Als alles volgens planning verloopt wordt april een een maand met met redelijk veel loopjes. Tot nu toe heb ik De zestig van Texel en de De Fortis Marathon Rotterdam en La Bouillonante volbracht.

9 April 2007 De Zestig van Texel 

http://www.avtexel.net/

http://www.dezestigvantexel.nl/

Soms zijn er van die namen die bij iedereen een  bepaald beeld oproepen. De zestig van Texel is er zo een. In de loperswereld roept die naam een combinatie op van bewondering en afgrijnzen. Ook bij niet-lopers resulteert deze naam in gemengde reacties; 60 kilometer ? Zand? Wind...waanzin. Toen ik vorig jaar zomer las dat de inschrijving hiervoor geopend was hoefde ik dan ook niet lang te twijfelen. Het feit dat de deelnemers limiet van 350 heel snel bereikt was gaf mij dan ook de eerste indicatie dat dit wel eens een heel zinvolle besteding van mijn paasweekend kon zijn. Inmiddels had ik ook wat verslagen en analyses gelezen en met een aantal deelnemers gebabbeld. De overall conclusie was steeds: mooi maar zwaar. Kortom meer dan genoeg voorpret voor mij.

Helaas moet ik bekennen dat ik nog nooit in (of is het op?) Texel geweest ben. Dus het was niet zo'n probleem om het thuisfront warm te maken voor een weekendje uit op een van onze mooie eilanden. De kinderen zagen het helemaal zitten; zee; zand; eten; fietsen en wellicht zou pappa nog een stukje gaan lopen. Ook mijn loopmaatje John Uitenbroek was nog nooit op Texel geweest en een weekendje zeelucht was waarschijnlijk erg goed voor zijn langdurige infectie aan de luchtwegen. Inmiddels had ik ook begrepen dat mijn grote voorbeeld en snelle vriend Thijs van Heugten acte de presence zou geven. Dus wat kan een mens meer willen: zijn gezin bij zich; een paar dagen vrij; een mooi stuk Nederland; een paar goede vrienden in de buurt en lekker een beetje bewegen. Het voorspelde weer was ook perfect. Dit is natuurlijk de ideale mind-set om onderweg te gaan naar een loopje.

Vrijdagmorgen zijn wij dan ook fluitend richting Texel vertrokken.  Naast mijn laarzen, een doosje wijn en wat andere lekker dingen had ik ook nog in de kofferbak van mijn auto een doos staan met een paar gloednieuwe Nike schoenen. Schitterend wit en zilverkleurig. De reis ging, inclusief stop bij McDonalds, tot in Den Helder zeer voorspoedig. Het stukje door Den Helder tot op de boot ging helaas wat minder voorspoedig. Positief als ik ben kon ik dan ook concluderen dat dit tripje een zeer verstandige keuze moest zijn; als immers zo veel mensen op het eiland willen dan moest het ook wel echt geweldig zijn.

Toen we in Den Helder in de file stonden kwam ik tot de conclusie dat de zon op het eiland wel super goed moest schijnen. Immers bij vrijwel alle auto's die ons tegemoet kwamen was (door het felle zonlicht) de gele kleur van de kentekenplaat verbleekt tot wit.

Deze conclusie was inderdaad correct. De lucht was blauw en de temperatuur was zeer aangenaam. Ideaal weer voor het huren van een fiets en het verkennen en genieten van het eiland. Ik heb met name genoten van de openheid en de mentaliteit van de bewoners. Heerlijk wat een eerlijke en vriendelijke mensen. Stalletjes bij winkels waar je geacht werd het bedrag wat je moest betalen zelf in een potje te doen. Bij gesprekken hierover met mensen was het antwoord : "zo zijn wij"; "als je vertrouwen schenkt dan krijg je ook vertrouwen terug". Mijn zoontje liep langs een winkel in Cocksdorp waar een rijtje winkelwagentjes stond. Hem viel meteen op dat deze niet met muntautomaatjes aan elkaar gemaakt waren. Toevallig liep op dat moment een man langs die de verbaasde reactie hierover van mijn zoon opving. Hij legde hem heel vriendelijk uit dat het eigelijk heel normaal is dat iemand een winkelwagentje netjes terugbrengt. Dus naast het genieten van natuur heb ik door dit tripje ook weer iets  kunnen bijdragen aan het besef over normen en waarden bij mijn kids en bij mij zelf. Dus ook al zou het loopje niet lekker gaan mijn winst was binnen.

Het fietsen op het eiland was echt leuk. De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat ik wat stramme bovenbenen hiervan kreeg en dat mijn achterwerk behoorlijk pijn ging doen. Positief was echter dat ik tijden het fietsen de Texelse bierbrouwerij ontdekt heb.

Op het terras in de zon heb ik mijn nieuwe sportdrank gevonden. Prachtig was dat ze in de brouwerij een soort bier verkochten (deugniet) waarvan je in de brouwerij maximaal één flesje mocht drinken. Meer kopen was geen probleem. De flesjes hadden geen etiket en werden ook nergens anders verkocht. Ik heb dus nu een voorraadje hele speciale sportdrank. Dus ik kan voorlopig nog weer een paar leuke loopjes gaan doen.

