlopen: BBQ en feest. Geweldig. Normaal heb ik een broertje dood
aan huldigingen en prijsuitreikingen. Soms vind ik dat ze niet lang genoeg
kunnen duren; de eerlijkheid gebied mij echter dat dit dan niets is vanwege de
huldigingen maar omdat ik dan wat meer tijd heb om mijn vochtreserves aan te
vullen. Hier vond ik het op een heel integere en persoonlijke manier gedaan.
Spontaan werd bijvoorbeeld Ineke Scheffer naar voren
geroepen omdat zij vandaag marathon nummer 200 volbracht had. Voorwaar een
prestatie waar je stil van wordt.
Thijs van Heugten, die ook nog een heel verdienstelijke kunstschilder is, had
voor Luc een schilderij vervaardigd. Ondanks zijn bescheidenheid is hij toch nog
op het podium verschenen om dit te overhandigen. Over smaak valt niet te twisten
maar ik vond dit mooi en kan mij voorstellen dat alleen al de kans dat je een
echte van Heugten aan de muur kunt krijgen een drijfveer is om 100 marathons te
lopen.
Was ik toch bijna vergeten om te vertellen hoe het nu zat met prestaties en
gebronsde huid. Mijn doelstelling bij het lopen is het halen van mijn aantallen
en afstanden; tijd boeit niet. Dit is mijn persoonlijke invulling van
loopplezier en genieten. Ik begin dan ook gewoon te lopen en zie wel wat er op
de klok staat als ik binnenkom. Na 2 ronden stond 1:41 en nog iets op de klok en
toen ik binnenkwam stond er 3:23 en een paar seconden op de klok. Uiteraard geen
supertijd maar ook geen tijd om je voor te schamen. Zeker als bedenkt dat ik
volgens de voorlopige uitslag nummer 21 was ( en volgens de definitieve 22). ).
Ook de temperatuur die opliep tot boven de 28 graden deed nog een duid in het
zakje. Toch was mijn gemiddelde hartslag 16 slagen lager dan bij mijn “snelle”
marathons. Dus ik had mij geweldig geamuseerd en, voor mijn doen, prima gelopen.
Wat kan een mens nog meer willen!
En dat ik zo gemakkelijk gelopen heb kan alleen maar aan mijn mooie gebruinde
huid gelegen hebben. Het was immers dit jaar met afstand mijn snelste tijd op de
marathon en het enige verschil met de andere lopen dit jaar was dat ik nu een
mooie tint had. Als ik hierover nadenk… ik was al 2 weken terug van vakantie en
het weer in Nederland is absoluut niet zo geweest dat ik mijn kleur kon
onderhouden. Dus als ik 2 weken eerder gelopen had…..
Als aanvullend bewijs: ik heb eens even gekeken naar de mannen die na mij binnen
kwamen. Wat mij opviel is dat zij allemaal veel minder gebruind waren dan ik en
dat verklaart alles.