Tijdens het fietsen heb ik echt genoten; als ik keek naar de afstanden die wij per fiets aflegden kreeg ik wel het gevoel dat 60 kilometer (fietsen) voor mij echt teveel van het goede is. Schijnbaar kan ik toch een stuk gemakkelijker lopen dan fietsen. Ik heb ook met John een stukje over het strand gerend. Dit is toch wel een heel aparte ervaring. Het zand is heerlijk voor je gewrichten maar zuigt ook letterlijk de energie weg. Na het overdenken van mijn fiets- en strandervaringen begon mij te dagen waarom deze toch het predikaat zwaar gekregen. Om het feest compleet te maken was er voor maandag ook nog redelijk stevige wind voorspeld.

Na mijn tochten over het eiland en het strand begon ik bovenstaande foto een beetje te zien als een spiegelbeeld/typering van mij.

Eindelijk was maandag aangebroken en het echte feest kon beginnen. Onderstaand een kaartje van de route. Zo te zien een mooi rondje waarbij je tocht een heel mooie indruk van het hele eiland moest krijgen. Wellicht is dit ook van de fascinerende aspecten van deze loop; de mogelijkheid om een eiland helemaal te omronden.

Onderstaand kun je zien hoe ik mij op dit rondje gedragen heb. Speel maar met de zoom functie en kies als snelheid 50x.

Bij de start was het op een gezellige manier druk.

Toen wij rond 9.20 onze startnummers gingen ophalen keerden al de eerste 120 lopers.  Magnifiek om te zien hoe die mannen na zo'n stuk nog liepen.

Er waren weer vele (oude) bekenden. Leuk om te babbelen. Mij bekroop wel steeds meer het gevoel dat het toch niet zo'n eitje zou zijn om dit loopje binnen de limiet te volbrengen. Op zich was dit geen probleem want ik zou met toch wel amuseren. Het zou echter jammer zijn als daardoor mijn naam niet in de analen van deze loop opgetekend zou worden. Ik kreeg al het beeld dat ik later aan mijn kleinkinderen zou zitten te vertellen over mijn avonturen in Texel en zij dit zouden verifiëren en hierover niets kunnen terug vinden.

Midden op deze foto (met de grote smile) staat Theo Kuijpers. Ik zie Theo nog een paar weken geleden aankomen op Limburgs mooiste met een aantal pakjes chocolade melk voor bij de verzorgingposten. Theo vertelde nu dat hij toch liever een glaasje melk drinkt. Ik hoop dat mij kids dit lezen en zich realiseren hoe goed een glas melk voor je is.

Bij de start was het wel druk maar binnen een minuut was ik weg. Iedereen gaf elkaar de ruimte. Toch heel wat prettiger dan dat geduw en getrek dat je af en toe bij de korte afstanden tegenkomt.

Voordat wij het strand opgingen werden wij nog beloond met uitbundige bloemenweelde.

Het duurde nog relatief lang voordat we de duinen verlieten en het echte strand opgingen. Maar toen begon het feest echt. Het strand heeft diepe indruk op mij gemaakt. Uiteraard heb  ook ik, ondanks dat ik weer onder de 100 kilogram weeg, een diepe indruk op het strand gemaakt.

Het is prachtig om de uitgestrektheid van de zee en het strand in combinatie met het ruisen van de wind en het moeten ploegen als een paard te ervaren. Iedere stap die je doet zak je weg en zuigt het strand de energie uit je beweging. Ze hadden mij gezegd dat er hoogwater was. Als eenvoudige zuiderling  lag ik hier nier erg van wakker. Ik bedoel dan is het strand maar een beetje minder breed.. Inmiddels begreep ik dat het mooie stuk strand waar John en ik op proef gelopen hadden verdwenen was. Ik kon dus eindelijk ervaren wat strandlopen is. Na verloop van tijd ben ik dan ook in de schuimrand gaan lopen. Dit was redelijk te doen. Soms waren er wel wat kuilen en wrakhout maar dat hoort erbij. Die mooie nieuwe Nike schoentjes (maat 14) zijn hierdoor wel niet echt wit meer. Volgens mij heb ik behoorlijk geploegd want ik ben een aantal keren aan de posten gevraagd wat ik met mijn schoenen gedaan had.

Dit is de post bij km 22. Het echte strand is dan op. Ik had totaal geen idee van tijd en snelheid maar zat hier nog ruim onder de 2 uur looptijd. Dus mijn zorg om niet binnen de limiet binnen te komen was behoorlijk afgenomen. De posten c.q. de verzorging was trouwens prima. Iedere 5 kilometer een post met water, cola, sportdrank fruit en koek. Perfect. Voor de goede orde: hier is duidelijk te zien dat ik mijn lege bekertjes netjes in de zwarte vuilnisbak gooi. Dit heb ik steeds netjes gedaan. Twee keer gooide ik mijn bekertje er per ongeluk naast. Ondanks het feit dat dit loopje erg soepel ging is het buigen en oprapen van een bekertje  na 40 respectievelijk 55 kilometer lopen toch een vorm van training die ik in de toekomst niet meer ga doen.

Om het leuk te houden is er na het strand duin. En hier hebben ze gelukkig heuveltjes.

Na verloop van tijd begint er in de verte de vuurtoren zichtbaar te worden. Ik wist toen dat ik het noordelijkste stukje van de route bijna bereikt had. Ik wist ook dat dan de wind een grotere rol zou gaan krijgen en dat ik in principe op geasfalteerde paden zou gaan lopen. Een kwestie dus van een bepaalde kandans krijgen en lekker door draven. Ik voelde ook dat ik een lekker tempo en ritme had. Vreemd genoeg begon ik ook steeds meer lopers in te halen. Uiteraard is dit een heel lekker gevoel.

Zo'n vuurtoren blijft toch een indrukwekkend iets.

Op de "terugweg" was het landschap duidelijk anders.

Gelukkig mochten we ook af en toe een dijkje oplopen.

Uiteindelijk haalde ik eerst Jan Nabuurs en even later Wouter Hamelinck in. Dit heeft mij toch wel even aan het denken gezet. Jan en Wouter zaten reeds geruime tijd aan de bar bij Limburgs mooiste toen ik binnen kwam. Ik heb Wouter onder meer tijdens de Magnetoise en Olne-Spa-Olne aan het werk gezien. Ik weet dus inmiddels wat dit voor giganten zijn en als je dan ziet hoe zij tijdens zo'n tweede ronde moeten afzien. Ik raak dus steeds meer gefascineerd over datgene wat ergens tussen de 60 en de 120 kilometer met een loper gebeurt. Nog een beetje trainen en dan eens zelf gaan onderzoeken hoe dit zit.

Tenslotte nog 2 leuke plaatjes. Af en toe zie onderweg nog wel eens leuke details.

Uiteindelijk liep het gewoon lekker. Ik kreeg mijn ritme te pakken en kon gewoon lekker doordraven. Halverwege schatte ik in dat ik ergens rond of onder de 5:30 binnen zou komen. Toen ik de laatste 5 kilometer in ging zag ik dat mij eindtijd vrij dicht bij de 5:15 zou gaan liggen. Ik kreeg toen het lumineuze idee om iets tempo eruit te halen en op 5:17:00 binnen te komen. Dit omdat ik startnummer 517 had. Het leek mij prachtig om een finish foto te hebben waarbij nummer 517 in 5:17 over de meet gaat. Ik geef toe dat er gedurende het laatste stuk van zo'n loop rare dingen ik je hoofd kunnen afspelen. Dus toen ik op 500 meter voor de finish nog een loper voor mij zag heb ik dit idee verlaten en even een sprintje aan gezet. Uiteindelijk is de klok dan ook op 5:15:16 gestopt. We zullen maar zeggen dat dit ook een mooi getal is. Achteraf was ik best verrast door deze tijd. Soms zit het mee en soms zit het tegen.

Toen ik in de loop van deze week de uitslag zag en las dat ik uiteindelijk nummer 30 geworden was van de 350 ingeschrevenen en zelfs 7e in mijn leeftijdsklasse was ik best trots op mijn prestatie.

Zo zie je dan uit na 60 kilometers en een lekkere eindsprint. Op deze foto poseer ik heel dapper voor de cola. Na het douchen heb ik deze echter heel snel omgewisseld voor Texelse deugniet. Dat had ik immers verdiend.

Samenvattend: Dit was leuk. Een uitdagende tocht. Een prachtig gebied en een perfecte organisatie. Een waardige afsluiting van een paasweekend met een gouden randje.

Ik ben benieuwd of ik zondag in Rotterdam ook weer een feestje kan bouwen.

Nabrander: Op www.marathonfotos.nl staan hele mooie actiefoto's; zeker de moeite waard.

15 april Fortis marathon Rotterdam

www.fortismarathonrotterdam.nl

Ik heb een soort haat liefde verhouding met grote stadsmarathons. Ik vind ze druk, erg onpersoonlijk en soms worden, voor zover ik dat kan beoordelen c.q. begrijp, wel heel vreemde beslissingen genomen en prioriteiten gesteld door de organisatie. Ik vind het van de ander kant ook wel erg indrukwekkend om te kijken naar de enorme massa lopers en publiek. Ik vind het leuk om af en toe mijn echtgenote en kinderen mee te nemen en dan is het voor hen natuurlijk veel leuker om in een grote stad rond te kijken waar van alles te beleven is dan na de start van een handvol enthousiastelingen een paar uur te wachten tot deze weer terug zijn.

Ik kreeg dit jaar de mogelijkheid geboden om met en namens de Nederlandse Douane deel te nemen aan de marathon van Rotterdam. Omdat zij hun zaken werkelijk perfect voor elkaar hadden heb ik deze mogelijkheid met twee handen aangegrepen. En dus verscheen ik 6 dagen na mijn avonturen op Texel in Rotterdam aan de start.

Als je zo in de watten gelegd wordt als ik door de mensen van de Douane dan ga je echt met enorm veel loopplezier naar de start. Er was een perfect bereikbare parkeerplaats, mijn eerste levensbehoefte koffie was in ruime mate en in de juiste strekte aanwezig. Er waren lunchpakketten, sportdrank, massage vooraf en vervoer tot 60 meter van de start. Mijn startnummer lag klaar. Daarnaast kreeg ik ook nog een heel stijlvol looptenue om aan te doen. Ik zag er dan ook zeer professioneel uit.

De lange broek hoorde uiteraard niet bij dit stijlvolle tenue; hierop kom ik nog terug.

Ook mijn echtgenote en kinderen werden op een uitstekende manier verzorgd dus ik kon zorgeloos aan de start gaan staan. Omdat ik na Texel en als voorbereiding op La Bouillonnante geen gekke dingen wilde doen, had ik afgesproken om de marathon in 3:45 te lopen. De weersvoorspellingen sterkten mij in de overtuiging dat dit een heel wijze beslissing was.

Daarnaast had ik zaterdag uit het stukje van Bram van der Bijl diens zeer wijze raad geleerd:
“Gij zult geen inspanningen plegen, die uw presteren de volgende week in gevaar kunnen brengen“

Zoals reeds gezegd was ik op 60 meter van de start vakken afgezet. Ik kreeg van een ervaren Rotterdam loper de raad om in de startvakken aan de stadhuiskant te starten. Het was weliswaar een stukje lopen maar je zou daar een stuk meer ruimte hebben. Achteraf bekroop mij het vermoeden dat heel wat mensen diezelfde wijze raad gekregen hadden. Kortom ik stond dus weer eens helemaal achteraan. Toen ik daar stond werd ik door een loper aangesproken met :”Hé jij hebt maandag in Texel gelopen!”. Ik was uiteraard met stomheid geslagen door deze correcte en briljante observatie. Ik had inderdaad dezelfde lange broek en schoenen aan als op Texel. Mijn eerste gedachte was dan ook : misschien had ik na Texel mijn loopbroek wel moeten wassen. Nu zit er nog wel erg veel zand en schuim van Texel op. Ook knap dat iemand aan het schuim en zand op je kleren kan herkennen dat je op Texel geweest bent. Lijkt mij een perfecte kandidaat voor een programma als “Wedden dat”. Op basis van de zandsporen kunnen herkennen op welk eiland iemand geweest is. Achteraf bleek er een ander verklaring te zijn. Hij had mijn website gezien en de grote grijnzende kop van mij herkend.

Na een life concert van Lee Towers en een schot van een kanon ( hopelijk geen overenthousiaste fan die op die manier het concert beëindigd heeft) kwam de meute in beweging. Het is wel indrukwekkend om zo’n grote groep lopers voor je te zien. Na 4,5 minuut was ik ook op de startmat. Ik kreeg ruim de tijd (bijna 10 minuten over de eerste kilometer) om te zien hoe de hele brug van twee kanten volliep met lopers. Dit blijft een prachtig gezicht; absoluut een paar mooie plaatjes waardig.

Het koste mij enorm veel moeite om een plaatsje te kunnen vinden om een beetje normaal te kunnen lopen. Uiteraard is dit mijn eigen schuld. Maar leuk is het niet.

Tussen kilometer 3 en 4 ( dus niet kilometer 34 !) begon ik al de eerste lopers in te halen die aan het wandelen waren. De eerste verzorgingspost bij kilometer 5 was ook een ware uitdaging. Er was een lange rij met kraampjes. Zeer veel lopers stormden op de eerste twee kramen af. Laten we dit maar aan de onervarenheid van de achterhoedelopers toerekenen. Maar het koste zeer veel stuurmanskunst om hier zonder kleerscheuren (de Douane outfit moest immers wel heel blijven) door heen te komen en vervolgens zelf een kraam met gevulde bekertjes te bereiken. Tot een kilometer of 10 bleef het laveren voor mij.

Ook groeide het aantal wandelaars gestaag. Sterker nog ik zag al lopers langs de kant zitten en liggen.

Dit zet mij flink aan het denken. Ik ben er van overtuigd dat iedereen een marathon kan lopen. Dit is een kwestie van keihard hier voor werken. Het snél kunnen lopen van een marathon is een gave die je hebt of niet hebt. Maar het kunnen uitlopen is een kwestie van verstandig en veel trainen. De eerste stap is de beslissing nemen om een marathon te gaan lopen. Het is prima om dit in een onbezonnen bui te doen of voor een weddenschap of iets dergelijks. Alleen de weg van deze beslissing tot het uiteindelijk passeren van de finishstreep is voor (bijna) iedereen een lange en zware weg. Uiteraard is een goed schema een hele hulp. Het vinden van een schema is niet zo’n probleem; het keurig volgen hiervan ook nog niet. Garantie wordt echter niet gegeven. Het keurig volgen van een marathonschema voor zeg 3:30 is een prima basis. Alleen is het geen stempelkaart die je als hij vol is kan inleveren voor het begeerde doel.

Mijn stellige overtuiging –voor wat het waard is- is dat het tempo jou zoekt en niet omgekeerd. Hiermee bedoel ik iedereen prima in staat is om uit te rekenen hoe snel iedere kilometer gelopen moet worden om een bepaalde eindtijd te halen. Helaas is het kunnen lopen van die kilometertijd niet alleen van de wil afhankelijk; ook de vorm van de dag; het parkoers en het weer doen een stevige duit in het zakje. Wat ik steeds meer zie is dat lopers weggaan op een bepaald schema en dan de eerste kilometer bijvoorbeeld 5 seconden langzamer zijn dan de planning. Uiteraard moet dit de tweede kilometer ingehaald worden. Lukt dat niet dan moet de derde nog harder etc. Veelal resulteert dit een gezellig bezoek van de man met de hamer. Ik heb dus – met vallen en opstaan – geleerd dat je gewoon moet weggaan op je gevoel en dat komt het wel goed. En soms gaat het hard en soms heb je alleen maar plezier onderweg.

Uiteraard is dit de mening van een talentloze amateur die er een beetje de gewoonte van gemaakt heeft om te proberen zijn ogen zo goed mogelijk de kost te geven. En die zich hier prettig bij voelt en veel plezier aan beleeft.

Het weer was voor half april inderdaad uitzonderlijk. Het was echt heet in Rotterdam. En je zag ook dat heel veel lopers hier behoorlijk wat moeite mee hadden. Iedereen was gewaarschuwd; maar ik begrijp ook heel goed dat mensen zo graag willen; een van de redeneringen die ik steeds meer hoorde was: nu is het nog niet zo erg warm en nu ben ik nog fit, dus wat ik nu te snel loop heb ik straks als reserve en kan ik dan wat rustiger aan doen. Klinkt logisch; maar de ervaring leert dat dit klinkklare onzin is en precies andersom werkt. Maar goed; deze kennis heb ik mij ook door schade en schande eigen mogen maken.

Om een lang verhaal kort te maken: vanaf een kilometer of 20 zag je heel duidelijk dat de lopers groep zich opsplitste in een groep die ontspannen liep en mensen die er finaal door heen zaten. Het is niet aan mij om hier allerlei verklaringen voor te zoeken. Maar mijn stellige mening is wel dat het onderscheid voor iedereen goed te zien was, omdat de renners als het echt niet meer ging lopers werden. Helaas gingen ook mensen letterlijk plat en verschenen de eerste ambulances op het parkoers. Uiteraard is dit een verschrikkelijk iets. Ik weet trouwens niet of dit ooit bij dergelijke massale gebeurtenissen helemaal te voorkomen is.

Ik hobbelde rustig door en kreeg steeds meer de ruimte om lekker ontspannen mijn tempo te gaan lopen.

Na het omronden van het Kralingse bos (dacht ik) kwam ik ter hoogte van kilometer 39 in een heel gezellige straat. Over gezellig gesproken: het mooie weer had wel tot gevolg dat het rond het parkoers zeer druk was. En het gebrek aan natuur in een stad als Rotterdam werd in ruime mate gecompenseerd door vrouwelijk schoon in zomerse uitdossing. Op zich een heel acceptabel alternatief voor de uitzichten waarvan ik tijdens mijn natuurlopen zo geniet. Hier waren een aantal creatieve disc jockeys via een fikse geluidsinstallatie met lekker opzwepende muziek de stemming aan het verhogen. Op een gegeven moment riepen zij om dat de marathon gestaakt was. Ik dacht dit moet wel Rotterdam zijn: die mannen hebben humor. Dit vindt ik een heel er leuke grap. Het werd nog aangedikt met: de marathon is voorbij; iedereen moet gaan lopen en terug naar de Coolsingel. Vervolgens werd deze aankondiging ook in het Engels herhaald. Vol bewondering dacht ik:”knap hier kunnen ze ook nog Engelands praten”. Op een geven moment kwamen er politie agenten en begonnen de lopers te manen om te gaan wandelen en de laatste lus van het parkoers af te sluiten. Zelfs tot mij begon toen door te dringen dat dit geen grap was. Zoals gezegd ik zat rond kilometer 39 en liep zeer soepel en ontspannen. Het moge duidelijk zijn dat er heel wat voor nodig zou zijn om mij uit deze marathon te halen. Na enige aarzeling heb dan ook mijn tocht vervolgd. Dit was wel een heel onwezenlijk gevoel. Je ziet mensen van alle richtingen komen. Ik wist absoluut niet wat ik aan mijn fiets had. Op een gegeven moment werd er steeds omgeroepen dat iedereen terug moest naar de Coolsingel en dat iedereen zijn medaille zou ontvangen. Deze laatste opmerking schoot mij behoorlijk in het verkeerde keelgat. Waar gaat het hierom? Een stukje blik te zien vergaren of een prestatie leveren waarbij als tastbare herinnering een medaille hebt die je dan vol trots voor de geleverde prestatie ergens een ereplaatsje geeft? Ik zal dit wel verkeerd zien maar in mijn beleving getuigt de opmerking “u krijgt allemaal uw medaille” van enorm disrespect voor alle recreanten. Je zult maar een jaar of nog langer naar je eerste marathon toegeleefd hebben; veel hiervoor gedaan hebben nog meer hier voorgelaten hebben. Vervolgens door het extreme weer je ambitie aangepast hebben en na 3:30 uur verhinderd worden om de wedstrijd uit te lopen. Dit lijkt mij onverteerbaar. Ik zou mij kunnen voorstellen als je dan gedesillusioneerd over de mat gaat en een medaille in je handen gestopt krijgt dat je dan ook iets doet met die medaille in de richting van de organisatie waarbij ik ook associaties krijg met onverteerbaar (netjes geformuleerd toch).

Toen ik na 3:42:07 netto over de laatste mat liep kwam ik burgervader Opstelten tegen. Uiteraard kon ik het niet laten om hem te feliciteren met dit zeer wijze besluit van de organisatie.

Even van te voren was ik trouwens in zijn nieuwe rol van verslaggever Mark de Boer tegengekomen.Het lezen van zijn verhalen kan ik trouwens van harte aanbevelen. Ook hij sprak zijn verbazing uit over mijn lange broek.

Wat hier gebeurd is heeft lange tijd door mijn hoofd gespeeld. Ik ben realist genoeg om het volmondig met iedereen eens te zijn dat het tot de verantwoordelijkheid van de organisatie hoort om te zorgen dat er geen onverantwoorde risico’s gelopen worden. Van de andere kant heb je met volwassen mensen te maken. Wat ik moeilijk kan verteren is dat een organisatie wel heel makkelijk voor een aantal mensen een droom in duigen laat vallen. Er waren absoluut mensen onderweg waar voor het niet verantwoord was om door te gaan. Biedt deze mensen dan de mogelijk om zo snel mogelijk weg te komen. Maar er waren ook veel mensen die zonder meer in staat waren om op een zeer verantwoorde manier deze loop te volbrengen. Waardeer en faciliteer dit ! Ik ben uiteraard maar een eenvoudige jongen die lang niet alles kan overzien. Maar als je ruim van te voren ziet aankomen dat het extreem warm voor de tijd van het jaar gaat worden neem dan een echte beslissing en laat de loop om 9:00 in plaats van 11:00 starten.

Ik ben van mening dat iedereen evenveel recht heeft om deel te nemen aan en op zijn manier te genieten van een marathon. Toch vind ik het heel erg jammer dat door het onverstandig gedrag van een beperkte groep die plezier vergald kan worden voor de rest. Niettegenstaande het feit dat ik en absolute tegenstander ben van (over)regulering begin ik er steeds meer voor te voelen dat iemand die wil deelnemen aan een marathon moet staven dat hij er toe in staat is. Dit bijvoorbeeld door aan te tonen dat hij op een redelijke manier in staat is om een halve marathon te lopen.

Daarnaast heb ik met verbazing de discussie over het al dan niet voldoende zijn van de waterposten/voorzieningen gevolgd. Het is opmerkelijk om te zien hoe een organisatie voor kan rekenen dat het aantal bekertjes gedeeld door het aantal lopers resulteert in een aantal per loper wat ruim voldoende is. Deze berekening klopt. Ik vraag mij alleen af of je hierin geen rekening moet houden met de plaats van water verstrekking. Ik weet dus niet of je bekers die overblijven op de eerste helft net zo zwaar moet wegen als bekers die je in de tweede helft tekort komt. Ik heb inderdaad heel wat lopers gezien die op de grond gebruikte bekers opraapten en deze bij tuinslangen gingen vullen. Ik ben zo eigenwijs om de vinden dat als er lopers vinden dat ze veel te weinig te drinken gekregen hebben dit een belangrijke constatering is ook al geven de cijfers een ander beeld .

Zoals op onderstaande foto's te zien is, is er best voldoende water in Rotterdam.

Samenvattend: hoe het ook zij; ik heb weer eens deel mogen uit maken van een zeer memorabele loop. Ik heb lekker ontspannen volgens planning gelopen. Gelukkig stond ik netjes als nummer 202 in mijn klasse genoteerd. Gelukkig zag ik ook er na mij nog heel veel lopers in de uitslagen voorkwamen. Ben ik toch niet de enige idioot die als je ergens voor gaat dit ook werkelijk doet, ook al denken andere mensen dat zij beter weten wat goed voor mij is.
 

Voor de statistiek onderstaande tabel. Zo te zien heb ik ondanks de oplopende temperatuur goed doorgehobbeld.

Zoals beloofd het verhaal over mijn lange broek. Ik kan zonder meer een geweldig lulverhaal ophangen waarom ik met ruim 28 graden in een lange broek liep; dat doe ik echter niet. Mensen die mij wat beter kennen zullen wel zeggen :"hij zal zijn korte broek wel weer vergeten zijn". Ook dit is niet waar. Ik had dit jaar , met name omdat ik helaas alleen het 's avonds laat train nog niet één keer in mijn korte broek gelopen. Mijn benen zijn dus nog niet aan de zon blootgesteld geweest. In de ronde van Amsterdam vorig jaar werden we ook getrakteerd op uitbundige zonneschijn. Reeds na 28 kilometer waren mijn benen toen zo verbrand dat er blaren begonnen te ontstaan. Dit  was verre van prettig en lopen ging ook niet echt lekker meer. Om deze ongein te voorkomen had ik besloten om gewoon mijn lange broek aan te houden. Ik ben dus inderdaad een zwak typje met een tere huid.

Tenslotte tijdens dit loopje heb ik nog een heel wijze raad gekregen die ik graag wil doorgeven.

Bijna ieder loop krijgt wel een "-ste" aanduiding. Je kun met goed fatsoen geen loop meer aanprijzen zonder de een af andere aanduiding met "-ste" erin. Of dit nu de  mooiste, de zwaarste, de snelste, de goedkoopste, de eerste, de laatste en ga zo maar door is. Uiteindelijk en gelukkig is het nog altijd zo dat de loper bepaalt  hoe hem of haar een loop bevalt. En dit is heerlijk subjectief en voor iedereen verschillend. De een vindt een vijf-kilometer waar hij zijn pr een seconde heeft verbeterd het allermooiste, de ander vindt een kwart marathon waarbij windkracht 7 pal op zijn neus stond het allerzwaarste. De een baggert graag 9 uur door de modder en de ander vindt het geweldig om uren achter elkaar loeihard over een 400 meter baan te hollen. Prachtig en heerlijk democratisch dat iedereen helemaal zelf mag bepalen welk loopje hij wil doen en wat zij/hij er van vindt. Er is zo'n variatie in soorten en maten lopen dat iedereen aan zijn trekken kan komen.

Doordat ik redelijk bewust mijn loopjes uitzoek, kom ik meestal heel enthousiast terug. Uiteraard kan het bij mij ook wel eens tegen zitten; ik kan een slechte dag hebben; er kan iets totaal fout gegaan zijn of ik had veel te hoge verwachtingen c.q. verkeerde vooronderstellingen bij een loopje. Uiteindelijk begint tot mij door de dringen dat mijn voorkeur steeds meer uitgaat naar -voor mij- loodzware loopjes. Als ik moet kiezen tussen een marathon op een parkoers waar ik supersnel kan presteren en  een marathon waarop de allergrootste moeite heb om binnen de limiet binnen te komen, dan ga ik voor de laatste. Dit steeds zoeken naar dingen die mij absoluut niet liggen zal wel voer voor psychologen zijn maar is mijn absolute uitdaging.  

Ik weet inmiddels ook wel dat lopen die veel techniek en souplesse vergen mij absoluut zwaar afgaan en dat ik die dus daarom zo leuk vind. Of om het maar heel duidelijk te stellen: ik ben veel te lomp om stijl bergaf te gaan en over allerlei stenen en boomstammetjes te springen. Toen ik vorig jaar de eerste keer aan La Bouillonnante  kon deelnemen was ik dan ook helemaal in mijn element. Als je aan niet-lopers vertelt dat je aan een marathon hebt deelgenomen kijken mensen je al heel meewarig aan. Soms vragen ze dan hoe zolang zoiets duurt.  Als je dan vertelt dat een van de leukste marathons ruim 6 uur en 38 minuten gekost heeft zie in hun blik iets tussen "get a life" en "get professional help". Mijn oplossing hiervoor is dat ik in de toekomst praat over een kleine 400 minuten. Dit klinkt uiteraard heel anders. Dit is misschien ook een oplossing voor mensen die graag onder de magische drie-uurs grens willen komen. 2 uur en 63 minuten klinkt toch interessanter dan 3 uur en 3 minuten.

April is een zeer gevarieerde loopmaand geweest. Texel, Rotterdam en Bouillon zijn toch wel heel erg verschillende loopjes. De enige overeenkomst tussen deze drie loopjes is dat ik bij alle drie dezelfde loopbroek aangehad heb. Ik denk dat het inmiddels dan ook tijd wordt dat die even een wasbeurt krijgt.

In tegenstelling tot vorige jaar was ik niet meer zondagochtend (lees zaterdagnacht) vertrokken maar rustig zaterdag al met mijn gezin naar Bouillon gegaan. Mijn verrassende prestatie op Texel reken ik nog steeds toe aan de Texelse sportdrank. Zaterdag in Boullion heb ik dan ook besteed aan het zoeken naar een alternatief hiervoor. Gelukkig is dit gelukt. Dus de voorbereiding was optimaal.

Het parkoers was ten opzichte van vorig jaar veranderd; de afstand was van 42,2 naar 44 kilometer verlengd. Ik kreeg het vermoeden dat er nog ergens een heuveltje gevonden was; dus nog meer plezier.

Schematisch zag het parkoers er als volgt uit:

Het was de bedoeling om rechtsonder te vertrekken via Corbion en dan te zorgen om binnen 2 uur in Frahan te zijn; vervolgens even dat lusje via Alle te lopen en weer in Frahan uit te komen en via Botassart terug te gaan naar Bouillon. Het eerste lijntje tot Frahan was 11 kilometer lang. De cirkel was 22 kilometer; het stukje terug was ook weer 11 kilometer. Voor dit hele feest kreeg je maximaal 8 uur. Bij de start werd ons nogmaals op het hart gedrukt om te zorgen om in maximaal 2 uur de eerste 11 kilometer te volbrengen. Hierbij werd ook gezegd dat dit wel te doen moest zijn om dat dit het makkelijkste stuk van de tocht was. Lukte dit niet dan mocht je rechtstreeks de rechter bovenkant in en was het feest na 22 kilometer voorbij. Toch iets om over na te denken. Een loop waarbij allemaal zeer ervaren en goed getrainde deelnemers aan de start verschenen en gedurende de eerste 2 uur een gemiddelde snelheid van 5,5 km/h gehaald moest worden. Sterker nog achteraf is gebleken dat een aantal lopers deze limiet niet gehaald hebben. Vorig jaar is de loop andersom geweest en het is inderdaad waar dat het eerste stuk aanzienlijk makkelijker is dan het laatste stuk.

Naast het schemaatje van de loop is er ook een grafiek met de hoogte meters. Bij onderstaande grafieken moet je om inzicht in de hele 44 km te krijgen de tweede grafiek "inschuiven in de eerste " vanaf het de tekst Frahan. Dit ziet niet alleen indrukwekkend uit. Dit is indrukwekkend.

Ik heb nooit goed begrepen wat 10%, 30 % stijging etcetera betekent. Maar nu weet ik dat 25-30% iets is waar normale mensen een lift of een hijskraan voor hebben uitgevonden. In mijn geval betekende dit dat ik om omhoog te komen letterlijk op handen en voeten gekropen heb en om af te dalen een aantel keren echt op mijn kont ben gaan zitten. Vandaar ook mijn opmerking over het wassen van mijn loopbroek. Dit kan ik niet in woorden uitdrukken;dit moet je ervaren hebben.

In plaats van met schema's is het ook mogelijk om de loop als volgt te beschrijven:

Loop van dit bord.

Naar deze tent.

Probeer hierbij zoveel mogelijk heuvels mee te nemen en zoveel mogelijk te genieten.

Ik heb geprobeerd om dit met behulp van foto's vast te leggen. In mijn verslag over vorig jaar heb ik foto's van een aantal van de meest spectaculaire punten (de ladders, de rotsen etc.) opgenomen. Om web-ruimte te besparen heb ik nu weer een aantal andere punten opgenomen. Gelukkig zijn er nog genoeg punten over voor een verslagje over volgend jaar. Dus ik ben weer verplicht om volgend jaar terug te gaan.

De start was dit jaar recht onder de burcht.

Uiteraard moest er weer even ge-OH't worden. Het motto Just Run spreekt mij ook wel erg aan. Zoals te zien is heb ik aan Rotterdam een erg blits shirt overgehouden.

Zo te zien was ik niet de enige enthousiasteling.

Deze foto doet helaas de werkelijkheid geweld aan ( net zo als dit stukje parkoers mijn voeten geweld aan deed). Dit was weer gewoon een stukje pad waar je omhoog moest. Het is op de foto niet goed te zien. Maar dit was echt stijl. Aan de slechte kleuren te zien is ook mijn camera hiervan geschrokken. Ik heb hier trouwens weer een paar mooie Franstalige krachttermen geleerd.

Het was de bedoeling om de tent in te lopen; vervolgens via die rode plank het podium op te rennen; dan vol in de remmen te gaan en dan midden op het podium even na te genieten. Heel aparte ervaring om zo'n wiebelend plankje op te stormen. Dit getuigt van een rotsvast vertrouwen in mijn evenwichtskunsten. Zeker  van de mensen die letterlijk met hun neus op het podium zaten. Na mijn ervaringen van de uren hieraan voorafgaande was ik er van overtuigd dat ik vervolgens gewoon weer van dit podium moest afspringen. Gelukkig had de jury dit in de gaten en konden ze mij net op tijd duidelijk maken dat ik misschien beter met het trapje van het podium afkon. In dit hele proces is het ze ook nog gelukt om mij een worst in de hand te drukken. Een geste die mijn zoon zeer op prijs gesteld heeft.

De bewegwijzering was uitstekend. Meer dan voldoende van onderstaande bordjes met gele pijlen. Dit bovendien aangevuld met geel zwarte linten.

Ik was er dan ook erg gebrand op om mij niet te verlopen. Tot  circa vijf kilometer voor de finish lukte dit perfect. Toen sloeg het noodloot (lees mijn stomheid ) weer toe; twee joekels van linten finaal over het hoofd gezien. Ruim 20 minuten extra loopplezier gekregen.

Uiteindelijk was voor mij het feest na 5 uur 62 minuten en 23 seconden voorbij. Ik heb werkelijk weer genoten. Zo te zien ben ik weer behoorlijk vooruitgegaan. Zeker als je rekening houdt met mijn bonusje van 20 minuten. Zou ik dan toch wat minder lomp aan het worden zijn?